Rise up

Een verfrissende wind gleed door de witte, glanzende vacht van de knappe wolvin en ze genoot er eerlijk gezegd van terwijl ze tussen enkele massieve rotsblokken op het strand stond. Het was lang geleden dat ze nog eens écht had ontspannen, moest ze toegeven. Het hele gedoe met haar ouders had haar nog wat angstiger dan normaal gemaakt, maar nu ze al enkele dagen in Serigala verbleef begon ze het hier steeds fijner te vinden. Niet veel wolven vielen haar lastig, al merkte ze wel dat er steeds minder prooi te vinden was - en dat hoorde niet, want het was lente en dan zou de hoeveelheid prooi juist moeten stijgen. Haar verfijnde snuit stak ze even in de lucht om de geuren in zich op te nemen, maar naast de geur van zout, water en zand merkte ze ook een groeiend spoortje wolf op waardoor er even een instinctief vleugje spanning dan haar aderen stroomde. Valintia draaide zich om, haar oren een beetje aan het wiebelend terwijl ze afwachtte op een reactie of beweging die op een wolfachtig spoor konden leiden.

Er doemde een grijzige reu op die wel wat groter haar dan haar. Dat was niet echt iets verbazende, want driekwart van de wolven die ze tegenkwam was groter dan haar. Hij zag er gezond uit, en vooral gespierd, of het kwam door zijn dikke, dekkende vacht. Haar groene blik gleed van zijn charmante gezicht zijn bijzonder gespierde borstkas en.... Ehm, okay. Niet te hormonaal worden, hield ze zichzelf voor en maakte langzaam oogcontact met hem. In zijn bek droeg hij een smakelijk stuk vlees dat hij liet vallen op het natte zand om haar te begroetten. "Ahoy," sprak hij met een niet zo'n gebruikelijk accent voor de wolven voor deze streek, want het had meer iets rauwers, iets... Amerikaans? Ze kon het niet erg goed opmaken, maar zijn stem klonk niet bedreigend dus ontspande ze zich wat meer. Bijna volledig automatisch kwam er een klein, ietwat bescheiden glimlachje op haar fijne snoet. Ze draaide zich nu een beetje kalmer volledig om en zette voorzichtig een stapje voorbij met dezelfde nieuwsgierigheid die zojuist in zijn ogen had geblonken. "Hallo," zei ze met haar typische zachte stem en kantelde haar kop een beetje uit interesse. "Wat brengt je hier, als ik mag vragen?" vervolgde ze terwijl ze uit nieuwsgierigheid eens met haar oor trok. Hmm. Ze had nog nooit eerder zo op een reu gereageerd... Dat was eigenlijk best vreemd.

Met haar bijzonder heldere ogen in de zijne gericht wachtte ze af op een reactie en keek toe hoe de zilvergrijze reu even een binnenpretje leek te hebben doordat hij even in zichzelf grinnikte. "Me paws," grapte hij even op een geamuseerde toon. Daar had je 't weer, datzelfde rauwe, Amerikaanse accent. Van waar kende ze dat toch? Het kwam haar zeker ergens bekend van voor en ze had het zeker als eens eerder gehoord. "Nah, just jokin' around me heartie," sprak hij verder met een brede grijns op zijn snuit. "Me crew is supposed to arrive here anytime soon. If those scallywags are still on the move, that is," antwoordde hij vervolgens waardoor Valintia geïnteresseerd haar oren spitste. Die crew waar hij het over had, moest vast een roedel zijn - een derde roedel in Serigala! Voor zover zij wist waren er nog geen roedels in dit gebied die voortdurend met zo'n accent spraken of voortdurend rondtrokken, zoals deze reu het hier beschreef. Hm, dat zou voor opschudding kunnen zorgen, maar dat was niet erg. Voor zover ze rond had geluisterd zou dat trouwens niet de eerste keer zijn dat er spanningen ontstonden door nieuwe roedels of wolven. En tot nu toe was dit de hele tijd goed gekomen. "Ya crew? Y'mean, a pack?" vroeg de witte, verzorgde wolvin vervolgens op haar zachte toon met enkel pure vrouwelijke nieuwsgierigheid op haar verfijnde gezicht. Het was lang geleden dat ze nog eens Engels had gesproken, maar ze was 't niet verleerd. Integendeel, soms communiceerde ze beter in het Engels dan in het Nederlands, voornamelijk omdat Engels in het algemeen een vlottere taal was.

