Boy you got me helpless

Maanlicht verlichtte de zilverwitte vacht van de kleine, slanke teef toen ze zich een weg baande door het Shadow bos. Haar ijsblauwe ogen waren niet meer dan een glinstering door het tempo waarmee ze tussen de donkere, lange basten snelde. Het was rond middernacht aan de ligging van de volle, ronde, zilveren maan te zien, maar toch had ze de slaap nog niet kunnen vatten. Diep in zichzelf wist ze precies waarom en hoe, maar ze wilde het niet toegeven aan zichzelf. Nog niet... Of wel? Al een hele tijd was ze meer gespanner toen Aissar in haar buurt was gekomen of juist relaxter, voelde ze haar hartslag stijgen of in het bijzonder was dat rare kriebelende gevoel er weer in haar onderbuik als de grote zwarte reu tegen haar sprak. En eerlijk gezegd, had ze geen flauw benul of Ais daar ook zo over dacht. Het ene moment was er zo'n grote aantrekkingskracht tussen hen dat men het bijna hoorde knetteren, en op andere momenten werd het weer akward tussen hen en viel het hele gesprek stil. Of was dat juist een goed teken? Een beetje verward kneep Kova haar blauwe ogen half dicht. Ze had nooit gedacht dat ze dit gevoel ooit had kunnen ervaren, en ergens wilde ze het nog niet toegeven. Het was gewoon... Raar.

En als je van de duivel sprak. Meteen gleed de witte wolvin tot stilstand toen er de overbekende geur van de wolf die ze zocht in haar neusgaten prikkelde, waardoor ze meteen haar kop naar de bron van het aroma. Ze zag hem liggen in het donkere gras, waarschijnlijk slapend, en slikte even. Zou hij het wel waarderen dat ze zijn schoonheidsslaapje onderbrak voor dit gedoe? Zij vond 't al akward, dus wat moest hij er wel niet van denken? Kova zette voorzichtig een stapje naar hem toe en nam zijn verschijning opnieuw eens op. God... Wat zag hij er toch verschrikkelijk sexy uit als hij sliep. Uh, wat? Snel schudde ze haar kop om die gedachte te verdrijven. Niet te hard van stapel lopen, Koof.

|| Aissar only! ^^

Op het eerste gezicht zat Aissar nog verzonken in een diepe slaap. Zijn ogen waren gesloten, zijn ademhaling was rustig en zijn borstkas ging regelmatig op en neer. Even bleef Kova zo staan, zijn lichaam bestuderend. Op het jaar dat ze elkaar al kenden, was hij geen haar veranderd. Nog steeds had hij die brede borstkas, spierbundels en lange poten... Ehm, wat? Ze knipperde even met haar blauwe ogen om haar hoofd weer helder te maken. Ugh, dat kwam er nu van als ze zichzelf voornam om zich fatsoenlijk te gedragen - het tegenoverstelde gebeurde altijd. Lichtjes ongemakkelijk bleef Kova staan, niet erg goed wetend wat ze moest doen. Zou ze hem wakker maken of bleef ze wachten? Ze had geen flauw idee, dus besloot ze voor de tweede, veiligere optie te kiezen om geen rumoer te veroorzaken. Zo stilletjes mogelijk als ze kon plantte de witte wolvin haar smalle achterwerk op de bosgrond op een respectabel afstandje van de grotere reu zodat hij geen verkeerde ideeën zou krijgen als hij wakker werd. Even overwoog Kova het nog om zich op haar zij te gaan leggen, maar toen ze eraan dacht welke dubbelzinnige gedachten er toen in zijn hoofd konden optreden besloot ze om dat toch maar niet te doen. Wat zou hij trouwens zeggen als hij nu wakker werd? Wat zou zij zeggen? Welke verklaring zou ze moeten geven, dat ze zo boven hem stond te koekeloeren in het midden van de nacht?

"Jij hier?" Shit. Was hij al de hele tijd wakker? Nogal van haar sokken geblazen bleef Kova bevroren staan, voor de eerste keer in haar leven niet goed wetend wat ze moest zeggen. "Eh... Ja," bracht ze er uit en probeerde niet te hakkelen of te stamelen, al was dat helemaal niet het geval. "Ik was op jacht." Beter een halve waarheid dan een volledige leugen, hield ze zichzelf voor. Het was waar, als er een muis of een sappig konijntje gepasseerd zou zijn zou ze die met smaak verslonden hebben. Helaas voor haar was dat niet het geval geweest doordat er zo in gedachten verzonken zat. Kova voelde hij haar keel plots pijn deed en haar hersenen niet goed meer werkten. Ze verprutste het waarschijnlijk wel, maar ach, ze had niet veel anders gedaan in haar leven. Hoe moest je een reu in godsnaam vertellen dat je van hem hield? Het was niet iets dat iemand gewoon dagdagelijks uitsprak alsof het een gewoon onderwerp was, het was zonder twijfel het meest akwarde ding ooit, dus was haar enige optie zwijgen. Een beetje verlegen, voor wat je verlegenheid bij Kova kon noemen, sloeg de zilverwitte, kleine wolvin haar ogen neer op de grond. God, dit was ongemakkelijk.

