BLEGGH [OPEN]

Al twee dagen lang voelde hij zich alles behalve fit. De jonge pup keek dof uit zijn ogen en kwam nauwelijks tot niet in beweging, terwijl zijn broertje en zusje elke dag met volle energie de dag tegemoet gingen. Wat was er toch gaande? Zo nu en dan kuchte en proestte hij, want ademen ging ook al moeilijk. Honger had hij al helemaal niet meer sinds de afgelopen 48 uur. Hij moest er niet aan denken om nu iets naar binnen te werken. Dat zou met ongeveer dezelfde snelheid er ook weer uitkomen. Hij lag ergens opgevouwen in een hol, wat ooit van de konijnen was geweest, maar nu tot de roedel behoorde. Zover hij het wist was hij alleen, maar zo nu en dan zag hij iets voor de opening beweging. Zo ook nu. Het was vaag, maar er was overduidelijk iemand dichtbij hem. "Wie is daar?" kreunde hij vermoeid. Misschien kon diegene hem wel helpen met zijn klachten.

Gelukkig kwam er al snel een antwoord. Een stem, die hoogstwaarschijnlijk van een teef afkomstig was, vertelde hem dat het Emma was en dat ze hem geen pijn zou doen. Prima, want dat was het laatste waar hij op zat te wachten, nog meer pijn. Al snel dacht hij iets te zien wat op een wolf leek in ingang en even later voelde hij hoe hij uit het hol werd getrokken. Uit reflex stribbelde hij tegen, want hij lag daar prima ondanks zijn toestand. "Laat mij los," weet hij de teef toe, maar inmiddels had ze hem al op de grond gezet. "Waar zijn je ouders? Je ziet er ziek uit," vroeg haar bezorgde stem. Hij wilde hier meteen antwoord geven, maar de teef leek al met andere zaken bezig te zijn. Ze hief haar snuit in de lucht en even later weerklonk er een luidde huil. Moest dit nou? "Ik heb geen ouders.. Alleen maar een moeder die voor mij zorgt en een bemoeizuchtige oma. Bovendien zouden die nooit goedkeuren dat jij hier bent." Na al die woorden merkte hij meteen al dat z'n ademhaling weer wat sneller en vermoeiender ging. Jezus, wat was er met hem aan de hand? Ondanks dat hij nu in de kou was, voelde het alsof er een brandende zon op hem stond.