There would have been nothin' left to do for someone less astute.

Links, rechts, zoeff! Als een witte flits ging de witte wolvin door het gras, spurtend en sprintend in de kielzog van het konijn. Ze hapte naar zijn achterpoten om deze van onder hem weg te halen, maar slikte enkel lucht binnen en beet in niks waardoor ze haar achterpoten aanspande en zich met zo'n krachtige, sierlijke sprong op het beest lanceerde dat ze er zo nauwkeurig op landde dat haar voorpoten precies op de juiste plek landden - recht op de rug van haar slachtoffer. Met haar kaken maakte ze het karweitje af en trok kort met haar oren toen er even een scherp krakend geluid door de lucht sneed, gevolgd door een zachte plof van het slappe lichaam van het konijn dat bewegingsloos op de grond viel. Er liep een klein straaltje bloed uit zijn wijdgeopende linkermondhoek, wat zo goed en zo kwaad verklaarde dat de ziel van dit diertje niet langer meer op deze aarde vertoefde. Het was morsdood.

Met een ietwat tevreden, heel erg klein glimlachje op haar lippen pakte Valintia haar kersverse prooi op tussen haar kaken en stapte weg, dieper in de heuvels van dit landschap met hellingen en het belangrijkste - er waren waarschijnlijk kilo's konijnen hier. Ze was er zeker van dat ze nog nooit zoveel konijnen en hazen op één plek had geroken, want overal waar ze liep was er wel ergens een geurspoor van te vinden, nieuw of oud. Het was ondertussen de tweede dag dat ze in dit wonderbaarlijke land verbleef en het beviel haar wel, moest ze toch wel ergens toegeven. Er was voldoende prooi en beschutting. Merktekens van roedels had ze nog niet geroken, en eerlijk gezegd wilde ze daar ook niet te dicht bij komen. Sommige roedels hadden namelijk niet echt de beste ideeën over vreemdelingen, en Valintia wilde nog liever wat langer in leven blijven. Langer dan haar broertje en zus, althans. Er gleed even een verdrietige trek over haar witte gezicht toen ze de gedachten van Kukka en Uko opnieuw oprakelde. Het was niet eerlijk geweest dat zij hadden moeten sterven - en hoe zat het met haar ouders? Waarschijnlijk waren ze verzwolgen door de bosbrand, verloren gelopen of verhongerd, want door het vuur was het karige restje prooi zeker weggebrand. Het had haar eeuwen gekost voordat ze zichzelf er over had gezet om niet langer bij het in as gelegde gebied rond te zwerven om een glimp van haar moeder en vader op te vangen - maar nu was ze hier, en ze leek hier een redelijk goede toekomst te hebben, zover de hoeveelheid prooi haar vertelde. Met haar schuchtere ogen scande ze het gebied aandachtig en probeerde elke verdachte beweging in zich op te nemen. Wie weet wat voor soort wolven hier rondzwierf.

|| Open voor iedereen! :3

Met een vers gedood konijntje in zijn bek was de reu op zoek naar een plek waar hij in alle rust zijn prooi kon verorberen. Zijn poten voelden wat zwaar aan, want tegenwoordig was het nog niet zo makkelijk om iets te pakken te krijgen. 's Winters lieten de dieren zich steeds minder zien. Ze zaten lief warm en veilig in hun holletje, dan koud en onbeschermd daarbuiten. Begrijpelijk, maar dat maakte voor hem het leven niet makkelijker. Net toen hij dacht een geschikt plekje gevonden te hebben zag hij een teefje in de verte. Hij kende haar niet, maar dat was tegenwoordig allang niets nieuws. Voorzichtig stapte hij erop af. Eenmaal een paar wolflengtes verwijderd van de teef, hield hij halt en legde zijn prooi tussen zijn poten. "Hey," groette hij vriendelijk. Hij zag dat de teef ook iets in haar bekje had geklemd wat ooit een konijn had moeten zijn. De reu ging er dus vanuit dat ze niet geïnteresseerd was in het stelen van zijn vangst.

