Wake up nicely |Ayero|

<sup>Wild rende hij door de wit besneeuwde heuvels van Raska. De wind speelde met zijn pels, en een enorme grijns van opwinding sierde zijn snoet. Overal om hem heen rende zijn roedelgenoten, dapper en stoer. Ayero had geen idee waarom ze rende, maar hij hield ervan om te bedenken dat ze het avontuur tegemoet gingen. Jagen op een groot monster, vechten tegen een vijandelijke roedel. Op weg naar een prachtig oord dat ze zouden claimen. Hij rende en rende, en zag hoe zijn langere en sportief gespierde poten onder hem draafde. Hij bereidde zich voor, zette zich af...

... en kletterde een enorme hoop van kou en nattigheid in! 'Whaaah!!' schreeuwde Ayero uit volle borst. Sneeuw druppelde in zijn ogen, en rillend en piepend kwam hij overeind. Als een dolle begon hij te schudden, en merkte toen pas dat hij de spetters van de smeltende sneeuw tegen zijn zusje Aimey aan wapperde. Zij weer! 'Jij weer!' piepte Ayero, die zijn gedachten vertolkte. Ze wist van geen ophouden. Ze had behoorlijk wat ballen voor een meisje! Impulsief schoot het kleine diertje naar voren, en dreunde met zijn kleine gewicht tegen Aimey's schouder. Zijn net doorkomende tandjes haakte zich in haar oortje, maar heel veel schade zou hij niet kunnen veroorzaken.</sup>

<sup>Zijn zusje trapte hem bijna zonder moeite weg. Het was niet eerlijk! Zij was veel groter, en die dikke poten van haar wogen vast zoveel als een zwerfkei! Meteen vocht Aimey terug: ze stormde op hem af en wilde hem vastgrijpen. Ayero ging mee met haar 'duw-op-de-grond-en-wurg'-beweging, maar kon zich daardoor ook weer gemakkelijk losrukken. Nou ja, rukken.. hij gleed eerder. Soepel als een paling. 'Jammer! Dikkie!' jubelde Ayero. Hij kwispelde wild en keek zijn zus baldadig en uitdagend aan. Durfde mevrouwtje verder te gaan, of zou ze als een echte lafbek het gevecht opgeven? Daar had ze geen tijd meer voor, want Ayero kwam al als een dolle op haar afgestormd...

... totdat hij tegengehouden werd door een krassend geluid boven hem. Een pikzwarte vogel vloog een beetje doelloos heen en weer boven hun hoofden. Wow! Dat was een raaf, oftewel een Dodevogel. Als er een raaf was, was er vast ook iets doods in de buurt! 'Kijk!' jubelde Ayero op een gedempte toon. Hij wenkte naar de raaf met zijn grote oortjes, en zette grijnzend een stap de heuvel op. De raaf leek langzaam op iets af te vliegen. Waar hij op af vloog was voor Ayero om uit te zoeken.</sup>

<sup>Overdreven serieus stapte de kleine reu de heuvel op. Zijn pootjes dribbelde in het natte gras, en zijn nogal grote ogen loerde half dichtgeknepen naar de top. Aimey dartelde met haar veel grotere poten (en lengte) langs hem heen, waardoor ze zijn concentratie brak. 'Hey!' piepte hij 'boos'. Ayero zette de pas erin en stormde zonder moeite langs zijn zus heen. Misschien was ze nu nog sterker, maar sneller zou ze nooit worden! Eenmaal aangekomen op de top van de heuvel zag Ayero in de verte iets liggen. Een lijk! Met zijn grote, natte neus inhaleerde de zwarte pup een enorme vlaag winterlucht, en ja hoor: hij rook een stank die hij vanaf nu zou associëren met rottend vlees. 'Kom je?' riep zijn zusje terwijl ze al aan de afdaling begon. Moest ze dat nou écht vragen? Ayero grinnikte en stuiterde met een flinke snelheid de heuvel af, langs zijn zusje tot hij het dalletje tussen de twee heuvels bereikte. In het natte gras zag hij een lijk liggen.

