My world

Zijn verhaal was toch grotendeels waar? Hij had tenslotte geen ruzie gemaakt met Aimey of Ayero. Bovendien, als hij de kans had gehad om eten te vinden en mee te nemen had hij die echt wel genomen. "Nietes!" riep Ayero uit, waarna hij begon over een missie die de alfa hen zou hebben gegeven. Nee, dat ging moeders al helemaal niet geloven. Alfa Amatisoe zou hun ook te jong vinden om voor voedsel op pad te gaan. Moeders vroeg naar de missie, maar voordat hij daar antwoord op kon geven was Aimey hem al voor. "Geen missie mama, Kaïn heeft gelijk alleen Ayero durft dat niet toe te geven!" Hij grinnikte, want hiermee was hij wel redelijk gered. Bovendien zouden zijn broertje en zusje nu de schuld krijgen. "Ik gewoon een simpele dienaar van de roedel," verklaarde hij aan moeders.

<sup>Mama vroeg nog naar zijn missie, maar toen Ayero wilde antwoorden reageerde Aimey eerder, en verpeste daardoor zijn hele leugen. Mooi zo, zusje. Bedankt daarvoor. Ze brabbelde er nog wat achter aan, maar Ayero luisterde niet. Hij voelde zich... vreemd. Zijn oogjes staarde naar het gras, en zijn hoofd leek te draaien. Hij viel niet om, hij zat er alleen maar. Verstard. In gedachten verzonken...

'Kom op Kye! Je kan me niet pakken en dat weet je!' Klonk een stem in zijn hoofd. Was dat zijn eigen stem? Dat kon niet! Wie was Kye? Hij voelde hoe zijn denkbeeldige poten renden. Hij zag hoe.. wacht, dat waren zijn eigen poten niet! Ze waren bleek behaard, zoals die van mama. Ayero keek om, en zag een oudere Wolvin op hem af komen. Ze was knap, slank en had net zoals hij een baldadige blik. Wie was ze? Was dit Kye? 'Wacht maar af, bleekscheet! Ik bereik de Rotssteden als eerste!' Rotssteden? Wat waren de Rotssteden? Ayero's blik gleed zonder dat hij dat wist naar een heuvel. Geen heuvel zoals in Raska. Deze was hoger, boller en gloeide goud van het zonlicht. Op de heuvel stonden verschillende, puntige rotsen die om elkaar heen stonden. Het zag er magisch uit, ongewoon! Alsof een buitenaards wezen het gebouwd had. Ayero wist dat dit niet echt was. Dit kon niet echt zijn. De lichtbruine Wolvin haalde hem in, en verdween achter een van de rotsen. 'Kye?' klonk Ayero's stem. Waarom praatte hij? Hij hoorde dat het zijn eigen stem was, maar hij koos er niet voor om iets te gaan zeggen. Ineens voelde Ayero een rilling door zijn pels gaan. De wind rukte aan zijn haren, dikke wolken trokken voor de zon. 'Kye.. Kye wat doe?' Ayero voelde zijn poten onder hem weg getrokken worden. Hij jankte, en zag twee dreigende, witte ogen steeds dichterbij komen....

Ayero hapte naar adem en schudde wild zijn kop heen en weer. Hij zat nog steeds rechtop, en zijn broertje eindigte zijn zin met: '.. een simpele dienaar van de roedel.' Snel keek hij naar zijn pootjes.. maar die waren gelukkig weer zwart, zoals ze altijd geweest waren. Mooi zo. Geen witte vacht, geen Rotssteden, geen Kye. Ayero wilde het liefst nog reageren, maar hij was nog steeds geschokt van zijn dagdroom. Alles leek zo echt. Hij rilde bij het idee. De pijn van tanden in zijn borst voelde zo echt. De bloeddorstige grauw van deze 'Kye'. Het maakte hem bang. Ayero had even geen tijd meer voor zijn oneindige lading energie. Geschrokken kwam hij vanuit zijn zithouding overeind, en even duwde hij zijn kopje tegen ma's poot aan. Misschien moest hij iets zeggen. Anders werd het verdacht en ging ze vragen stellen. 'Misschien waren die twee als saaie braafscheten op zoek naar voedsel, maar ik was op avontuur. Ik was op weg naar... de Rotssteden.' Ondanks de enge Kye die daar rondhing leken de Rotssteden hem supercool. Zolang zij daar niet was, konden zijn sibs en hij daar geweldig leren klimmen! En dat was iets wat hij maar al te graag wilde kunnen: de hoogte in!