Uit het niks kwam er plots een zilverwitte reu met donkere ogen tevoorschijn, waardoor Valintia zich bijna kapot schrok. Ze spande even al haar spieren aan om bij ene mogelijke dreiging weg te rennen, maar toen ze de vrij vriendelijk blik in zijn ogen en zijn neutrale houding opmerkte ontspande ze zich een beetje meer, eveneens deed het hoopje vacht en vlees dat hij voorzichtig tussen zijn kaken had geklemd hetzelfde. Dat hij zelf een prooi had gevangen betekende dat zij haar prooi niet hoefde af te geven, en daar was ze eigenlijk best wel opgelucht over. Zowel de reis en de jacht hadden haar een hoop energie gekost, dus was een warme hap vlees zeker welkom. Ze zag deze wolf met zijn rustige, neutrale uitstraling echter niet meteen haar prooi afdwingen, maar de gedachte dat schijn vaak kon bedriegen hield ze graag in haar achterhoofd. "Hey,' was zijn vriendelijke begroeting waardoor Valintia zijn uitdrukking probeerde te spiegelen. Er kwam kort een heel erg klein, verlegen glimlachje op haar gezicht terwijl ze hem een klein knikje gunde. "Hallo," zei ze met haar zachte, bescheiden stem en volgde zijn voorbeeld door het bloederige hoopje pels tussen haar voorpoten neer te leggen wat het ook makkelijker maakte om te praten. Misschien was deze gelegenheid wel goed om eens wat informatie op te rakelen over deze plek. "Weet je toevallig de naam van deze plek, als ik vragen mag?"

Op het eerste gezicht leek de wolvin niet helemaal zitten te wachten op zijn aanwezigheid. Ze spande haar spieren aan en leek elk moment wel weg te kunnen te stoven, maar dat deed ze niet. Toen hij haar eenmaal gegroet had, werd haar houding duidelijk meer ontspannen en werd hij ook teruggegroet. De poederwitte teef was jong en dwarrelde ergens op de grens van jongling en volwassen. "Weet je toevallig de naam van deze plek, als ik vragen mag?" vroeg ze al vrij snel. De plek waar ze nu exact stonden heette Raska Hills, maar de teef zou ook kunnen doelen op het gebied, wat natuurlijk Serigala was. In ieder geval maakte deze vraag hem duidelijk dat de wolvin hier geen bekende was. "Raska Hills in Serigala," beantwoordde hij haar vraag. "Nieuw hier?" Hij wilde zijn aanname graag bevestigd hebben.

Met haar alerte donkergroene ogen op de andere wolf gericht wachtte ze af op een antwoord. "Raska Hills in Serigala." Raska Hills was eigenlijk wel toepasselijk voor deze plek. Er was, zoals het laatste woord al zei, een enorme hoeveelheid van groene heuvels en hellingen vol met gras waar konijntjes naar hartelust aan konden knabbelen. Dat verklaarde waarschijnlijk de overvloedige populatie van haasachtigen hier. Serigala was waarschijnlijk het gehele gebied hier dat omringd was door de hoge bergen die ze overgestoken had, en pastte precies bij deze plek, als ze er zo eens over nadacht. Het proefde gemakkelijk in de mond en hoorde fris in de oren, net zoals het land er uit zag. "Nieuw hier?" was zijn volgende vraag waardoor Valintia even knikte. Iemand hier die maar net twee dagen verbleef, kon je gerust een nieuweling noemen. "Ja," bevestigde ze en probeerde het zich wat comfortabeler te maken op de koude grond. "Jij niet, denk ik?" Het feit dat hij al wist welke plek dit was moest toch betekenen dat hij hier al een tijdje verbleef, of eerder een plaatselijke bewoner was. "Zijn er hier roedels aanwezig?" De lichte gespannenheid in haar verlegen stem kon ze toch niet weerhouden. Roedels waren altijd haar grootste angst geweest wanneer ze in een nieuw gebied arriveerde, want in groep was je sowiso sterker dan alleen. En dat was gunstig, zeker wanneer je iemand onder druk wilde zetten.

De teef bevestigde zijn vermoedens en was blijkbaar pas geleden in Serigala belandt. Schijnbaar trok het gebied veel nieuwkomers aan, want zij was absoluut niet de eerste. "Jij niet, denk ik?" Hij greens even. Hij was geboren en getogen in dit gebied en woonde er nog steeds als een van de weinigen. Al zijn familie was overleden of vertrokken. "Ja," bevestigde hij. De teef vroeg ook naar de roedels die zich hier momenteel huisden. Serigala kende momenteel twee roedels. Tenminste, zover hij het wist. Het kon natuurlijk altijd nog zijn dat er eentje bij was gekomen. Het zou in ieder geval niet de eerste keer zijn. "Twee roedels; Shadows en Okami," antwoordde hij. "Veel weet ik niet over deze roedels, maar ze zijn hier nog niet zo heel erg lang." Twee jaar geleden was er nog geen sprake van Shadjes of Okami wolven. Nu leek het gebied er mee vol te zitten.

