Batten down the hatches

Verveeld rolde Mitch met zijn ogen. Hoe lang zat hij nu al niet in dit gebied? Voor zijn gevoel had hij het hele gebied nu al drie keer van top tot teen geanalyseerd. Veel bomen. Twee roedels die alleen maar tijd hebben om elkaar af te maken, een paar lone wolfs en dat was het dan wel weer. Toen Mitch de opdracht kreeg om een onbekend gebied te ontdekken had hij iets meer avontuur verwacht. Waar was al het geweld en waar waren alle teven ? Hij zwoor dat de kampvuur verhalen hij kende van de Black Pearl altijd vol zaten met die dingen.
Also, waar de hell bleef Thomas ? Hij en een paar andere crew members zouden hem na een aantal weken komen vergezellen. Mitch wist niet eens meer hoe veel weken hij hier al zat. Geïrriteerd liep hij richting de zee. De meest logische plek voor Thomas om rond te hangen. Na zo’n lange reis waarbij de zee niet altijd in zicht is was het logisch dat de eerste plek je wilt zien de uitgestrekte horizon van de oceaan is. Mitch had hetzelfde gedaan toen hij aankwam. Eerst even acclimatiseren aan zee voordat hij ready was voor die verdomd koude bergen in het noorden.
Right, eenmaal in de duinen liep hij langs zijn oude stekkie. Hier en daar lagen etensresten. Niet de meest schone plek, eerlijk gezegd was het er best wel ranzig, maar het was thuis. Soort van. Hij klom op de duinen en lied een luide huil klinken. Eigenlijk had hij zich stil moeten houden en Thomas hem laten vinden, maar daar was hij echt te ongeduldig voor. De basterd liet al lang genoeg op zich wachten. Als ongewenste wolven op zijn huil afkwamen, so be it.

&Thomas

als een eigenwijze pup zat Mitch boven op zijn duin. Wachtend op enige vorm van leven. Hij moest zijn ogen fijnknijpen om te zorgen dat er geen zand in werd geblazen. Na enkele minuten turen zag hij een grijze vlek in de verte. Omdat de wind in zijn gezicht blies duurde het niet lang voordat Mitch besefte dat de wolf in de verte Thomas was. Met een grijns sprong hij op, en begon richting de reu te rennen. ‘Ahoy Matey!’ de bekende stem en het zware accent klonken als muziek in zijn oren. Eindelijk een normale wolf in dit gebied. ‘Tommy ye ol’buccaneer!! ’ riep hij net zo enthousiast. Hij beukte tegen de reu aan en liet zijn staart wild heen en weer zwiepen. ‘The hell took ye so long ye swab’ sprak hij tegen de grijze reu. ‘It’s been so long me has already taken care of everythin’ mate’ grapte hij droog. ’Ye can go back 'n tell Maximo his bucko Mitch has sorted it rrright out for m.’  

Al snel vertelde Tommy alles over het nieuwe plan. Een groepsverhuizing. Stilletjes luisterde Mitch, met af en toe een 'rright' en 'aye' tussendoor. Het was algemeen bekend dat Mitch zijn mond niet lang dicht kon houden. Zeker niet als het ging om exciting stuff zoals dit.

"Leavin' Blackwater Bay are we? Did Max start a war after me had left?" Vroeg hij met een grijns. Hij vond het wel wat voor die ouwe reu om in zijn enthousiasme een oorlog te starten.
"Its a fine place that's for sure, bit boring tho." Begon hij zijn gebrabbel. "But than again, didn't expect much else from a land ruled by landlubbers " Greens hij. "'N me Swears this area could use some pirate parties. Haven't had a fight or shag ever since me arrival! And that's sayin' somethin!" Zei hij, nog steeds een beetje in ongeloof. Thomas zei dat hij er goed uitzag. Hij greens. Die charmeur ook. "Thanks kiddo," zei hij, bewust van het feit dat 'kiddo' niet de beste bijnaam is voor een volwassen reu. "Yer lookin swell too! Who'd ye get 'ere with? Any crew members round?" Hij brabbelde in zo'n hoog tempo dat alleen een pirate native zijn accent nog kon volgen. Wat was hij blij dat er eindelijk weer een Black Pearler voor m stond. Zijn bloed eigen neef nog wel. Mitch had weken lang al zijn grappen en opmerkingen kunnen opsparen, dus Tommy en de rest konden hun borst nat maken voor some A+ pirate banter van zijn kant.

