. Outcast .

_{BAM! Met een luidruchtige plof klapte haar bek dicht op de grond. SHAIT! SHAIT! WHAT THE HELL WAS... Amatariseu hijgde, en haar ogen sprongen open. Om haar heen was er niets anders dan duisternis. Ze rook dode bomen en... mensen?! Damn wat was er gebeurd? De grote Albino voelde zich afschrikwekkend hol vanbinnen, en hijgend en hoesten krabbelde ze over het hout. Ze voelde zich duizelig. Waar was ze? Ineens hield het kraken op. Haar houten kooi maakte een krakend geluid, maar bewoog niet meer. Amatariseu haalde vermoeid adem. Wauw. Dat was... raar. Ineens hoorde ze schelle stemmen van de mensen weer. Zij? Ze herkende de toon. Dit waren dezelfde als op de Boerderij. Maar dit was... wacht... wat? De stemmen stierven weg, en een luid gebrul klonk in de verte. Het werd zachter... zachter... Ama ontblootte kwaad haar tanden. Ze zat vast! Ze was in een val achtergelaten en... Ineens zag ze licht door een klein spleetje naar binnen schijnen. Ze was niet gevangen! Er was een uitweg! Amatariseu zette zich af, en knalde met haar kop tegen de muur voor haar. Met een geschrokken piep vloog ze meteen de ijskoude lucht in, en landde met haar snuit in... de sneeuw? Ze was vrij! 'Hell yeah!' grijnsde ze. Even nam de gespierde Albino de tijd om stil te liggen. De sneeuw voelde prettig aan. Maar sinds wanneer was er sneeuw in... Wolf Story? Amatariseu sprong in een keer op haar poten, en keek schichtig om zich heen. Dit was geen... Wolf Story. Om haar heen zag ze hoge bergen in de verte, en bossen gehuld in de sneeuw. Waar de hell was ze? Een bekende geur vulde haar neusgaten. Zo bekend... ze lieflijk... Emaya. Ze leefde nog! 'Emaya? Shait lass ik dacht dat je dood was!' lachte Amatariseu opgelucht. Ze zakte neer op haar achterwerk en speurde de plek af op haar witte dochter. Wacht... ze voelde haar staart niet meer.... WAAR DE SHAIT WAS HAAR STAART?!}

Emaya gromde toen ze door elkaar werd geschud. "Mam?" vroeg ze zacht. Geen antwoord. Waar was ze? Het was donker. Het rook naar dode bomen en mensen. En het was een kooi. Ineens schudde haar kooi niet meer. Het gegrom werd zachter, tot het verdween. Licht? Voorzichtig probeerde ze de kooi te openen. En het lukte. Ze stapte met haar witte poten op de grond. Maar niet de grond van ws. Alles was besneeuwd. In de verte zag ze bergen en alles, maar niks kwam haar bekend voor. Maar één geur was bekend bij haar. Amatariseu? Ze volgde haar neus en zag de rode ogen van haar moeder. Snel sloot ze haar ogen en duwde ze haar neus in de sneeuw. Bijna meteen trok ze haar snuit r weer uit en draafde op haar moeder af. "Mam! Waar zijn we?" Er zaten veel herinneringen in haar witte kop, maar geen een ging over deze plaats. "Te veel sneeuw..," mompelde ze en ze sprong snel op haar kooi op haar poten warm en droog te houden. Ze schudde haar kop en bekeek het nieuwe gebied. "We kunnen niet terug naar Wolf Story, maar waar is dit? Volgens mij ken jij deze plaats ook niet, hé?"" zuchtte Emaya en ze ging zitten. Ze was niet de grootste fan van sneeuw, maar het was interessanter dan de lente die er meestal was, thuis. Thuis, bij Reicho & haar vader. Vlakbij het graf van haar broertje, die ze nog geen een keer had bezocht. Dat zou nu ook niet meer lukken. Ze waren aan de andere kant van de wereld. Ze waren te roekeloos geweest. Waarom waren ze naar de mensendorpen gegaan? Waarom hadden ze niet gewoon in het bos kunnen zijn? Het grotendeels groene bos van WS. Ze was nog nooit buiten WS geweest. Ze kende de meeste wolven uit het gebied minimaal bij naam. Maar hier. Niemand. Helemaal niemand.