De reu bevestigde met een grijnsje dat hij inderdaad een plaatselijke inwoner was en bevestigde ook zo Valintia's vermoedens. Hij zag er ook uit als een typische inwoner met de hoeveelheid prooi die ze rook; goed doorvoed, maar niet dik, gezond en zonder enkele zichtbare wonden. Toen de witte reu echter over de roedels begon, voelde ze de gespannenheid in haar borstkas opborrelen. Het was er niet eens eentje, het waren er twee; Okami en Shadow's. De eerste naam was nogal mysterieus en de tweede voorspelde vast niet veel goeds. The Shadow's. Het hoorde zo duister en dreigend in de oren dat het meer op de titel van een horrorverhaal leek dan op de naam waaronder een roedel aangevoerd werd. "Veel weet ik niet over deze roedels, maar ze zijn hier ook niet erg lang," vertelde de vreemdeling haar vervolgens. Dat laatste feit stelde haar eerlijk wel gerust, want dat kon betekenen dat ze mogelijk doorreisden naar een verder land. Maar roedels mochten geen rol spelen in de prooi van dit land, want er was zeker in dit gedeelte van Serigala een overvloed aan voedsel. Misschien bleef ze hier wel een tijdje. "Wat is je naam eigenlijk?" vroeg ze zacht en keek hem helder aan met haar groene ogen. Deze vreemdeling - althans, misschien geen vreemdeling meer in enkele ogenblikken - had haar al een hoop informatie gegeven, dus een korte kennismaking was nu wel welkom.

^{Daar stonden ze dan. Twee lieve witte Wolfjes, onschuldig en onwetend. Amatariseu vond het bijna jammer om ze weg te moeten sturen. Maar ja, zich alleen tot Shadjes beperken was wel een beetje onaardig. Gapend stapte het massieve bakbeest tevoorschijn, wanneer ze opeens een uitspraak van de reu herinnerde. Ze had het gesprek nog even af zitten luisteren, maar ze had al gauw gemerkt dat het over koetjes en kalfjes ging. 'Vanaf nu weet je wél wat over de roedels. Dit is Okami-terrein. Jullie moeten jullie babbeltje ergens anders voortzetten, ben ik bang.' Deze dieren hadden waarschijnlijk wel een degelijk stel hersenen in hun knar zitten. Ze zouden dan ook wel begrijpen dat het wel zo slim was om Raska te verlaten zonder een gevecht te starten.}

Het liefst zag hij alle oude gezichten terugkomen naar het gebied wat hem zo geliefd was, maar om die droom waar te maken moesten er wonderen gebeuren. Waarschijnlijk was de helft sowieso al dood. Vooral zijn broer speelde nog vaak door zijn hoofd. Waar hing die gast uit? Hij was zonder een duidelijke verklaring ooit vertrokken en nooit meer terug gekomen. De teef die voor hem stond vroeg hem ondertussen naar zijn naam. "Ragnar," liet hij haar weten. Nog bijna voordat hij zijn naam had kunnen uitspreken hoorde hij opeens een stem achter zich. Een of andere grote blonde wolvin kwam aanslenteren. "Vanaf nu weet je wél wat over de roedels. Dit is Okami-terrein. Jullie moeten jullie babbeltje ergens anders voortzetten, ben ik bang." Blijkbaar werden de roedels ook steeds meer territoriaal. Het Dalray Forest was al tijden bezet door de zogenoemde Shadows, maar daar kon hij mee leven omdat hij zelden in dat gebied kwam. Raska Hills was een ander verhaal omdat het een van de grootste voedselbronnen was van Serigala. Het bezetten van dit gebied zou niet erg goed vallen bij andere wolven. "Nah sorry.. Ik loop al te lang in dit gebied rond om nog meer terrein van mij laten af te pakken," sprak hij simpeltjes uit. Hij liet zich niet zomaar wegjagen uit een gebied wat zijn geboorteplek was.