Hij slikte even. "Rrright, down to business. There's two packs. Dem Shads be one of m. Ye know, the one ol' Max always wines about"
Zei hij terwijl hij ging zitten. "But ain't nothin' our full crew can't handle." Vervolgde hij vol zelfvertrouwen. "where we will, we'll roam!" riep hij luid. Een stuk uit een van de vele pirate liederen die de reu kende. De wind nam zijn tonen mee, waarschijnlijk konden wolven hem kilometers verder nog horen. "The bell has been raised, from it's water grave. Hear it's sepulchral tone? A call to all, pay heed the squall, and turn yerself toward home!" ging hij vrolijk verder. Een bijpassend lied voot de situatie, vond hijzelf.   

Thomas stelde hem gerust. "The lad wouldn't start a war without ye me bucko" sprak de reu. "He better not! We both know he'd lose" knipoogde de wildkleurige reu naar Thomas. De volgende roddel van zijn neef was zeer interessant. De oorlog komt naar hier? Kijk kijk. Vermakelijk lachte Mitch. Hij had wel zin om wat heisa te stichten na die weken incognito.

Ah, & Tommy had een team bij zich. De twee praktisch broertjes Hamilton & Laurens. Die twee waren een soort voordeel verpakking. Twee voor de prijs van een. Zelden zag Mitch ze gescheiden. Ook de wolvin Alecto was van de partij. Zij was de enige teef die hij kende die hem soms te slim af was met woordspelingen. Aan de ene kant had hij daar respect voor, maar aan de andere kant kon zijn mannenhart het nog moeilijk accepteren. “Ah, nice. Where ye hidin' them? Can’t wait to annoy em all. Haven’t had a decent conversation in weeeeks kid!” Hij had zin in een ouderwetse pirate avond. Eindelijk weer eens sociaal doen. Die weken als lone wolf waren best pittig geweest voor de jonge reu. En, hij had nooit verwacht dit te zeggen, maar zelfs de schorre en valse stem van Tommy klonk als muziek in zijn oren. "I missed ye lad" zei de jongere reu terwijl hij hem nog een schouderklopje gaf. "Rright back at ye, me bucko. Glad ye made it" zei hij oprecht.

Thomas vroeg naar de Shadows. Mitch fronste even. "Them shads be a mysterious bunch. Took me some time to figure em out. Rarely talk with folks outside their crew." Zijn gedachten gingen naar het jonge Shadow wolvinnetje die hij in dit zelfde gebied had ontmoet. Dat was het enige directe contact dat hij had gehad met de Shadows. De rest had hij moeten leren via onbeschoft spioneren. Van een beetje rond hangen net buiten het Shadow bos kon je nog veel leren. Mitch was alweer bijna vergeten wat de reu tegenover hem nou eigenlijk had gevraagd. "Oh right yer sis. She be a fierce lookin' lass I'll give ye that." Maximo had al het een en ander verteld over deze dochter -aka zijn nichtje- die vrijwillig als landlubber door het leven ging. Ondanks dat was de pirateness er nog niet uit. Mitch pikte haar er gelijk uit tussen de andere wolven. "She's got Blackwater Bay in 'er eyes." Vertelde hij Thomas. Door het zien van Nemy en de Shads was Mitch heel nieuwsgierig geworden naar het verleden van Maximo. Die in zijn glorie jaren de alfa van de beruchte roedel was geweest. Iedere keer als je denkt dat het leven van die ouwe kerel wel weet, verteld hij een van zijn verhalen over hoe hij zich als piraat infiltreerde in de toen grootse roedel van serigala en omstreken. Natuurlijk nam hij zijn verhalen met een korreltje zout -because aye, hij leeft aan zee en neemt dus alles in het leven met een korrel zout- maar de verhalen waren altijd waargebeurd. Het was deel van de ongeschreven pirate code dat als men naar je luistert tijdens je kampvuur verhalen, je respect had. Maximo had dat respect. Iedereen luisterde naar zijn verhalen. Ooit hoopte Mitch hetzelfde te kunnen bereiken. Hij hoefde niet de beste vechter of vrouwenverslinder te zijn. Als men naar zijn verhalen kon luisteren was hij tevreden.