Er werd heftig geknikt nadat ze haar vraag had gesteld. Hij was dus lid van een roedel. "Aye aye, me crew, a part of the Black Pearl crew," vertelde de wildkleurige met enige trots. Een moment leek hij voor "gemakkelijke" woorden voor haar te zoeken, maar ze liet met een glimlachje weten dat hij zich niet hoefde aan te passen aan haar. Ze zou de betekenis wel uit de context kunnen afleiden, zo dom was ze ook weer niet. "It's a scout group. We're on a mission for the captian." Ah, okay. Een verkenningsmissie op opdracht van hun Alpha. Het was een apart taaltje wat deze reu allemaal sprak maar ze kon grotendeels alles verstaan. Met een begrijpend knikje liet ze hem weten dat ze alles 100% verstond en spitste zijn oren naar hem toe. Nu ze dit allemaal van hem wist, was het misschien wel beleefd om wat informatie van haar terug te geven, als in een eerlijke deal. Haar naam prijsgeven aan deze reu was wel het minste wat ze kon doen. "My name is Valintia," stelde ze zichzelf na een tijdje voor met haar lichtjes verlegen stem terwijl ze haar kop naar de andere kant schuin kantelde terwijl ze hem aankeek alsof ze hem aan wilde aansporen om zijn indentiteit nu ook te onthullen.

Nu ze de wolf voor haar eens aandachtig bekeek, was het wek duidelijk te zien dat hij niet van hier was. De meeste Serigalezen waren behendig, lenig en snel. Deze reu daarintegen had iets... Piraatachtig? Zeker iets Rogue-achtig. Valintia werd hierdoor echter niet afgeremd minder vriendelijk of juist meer verlegen te doen. Ze was haar gewone zelf. "Aye, nice to meet te, me name's Thomas," stelde hij zichzelf keurig voor waardoor er even heel kort en zacht lachje van haar witte snuit liet rollen. De manier waarop hij dat zei was al grappig, maar de naam Thomas paste perfect bij hem, bij dat 'stoere' van hem. "So, me heartie, d'ye know a place where a wolf can catch some fish, perhaps?" Was hij dan niet te tevreden met dat stuk prooi dat hij zonet nog tussen zijn kaken had gehad? Lichtjes verbaasd ging Valintia's blik even van de prooi naar zijn gezicht, alsof ze hem er op wilde wijzen dat dat werkelijk wel voedsel was. Zulke lekkere stukken prooi zag je tegenwoordig niet veel meer in Serigala, al de prooi leek in een klap weggevaagd te zijn. Maar ze hield haar mond en besloot beleefd te antwoorden op zijn vraag. "If you go a lil' north, ya got a whole lake with probably some fish," zei ze terwijl ze met haar kop landinwaarts gebaarde. "Or you can try it right here." Ze wees naar de zee achter de gigantische rotsen, al zagen die er maar onheilspellend gevaarlijk uit. Ze snapte trouwens niet goed waarom deze wolf perse vis in zijn bek wilde - als ze eerlijk moest zijn, had ze 't nog nooit geproefd. En volgens haar waren er ook niet veel wolven die dat al geproefd hadden.