|| Ik vrees dat Ais de eerste stap moet zetten. x)

Voor een seconde wilde Kova gewoon door de grond zinken. Of verdwijnen, dat was ook een goede optie. "Op dit tijdstip?" was Aissars kritische beschuldiging waardoor Kova even met een ongemakkelijk, onbeholpen grijnsje haar schouders ophaalde om het moment iets losser te maken. De reu had zijn hoofd opgetild en kantelde die ietwat waarbij zijn oranjegele ogen zich in de hare boorden. Normaal was ze meer het sceptische type, nooit het onzekere. Voor een keer was het nu Ais die de grapjes en grijnsjes uitdeelde, blijkbaar. "Wat was je prooi dan, als ik vragen mag?" sprak de zwarte reu grijnzend waardoor de zilverwitte teef zich wat meer ontspande. Toen ze recht in zijn ogen keek, leek het wel alsof ze een reflectie van de hare waren, met dezelfde speelse flirterigheid die zij in haar blauwe blik droeg. Ze spiegelde zijn grijnsje zonder al te veel moeite toen ze zag dat ze beide hetzelfde gevoel deelden en hees zich op haar vier witte poten waarna ze wat dichterbij kwam in een charmante tred. "Hmm... Laat me eens denken,' zei Kova terwijl ze zogezegd erg diep nadacht over wat ze zonet had geprobeerd tussen haar klauwen te slaan. "Ik zat iets vreemds achterna. Zwart, groot, gespierd..." Ze pauzeerde even en bleef een seconde stilstaan terwijl haar grijnsje even iets breder werd. "...dik."

Voordat ze het goed en wel besefte, stond ze al vlak voor Ais. Al een stuk minder ongemakkelijk liet ze zich neervallen naast hem op haar buik en draaide haar smalle, verfijnde snuit naar hem toe. Er ging even een scheut van opwinding door haar heen nu ze zo dicht bij hem zat, zijn zwarte vacht tegen de hare en zijn hartslag bijna hoorbaar. Haar grijnsje vaagde een beetje weg, enkel haar mondhoek was nog opgetrokken toen ze zijn diepe, krachtige ogen ontmoette. "Maar het belangrijkste waren zijn ogen. Hij had diepe, gele ogen, ze konden je wel opslokken, zeg. En eigenlijk zag hij er niet zo gevaarlijk uit. Diep vanbinnen was hij misschien wel een charmeur..." Kova's stem viel even weg en ze bleef even zo zitten, flank tegen flank, oog in oog. Het was misschien het romantischste wat ze in haar hele leven had meegemaakt.

Nadat ze die laatste zin had uitgesproken leek het alsof er iets kriebelde in haar buik, zoals vlinders die in een opwaartse spiraal fladderden en haar hele lichaam deden gloeien van geluk. Ze kon haar ijsblauwe ogen maar niet lostrekken uit zijn betoverende blik, alsof er een soort van magneet achter zijn oogbollen zat die haar de hele tijd dwong om in zijn goudgele kijkers te staren. Vreemd genoeg vond Kova het moment helemaal niet ongemakkelijk zoals ze hem de vorige keren had geconfronteerd met zijn gevoelens, en ervaarde ze enkel maar dat vreemde buikgevoel terwijl haar hartslag wat omhoog ging. Het maanlicht viel tussen de glanzende bladeren in en verlichtte haar gezicht, waardoor ze nu ook Aissar kon bestuderen. Hij zag er knapper uit dan ooit, elke getrainde spier op zijn brede schouders en borstkas goed zichtbaar, zijn vertrouwde gezicht voor de hare. Vroeger had ze het zo goed mogelijk proberen verbergen of geloofde ze zichzelf gewoon niet, maar nu ze realiseerde dat ze sterke gevoelens voor hem had bleek ze het niet eens erg te vinden. "Jij bent degene die die de charmes laat bovenkomen," mompelde de zwarte reu zacht. Ze richtte haar blauwe ogen niet af, maar als wolven konden blozen had ze dat nu zeker gedaan. "Koof, ik ben verliefd op je."

Een seconde leek de witte wolvin even te vergeten te ademen toen ze zijn warme adem bij haar oor voelde en zijn tong over haar hoofdhuid voelde glijden. Daarna legde ze haar fijne hoofd met een kleine gemeende glimlach rond haar lippen op zijn schouder en sloot even haar ogen. Het was er uit. Het had hen beiden zoveel van hun imago gekost - Kova haar zelfzekere kantje en Ais zijn stoere karakter - maar het was er uit. "Ik dacht dat je het nooit zou zeggen," fluisterde ze glimlachend terwijl ze zo even bleef liggen, haar wang in zijn zwarte pels van z'n schouder begraven terwijl ze luisterde naar zijn ademhaling en hartslag en zijn lichaamswarmte haar liet omarmen. Dit had ze nooit verwacht, dat ze ooit nog liefdevol tegen een reu zou kunnen aanliggen. De droom dat ze ooit nog ware liefde zou kunnen vinden had ze lang geleden opgegeven... En nu, had ze er terug hoop in. Hoop dat Ais die kon zijn.

[OCC: Haha, ik weet 't, hetzelfde met Koof xD]