Het was... geen Wolf, maar ook weer wel. Deze Wolf was heel rood, niet een beetje rossig zoals zijn roedelgenoot Suwu - of hoe ze heette - maar echt extreem rood. Zijn pootjes waren zwart, maar zijn nek was wit. Ayero gokte dat zijn buik ook wit was... maar dat was nou eenmaal niet goed te zien omdat de buik van het dier open lag en bedekt was met bloed en heel vreemde kleine wormpjes. Ayero hoestte en trok zijn snuit op. 'Ieuw zelfs jij stinkt niet zo hard als dit ding,' piepte hij met een verafschuwde blik naar het dode ding.</sup>

^{De raaf kwam ondertussen naar beneden gegleden, met zijn grote zwarte vleugels gespreid. Raven waren cool! Het waren gewoon vogels, maar ze zagen er supercool uit met al dat zwart en die grote enge snavels! Een winterkoninkje was pluizig en rond. Niets vergeleken met zo'n coole raaf. 'Volgens mij is dit een buitenaards wezen,' opperde Ayero ineens. Het moest wel. Rode vacht, scherpe tanden, een heel lange staart en lange poten. De rode vacht was vast om niet op te vallen als je op de zon liep, en de lange poten waren er om van ster naar ster te springen. 'Ik noem het een Sterspringer. Kijk maar, zijn pootjes zijn zwart van het roet omdat hij van zon naar zon springt!' Nu besefte hij het pas. Hij had een alien ontdekt! Goed, goed, Aimey had hem als tweede gezien, maar hij was de enige echte held die dit buitenaardse wezen had gevonden! Trots zette hij zijn pootje op de flank van het beest, maar hij zakte bijna weg in de bloederige massa ernaast en sprong toen maar met opgetrokken neus en een hoog piepje achteruit.}

^{'Jeetje Ayero! Ten eerste, er bestaan geen buitenaardse wezens en ten tweede, het is gewoon bloed, wat wij ook in ons lichaam hebben, wat ben je ook weer een watje!' Hij, een watje? Ayero gromde en knalde met zijn gehele gewicht tegen zijn zus' poten aan. Ook al was ze groter en sterker, haar lichaam kon onmogelijk voorbereid zijn, en alleen als ze het gewicht van een beer had gehad zou ze niet omgevallen zijn. Ayero zelf smakte naast de Sterspringer op de grond: ondersteboven. Hij krabbelde snel overeind en wachtte op het gekrijs van zijn zusje, dat natuurlijk elk moment kon beginnen!}

^{Zijn zusje kwam woest tevoorschijn uit het bloedbad, en nog harder stinkend dan ze eerst deed sprong ze boven op hem. Haar kleine tandjes boorde zich in zijn oor, maar echt pijn deed het niet. Toch verzette Ayero zich hevig en trappelde hij tegen Aimey's buik om zich te verlossen uit haar greep. Pff, meisjes en hun stomme gewicht. 'Ayero! Rot toch een keer op ofzo met al je gebeuk en agressie!' Hé, zij was diegene die hem aanval! 'Het is toch niet mijn schuld dat Aimey de Grote Kluns in het bloed van de Sterspringer was gevallen?' piepte Ayero met een charmant opgetrokken wenkbrauw. Hij kon zijn lach niet inhouden en sprong giebelend op de kop van de Sterspringer. Ieuw! De stank kwam hem nu al helemaal tegemoet. 'We moeten dit vuile monster rapwortieren aan de roedel, soldaat!' riep hij met een strenge, ernstige stem. Nu was hij de Commander. Aimey was maar een of ander soldaatje. 'Dan zullen we als helden worden ontvangen en kan mama jou lekker schoon gaan likken!'}

^{Aimey werd altijd zo snel boos! Hij vond het grappig! Maar ook niet altijd, want als Aimey boos was kreeg hij nog wel eens op zijn kop. Alsof het zijn schuld was dat zijn zus zo driftig was. 'Wie is nou er nou zo klein dan!' brieste de zwarte pup voor hem. Ayero ontblootte zijn kleine tandjes in een plagerige grijns. Hij stond op de kop van de Sterspringer, maar toch was zijn zus even groot. Misschien wel iets groter. Ugh.. het was niet eerlijk! Op een dag zou hij wel groeien, hopelijk. 'Maar oké, we zullen ze gaan halen! Mamaaa! We hebben wat gevonden!' krijste Aimey. Sjemineetje wat een lawaai! Ayero sprong voorruit en legde zijn pootje verzwijgend op zijn zusjes mond. 'Zo doen échte Wolven dat niet,' siste hij op een gedempte toon. Hij haalde zijn pootje van zijn zus' snuit af en wandelde langs haar heen. 'Kijk en leer.' Stoer richtte het kleine diertje zijn snuit richting de hoge heuvel, waar de roedel woonde. De wind stond gunstig, zijn stembanden waren warm. Het zou lukken. Wild gooide de pup zijn nek achterover en stootte een hoog piepgeluid uit dat een huil voor moest stellen.}