Blijkbaar was de gigantische zee achter haar niet genoeg voor de wolf. Dat had ze wel verwacht, het was vast te gevaarlijk of te diep. Zelf was ze al niet zo'n held in zwemmen, dus was de zee echt wel onvoorspelbaar als zelfs deze wolf, die zelf naar vis vroeg en dus wel vrij goed met water overweg kon, het schrapte uit zijn lijstje van de mogelijke plaatsen waar je kon vissen. "Nah, matey. We'd need at least a tide pool to catch some salty fishies," legde Thomas geduldig uit. Ach zo. Zij kon 't niet weten, ze had namelijk nog nooit op vis gejaagd of er zelfs eentje geproefd. "Say, have ye ever tried a fish?" was de vraag die ze ondertussen al verwacht had. Met neergeslagen ogen schudde ze haar kop van nee. Ze voelde zich wel comfortabel op het strand, maar jagen ging altijd beter in het dichte bos of een weide. "Never got the chance," zei Valintia met een klein glimlachje, toch wel met lichte nieuwsgierigheid in haar ogen. Zou deze reu haar misschien een vis voorschotelen? Oeh, dat zou zeker attent zijn. Ze had zelfs nog maar weinige keren een echte vis gezien, een paar keertjes toen een beer hem uit het water rakelde of ze in een rivier haar dorst leste totdat er een zilveren glad lichaam onder haar neus door schoot.

Onzet staarde Thomas haar aan, waardoor ze enkel nog meer in verlegenheid werd gebracht en haar lange wimpers neersloeg. Tja, niemand had het haar ooit geleerd, zelfs haar ouders niet, alhoewel zij dicht bij de kust hadden gewoond. "Never ever?" herhaalde hij nog eens voor de zekerheid, en opnieuw bewoog Valintia haar hoofd langzaam van links naar rechts. Blijkbaar kwam hij van een plek waar veel gevist werd, anders zou hij zeker niet zo ongelovig reageren. "Ye are coming with me aye, me shall catch ye a fish!" was zijn enthousiaste voorstel dat hij vrij opgewekt uitsprak. "If ye don't like it ye can have the rabbit," grijnsde hij er achterna waardoor de slanke witte wolvin enkel nog meer verbaasd was. Dit was werkelijk de eerste wolf, die ze minder dan tien minuten kende en al voorstelde om prooi te delen. De keuze was echter al snel gemaakt - als ze moest kiezen tussen haar honger stillen met een konijn of meegaan met deze lieve reu die haar bovendien nog iets kon laten proeven wat ze nog nooit geproefd had, was de tweede optie wel veel aanlokkelijker. Even wiegde ze haar kop heen en weer alsof ze heel hard moest peinzen, maar ze keek al snel op met een klein glimlachje op haar fijne snuit en een lichtjes opgewekte glans in haar smaragdgroene ogen. "Okay, okay, I'll come with ya," gaf ze toe terwijl ze snel op haar poten sprong en lichtvoetig naar Thomas toe draafde. Yeah, ze had er wel zin in!

Thomas raapte het hoopje vacht en vlees op en ging er van door in een rustig tempo waar de kleinere wolvin hem prima in kon bijhouden in de richting van het meer waar ze onlangs nog gepasseerd was. Haar poten bewogen echter een stuk energieker dan ze zelf wilde, de reden waarom kon ze niet echt goed achterhalen. "D'ye even know how to swim?" vroeg de grijzige reu even later tussen de pels van het konijn in zijn bek door. Ze ontmoette zijn ogen even voordat ze verder sprak. "Yeah. A little," zei ze vrij bescheiden en plaatste haar ogen weer in de richting waar ze naar toe wandelden. Haar vader had haar ooit nog eens meegenomen met d'r slibings om in het ondiepe water van de zee te plonzen, al stelde dat vaak niks voor en gebeurde dat niet vaak omdat ze redelijk ver van de kust woonden, een flink stil achter het dichtbeboste gebied van de duinen. Net zoals zij tot kort van mening was vonden haar ouders de zee minder interessant en gingen het liefst zo diep mogelijk in de bossen achter de duinen jagen. Zwemmen had ze op haar eentje moeten leren. "Let's say, I can keep my head above water," grijnsde ze even en terwijl ze dat zei, draaide ze haar verfijnde snuit even naar Thomas toe voordat ze weer verder wandelde. Het was een tijdje geleden dat ze was gaan zwemmen, voornamelijk dwarsboomde de winter haar daar in. Maar nu de temperaturen de hoogte weer in gingen, kon ze gerust opnieuw eens gaan badderen, zeker met wat fijn gezelschap aan haar zijde.