_{Toen ze haar dochter in het vizier kreeg, zag ze de jonge teef al snel op het dak van de kooi neerkwakken. Haar ogen straalde nu al een soort heimwee uit. Het was zo... vreemd. Alles leek op een of andere manier zo... bekend. De geur van de bomen, de wolken en de stand van de melkwitte winterzon. Zo... bekend. 'Yeah.. This place still looks so... familiar...' mompelde Amatariseu met een grijns. Lichte verbazing spetterde van haar rode ogen af. 'I dunno. Something... out of a dream...' Nog steeds licht in gedachte verzonken sprong de gespierde Albino op de kist, en ging naast haar dochter zitten. Er ging een kleine huivering door haar lichaam heen toen haar platte kont het hout raakte. Haar staart was voorgoed weg. De mensen hadden het meegenomen, had ze zo'n minuut geleden ontdekt. Beter eigenlijk. Beter geen staart dan zo'n kwetsbaar slangetje. 'Ik heb geen idee waar nu weer aanbeland zijn, Em,' gromde de grote Albino met een sarcastische grijns. Wie weet zonken ze weer weg in een slaap en werden ze wakker in de struiken bij de Boerderijen. Wie weet... Amatariseu snoof de lucht weer in. Het had iets... prettigs. Iets wat haar kalmeerde en liet denken aan... haar ouders? Met een frons keek ze over haar schouder. Nee. Dat kon niet zo zijn, toch?}

This is not my fault....
Right?

Haar moeder ging naast haar zitten. Emaya merkte het maar half, de andere helft van haar zat diep in haar gedachten. De mensen hadden hen meegenomen, en hen naar de andere kant van de wereld gebracht. Wat wouden de mensen met hen? Ze kon het zich niet herinneren dat ze de mensen ooit kwaad had gedaan. En ondanks het feit dat ze nogal roekeloos was, zag Emaya haar moeder het ook niet doen. Vreemd. Ze schudde haar kop en staarde even naar het eeuwige wit dat voor hen lag. Misschien wouden de mensen wel iets met hun gebied? Ze kon het zich niet voorstellen, mensendorpen bij het meer en in het Duistere Bos. Vooral mensen in het Schaduwland zouden haar verbazen. Het was een plaats waar niemand zich wou vertonen door de eeuwige duisternis. En nu zou het nog moeilijker worden om de Shadows aan te vallen. Als de roedel al hierheen was gegaan, kende ze het gebied niet. Het was een voordeel geweest dat ze een tijdje Shadowpup was geweest. Ze kende het bos en wist dus precies wat de snelste weg zou zijn. Ach ja, ze waren van de Shadows af. Of, voor zover zij wist. "Ik zie ook niemand die het ons zou kunnen vertellen," mompelde ze. Niemand te bekennen.
Where are we?

Emaya nam de tijd om te peinzen over wat ze hier deden. Aye, terwijl zij daar de tijd voor nam, verwonderde Ama zich nog steeds over de bekende geur. Het herinnerde haar aan iets jongs, en vrolijks. Bijna poedelig viel het te noemen. Terug in de tijd... toen zij nog.. een pup was? De bergen torende hoog en machtig uit boven de bossen en heuvels, die zo ontzettend aantrekkelijk glommen en haar dwongen om ze op te zoeken. Zo veel 'nieuw' land, zo veel te ontdekken. En dat dan ook nog eens zonder de Shadjes... maar er stond ook wat tegenover. Ze had Tana, Scarleg en Game al in de verste verte niet gezien. En wat Bageera betrof.. die had ze al in eeuwen niet meer gezien. Misschien was er nog hoop. Wie weet vonden de mensen hen ook, of nog beter, wisten haar matties de weg naar dit land zelf al. Emaya merkte op dat er geen Wolf in de buurt was die meer kon weten. 'Aye, misschien kunnen we beter Wolven op gaan zoeken. Ik denk dat er hier genoeg inboorlingen wonen die weten waar we zijn,' knikte ze met een kleine zucht. Ze hield er niet zo van om serieus te zijn.

Het plotselinge gekraak van de sneeuw liet Ama weten dat ze niet langer alleen waren. Geweldig... of niet? In een reflex dacht de teef dat de Shads weer terug waren, maar toen ze van de kist afsprong (de sneeuw kraakte onaangenaam koud tussen haar tenen), meende ze ijsblauwe te zien fonkelen. De gespierde Albino schudde wat sneeuwvlokjes van haar brede schouders af, en keek toen recht in de ijsblauwe ogen. Ze grijnsde. 'Sup.' Meteen voelde ze al aan dat de teef absoluut geen zin had in haar aanwezigheid. Shait wat was er mis met dat beest? Even nam de grote Albino de tijd de vreemdeling in zich op te nemen. Ze was mager, maar zag er niet zwak uit. Juist doorgewinterd, gehard. Niet iets wat je zou verwachten van de bewoners van dit luilekkerland. Amatariseu strekte even haar voorpoot, en wachtte op de reactie van de onbekende teef. Wie weet zou dit nog eens leuk worden.

