. Hakuna Matata [Loki] .

Dit was het dan. Voor de eerste keer in zijn nog korte leven verliet hij de Low Lands, een plek dat zijn thuis was en vertrouwd was, maar nieuwsgierigheid naar de rest van de wereld deed hem toch zijn thuis doen verlaten. Zou ma daar blij mee zijn, vroeg hij zich af. Waarschijnlijk niet. De laatste tijd leek ze sowieso wat meer op hem te letten dan normaal. Sinds Xena verdween... Het was anders zonder zijn oudere zusje en de jonge wolf had zich al meer dan eens afgevraagd waar ze was, net zoals alle andere Shadows, zonder twijfel. Nooit zou hij de gedachten hardop uitspreken, maar hij hoopte dat ze weer terug kwam. Sky en Cor werden met de dag ondraagbaarder en hij kon wel een pauze van die twee herrieschoppers gebruiken. Hij snoof afkeurend. Hij zou die twee eens in dit vage, blubberige spul moeten duwen. Dan piepte ze wel even heel anders. Of Sky tenminste, Cor zou weer beginnen te schreeuwen dat haar vacht smerig was en hoe ze hem ging vermoorden. Alweer. Alhoewel.. bij nader inzien zou Sky ook niet anders piepen en in plaats daarvan Cor weer uitlachen omdat ze zich zorgen maakte om haar vacht. Die twee zouden nooit veranderen, wat er ook gebeurde.
De jonge wolf sprong over een poel die er met zijn weerkaatsende laagje en smerige geur wat te verdacht uitzag. Dit was zo'n vreemd gebied dat het een rilling over zijn rug liet lopen. De doordringende geur van rot en andere dingen die hij niet kon plaatsen, hielpen ook voor geen wolvenstaart. Misschien was het maar beter dat hij weer terugkeerde naar zijn roedel... Een nieuwe geur liet hem stokstijf stilstaan en met vooruit gekeerde oren zocht hij de omgeving af. Hij rook wolf, maar het was niet de bekende geur van een van zijn roedel. Een vreemdeling dus. Hij voelde zijn hart iets sneller kloppen bij die gedachten. Zijn geweten vertelde hem dat het misschien beter was de geur te negeren en naar huis te gaan, maar nieuwsgierigheid had de overhand en hij volgde de geur naar zijn oorsprong: een grote, witte wolvin. Zijn hart en gespannen spieren negerend, stapte hij dichterbij, zo nonchalant alsof hij zojuist Blackwich Cave binnen was komen lopen. "'morgen," begroette hij haar met opgekrulde mondhoeken. Wie was ze en waar kwam ze vandaan?

Het was zenuwslopend voor de jonge wolf om die twee bloed rode ogen van de wolvin voor hem over hem heen te zien gaan, zoekend alsof ze recht in zijn ziel kon kijken. Het was een akelig gevoel, maar hij schoof het aan de kant voor zover hij dat kon, zelfs toen haar wenkbrauwen omhoog vlogen en haar gelaat vertrok in een glimlach. Van buiten liet hij echter niets van zijn ongemak blijken, een toneelstukje die hij veel had kunnen oefenen bij zijn oudere zussen en ondertussen al prof in was geworden. "Mornin' youngster," zei ze met een manier van spreken die hij nog nooit eerder had gehoord. Een vleugje verwarring en nieuwsgierigheid wist door zijn act heen te breken, maar omdat hij dacht dat het geen kwaad kon, liet hij het in zijn ogen en gefronste wenkbrauwen staan. "Wat doe je zo ver van Dalrey Forest?" luidde haar vraag. Hoe... weet ze dat ik van Dalrey vandaan kwam? Heeft ze me zitten stalken ofzo, waren de eerste gedachten die door zijn hoofd schoten, maar de vraag die over zijn lippen rolde was niet degene die hij het liefst had willen stellen. "Je bent bekend met Dalrey?" vroeg hij kalmpjes. Iets fluisterde in zijn oor - zijn instincten? - dat hij beter voorzichtig te werk kon gaan rond deze vreemdeling, al was die behoedzaamheid waarschijnlijk niet alleen weggelegd voor deze grote, witte teef, maar ook voor andere wolven die hij nog nooit eerder had gezien en geen onderdeel uitmaakte van zijn roedel.