The Reynolds Pamphlet

In een vrij opgewekte bui, of althans, wat opgewekt was voor een nuchtere en kalme wolf zoals Kova, liep de sneeuwwitte wolvin langs de grafstenen. Ze wist niet wat het met haar was de laatste tijd - nou ja, eigenlijk wel - maar ze bekeek de wereld plotseling van de vrij optimistische kant, een totale ommekeer in haar gedrag, als ze zelf eerlijk moest zijn. Vandaag had ze een hapje proberen versieren, zonder succes, maar haar humeur was nog niet omgeslagen. Eerlijk gezegd was ze er zelf verbaasd door. Haar oren bewogen zich naar de richting van het geluid van een stroompje water dat tussen de grafstenen heen sijpelde, waarschijnlijk een overblijfsel van de regen van de vorige nacht, en nu haar bek toch wel vrij droog aanvoelde boog ze zich voorover in het heldere water en dompelde haar witte snuit in de frisse vloeistof om er een paar koele slokken van te nemen. Haar aandacht werd echter verlegd toen ze een geluid opmerkte uit een paar bosjes dichtbij, gevolgd door een zweempje geur van een vrij bekende teef die ze al een tijdje niet meer had gezien. Het was Kai.

|| Kai! ^^

Een deel van Kova vroeg zich af of Kai het al wist van Aissar en haar. Ze was tenslotte zijn moeder, maar eigenlijk was ze zich niet bewust of ze veel met elkaar spraken of ze zich veel met elkaars zaken bemoeiden. Beide waren ze nogal het onafhankelijke type, dus of er veel gesprekken tussen die twee om gingen, wist ze niet. "Hey," was Kais korte groet, simpel en kort zoals altijd zoals ze van haar alfa gewoon was. De witte wolvin gaf een klein knikje als antwoord nadat ze haar verfijnde kop had opgetild, niet bepaald overdreven beleefd maar ook niet onvriendelijk. Zij en de zwarte oudere wolvin waren niet erg heel close, maar ze moest wel toegeven dat ze het goed met haar kon vinden. Of ze het echter goed kon keuren dat ze een boontje had op haar zoon, kon ze niet voorspellen. Ze liet zichzelf op haar achterwerk vallen om het zich gemakkelijk te maken en een ietwat ontspannen houding aan te nemen. "Dus, hoe staan de zaken met de Okaminianen eigenlijk?" besloot ze rustig te vragen. Kova had al een tijdje geen activiteit van hen waargenomen. Als alfa van de grootste vijand van hen, moest Kai misschien meer weten.

Er was nog maar weinig tussen hen gesproken, dus was hier het moment om daar eens verandering in te brengen. Okami leek de laatste tijd niet erg actief, Kova had onlangs nog eens onopgemerkt een konijntje vlak bij de grens gevangen. Dat was best wel uitzonderlijk, want normaalgezien maakten ze al van hun neus als ze nog maar binnen oogbereik waren, maar om haar roedel niet te veel boel laten te zoeken had ze wijselijk langs de grens gelopen in plaats van het gebied droogjes binnen te gaan. Niet omdat ze bang was, maar omdat een gevechtje starten nu niet echt in haar mood zat. Op haar vraag hoe de stand van zaken was met de Okamianaantjes, reageerde Kai best wel uitbundig. "Goeie vraag. Ik denk dat wij binnenkort maar weer eens een bezoekje moeten brengen." Aha. Er kwam kort een klein grijnsje op haar poederwitte snuit. Waarom niet? Het kon niet echt veel kwaad. "Ik zal er zijn," beantwoordde ze op een ontspannen toon terwijl ze haar rode blik ontmoette. "Ik heb trouwens gehoord dat een van hen een nestje heeft geworpen, dat betekent ook weer een wolf minder voor hen en dat ze een paar monden meer moeten voeden." Ach ja, erg actueel was dat nieuws niet, maar Kova wilde gewoon hun zwaktes nog eens ophalen. Zij hadden onlangs ook puppie's gehad, die ondertussen al uitgegroeid waren tot sterke, volwassen Jongwolven. Het zou niet lang duren of ze zouden jagen. Eenderzijds vroeg ze zich af wie de "gelukkige" zou zijn. Syren misschien? Op Kais vraag keek de witte wolvin haar even verrast. Had ze nog steeds ambatievolle plannen? Niet dat Kova haar niet zou steunen, want een beetje adrenaline kon geen kwaad. "I'll join you," antwoordde ze me een vriendelijk knikje en een rustige, uitnodigend blik. Dat deed ze trouwens altijd.

Kai leek meer op de hoogte te zijn over de pups, wat ook best logisch was als roedelleider. Kova bleef hier en daar eens staan om mee te luisteren en het laatste nieuwtje op te pikken, maar heel erg sociaal was ze ook weer niet. Haar witte oren waren gespitst op het gezicht van de teef voor zich toen ze weer verder sprak. "Klopt, het zijn de pups van Emaya en Aissar." Ach zo, de puppie's van Emaya en... Ehm, wacht even, wat, wat, wat? Het kostte haar meer moeite dan ooit om haar gezicht zo min mogelijk geschrokken te laten lijken, al was er wel even een flits van pijn in haar blauwe ogen te zien. Even leek het alsof iemand klauwen in haar hart stak, scherp en pijnlijk als doornen, een oude wonde die net geheeld was geweest, scheurde plotseling verder en dreigde haar hart in twee te lagen breken. Emaya, de wolvin die haar gehaat had sinds de eerste moment in Serigala was, de teef waarmee Aissar ooit iets had gehad, maar vervolgens de relatie had afgebroken. Of toch niet? Hij had gelogen tegen haar. Gelogen. Ze was niet meer dan een speeltje geweest om de pijn van zijn liefdesbreuk te verwerken, flitste er een seconde door haar hoofd, maar haar hart wilde dat niet geloven. Ze was verliefd op hem, en ze snapte niet waarom haar hart, haar nu zelfs in tweegereten hart, nog steeds van hem hield - eigenlijk stiekem wel. Een seconde voelde de witte wolvin iets vochtigs branden achter haar ogen, maar ze knipperde het weg. Althans, ze deed er een poging tot. "Van Aissar?" vroeg ze en ze probeerde haar stem niet te laten breken, al slaagde ze daar niet volledig in. "Dat is nieuw."