In de eerste instantie kwam de teef ijskoud over. Ondanks dat Ama meer dan twee keer zo oud was als het beest, bleef ze terug staren in met de kille blik. Damn that lass must have seen some shit. Na een korte staarwedstrijd vroeg het teefje naar de mensen. Ze had geen idee wat het waren, bleek uit haar vraag. Amatariseu trok even een relaxte frons en wenkte naar de kisten. 'Die gasten? Dat waren mensen,' grijnsde ze. Het was bijna grappig te noemen hoe deze koude teef zich gedroeg. Tijd om eens wat met haar gedrag te spelen. 'They won't get back here, lass... mocht je daar soms bang voor zijn.' Als het een slechtzakje was, zou ze sarcastisch antwoorden, en als ze poedel was, zou ze koppig reageren. Pff, sommige typjes waren nogal voorspelbaar. Eens eventjes kijken wat voor vlees ze hier in de kuip had.

Haar hoofd zat vol gedachten. Emaya merkte dus ook niet dat er een teef op het toneel verscheen. Eentje die echt geen idee had van het bestaan van mensen, merkte ze. Ze bleef stil. Haar moeder was erg handig bezig. Nee, echt! Serieus! Ama reageerde beter op deze wolf. In ieder geval zocht ze dit keer geen oorlog. Toen de teef vroeg wat de mensen waren grinnikte Emaya en ze kwam van de kist af, waarna ze naast Amatariseu ging staan. Die teef was nog dommer dan Icandor! Holy, dat was wel heel vreemd. Haar moeder zei dat de mensen niet meer terug zouden komen. Are ya sure? Emaya wist het niet. Al hadden de mensen niet meer echt een reden om terug te komen. Maar toch. Mensen waren niet de slimste wezens. Ze lieten geen vacht groeien en aten hun kippen, koeien, paarden en zelfs hun schapen niet! Hoe zou je anders aan eten komen? Emaya vond het maar vreemde wezens.

_{Op een sarcastisch toontje speelde het teefje het spelletje mee. Oh... dus zo'n typje was 't. Eigenlijk was Ama wel blij dat ze niet voor de zoveelste keer te maken had met een poedel. Eindelijk het normale volk. Of tenminste... normaal. Op een minachtende toon sprak de teef hen toe, en wees toen zowat naar... háár. Hè! Ga lekker naar... wacht... Damn. Waarom was dat beest.. Amatariseu voelde haar lippen omhoog trekken tot een kwade grijns. Haar tanden schitterde in het winterse licht. 'Watch yer tongue, lil' one...' De gespierde Albino voelde haar stuitje omhoog bewegen. Damn. Als ze een staart had gehad, had ze dominantie gestoond. Maar helaas, haar staart was er niet meer. 'Heb je ook een naam?' gromde de teef met ingehouden woede. In de loop van de jaren had ze haar woede onder controle leren houden... maar een heethoofd, dat bleef ze altijd. Damned lass!}

_{Relaxt begon de teef zichzelf te likken, waardoor Ama even haar wenkbrauw optrok. Dat beest was een beetje... chingeling daarboven? Ze sprak dat ze wel degelijk een naam had, maar vertelde 'em niet. Geweldig. Applaus. Juichen. Feestje bouwen. Wat een humor. 'Je hebt geluk dat het me eigenlijk geen hol kan schelen, want anders had ik yer damned ass in de grond gebeukt...' grauwde Amatariseu geïrriteerd. Toen zuchtte ze even, en draaide zich om. Nee Ama.. ze is het niet waard... ze is het niet waard. 'Poedels...' zei ze hoofdschuddend. De gespierde teef draaide zich weer om, maar richtte zich deze keer op Emaya. 'Klaar voor een verkenningstocht?' Ze deed haar best de teef te negeren (dat vrij soepel verliep), zodat ze zich konden richten op belangrijkere dingen. Want... waar waren ze toch?}

Haar ogen gleden over de sneeuwwitte vacht van de teef. De teef had dezelfde vachtkleur als zij, maar absoluut geen familie. Dat had Emaya wel door. De teef likte zichzelf en zei dat ze haar naam niet vertelde. Jippie. Leuk. Hopeloos.. Emaya had een lichte grijns op haar snuit liggen. Ha! Die teef was nu officieel nog idioter dan mensen. Blijkbaar waren er wolven die tot dat niveau konden zakken. Emaya grinnikte door Ama's geïrriteerde opmerking, maar ze hield op met lachen toen haar moeder haar aankeek. "Klaar voor een verkenningstocht?" vroeg Amatariseu. De witte jongwolf knikte en wierp een blik op de teef die zichzelf onverschillig likte. Als de teef het zo wou spelen, prima. Maar dan mocht ze wel met iemand anders kleuterachtig klieren.