[Even voor de duidelijkheid: Ayero zit gewoon te staren. Hij gaat niet praten of spastisch doen of zo!]</sup>

Khyvan werd pas wakker toen de warme bron naast haar was verdwenen. Haar oogleden trilden, waarna ze nog slaperig haar kijkers open deed. Een rilling trok door haar heen. Waar was mama?
Enigszins verontwaardigd dat ze alleen gelaten was keek ze de grot rond. Ook haar nestgenootjes waren er niet te vinden. Waar waren ze gebleven?
Met groeiende nieuwsgierigheid krabbelde de jonge welp op haar pootjes en wandelde naar de ingang van de grot, waar het felle licht vandaan kwam. De kou werd heviger, een windvlaag sneed door haar vacht heen, maar ze liet zich er niet door tegenhouden. Dapper zette ze een poot in de sneeuw en probeerde de kou tussen haar tenen te negeren. Haar oren wiebelden, en haar neusje wipte op en neer terwijl ze probeerde te ontdekken waar iedereen gebleven was. De geuren van haar familie waren vers, en hoorde ze nou stemmen?
Een kleine grijns verscheen op haar snuit toen ze de pootsporen in de sneeuw zag. Zo was spoorzoeken wel heel gemakkelijk. Trots op zichzelf rende ze zo snel ze kon de heuvel op, waar de sporen naar toe leidden. En daar zag ze vier gestalten in de sneeuw. Gevonden!
'Ik wil ook op avontuur!' riep ze luid. Het was niet eerlijk dat iedereen was gaan spelen en haar in die suffe grot had achtergelaten! Khyvan slipte tot stilstand in de sneeuw en kegelde daarbij bijna haar broertje Kaïn omver. Een wolkje sneeuw stoof op hem af. Oeps. Nou ja, daar kon hij vast wel tegen.

Ayero leek even heel afwezig. Hij staarde voor zich uit. Kaïn verklaarde dat hij een dienaar was van de roedel. "Misschien waren die twee als saaie braafscheten op zoek naar voedsel, maar ik was op avontuur. Ik was op weg naar... de Rotssteden," zei Ayero, nadat hij naar adem had gehapt en wild met zijn kop geschud. De rotssteden... Bedoelde hij iets in Wolf Story? ‘’Rotssteden? Ayero, ben je wel oke?’’ vroeg Aimey bezorgd, terwijl de jonge pup nog steeds tegen Emaya aangedrukt stond. "Mama? Waar is dat? Bestaat dat?" Een duistere blik gleed over haar gelaat toen ze ging zitten en haar pups een voor een aankeek. Inmiddels was Khyvan ook gekomen, die ook op avontuur wou. "De Rotssteden, dat is een plaats in mijn geboorteplaats, Wolf Story. Ik ben er niet vaak geweest, maar een paar vrienden van onze alfa wel," vertelde ze de kleintjes. Treurig dacht ze terug aan haar tijd in WS. Ayero was vrij vaak in de Rotssteden geweest. Met het monster wat hem van hen had afgenomen vlak nadat Emaya was ontvoerd door de Shads. Hun gezin had het niet makkelijk gehad.

^{Ayero was al redelijk gekalmeerd, maar toen hij zag hoe ma van streek raakte, hield hij zijn kopje bezorgd schuin. Had hij iets verkeerd gezegd. 'De Rotssteden, dat is een plaats in mijn geboorteplaats, Wolf Story. Ik ben er niet vaak geweest, maar een paar vrienden van onze alfa wel,' sprak ma. Ayero haalde zijn schouders op. Waarom keek ze dan zo moeilijk. 'Misschien kunnen we een keertje naar Wolf Story gaan, dan!' jubelde hij, zo luchtig mogelijk. Het hele gedoe met die Kye was gewoon een dagmerrie geweest. Geen problemen. Misschien had te veel bloeddorstige verhalen gehoord of zo. Hij was niet bang voor een meisje, ook al was ze net zoals Kye! Als hij naar de Rotssteden zou gaan, hoefde niemand zich zorgen te maken! 'Zo ver kan het toch niet zijn?' Ayero grijnsde breed en keek zijn moeder bijna smekend aan.}

Khyvan voelde dat ze midden in een serieus moment binnen was komen stormen. Oh jee... Gelukkig was haar zusje Aimey wél blij om haar te zien. 'Hee slaapkoppie!' zei ze met een glimlach. Khyvan grinnikte en gaf haar een duwtje tegen haar schouder. Haar broertje Ayero riep met zijn gebruikelijke enthousiasme dat hij naar Wolf Story wilde gaan. Oeh, dat klonk interessant! Maar Aimey was het daar overduidelijk niet mee eens. 'Ayero! Misschien kun je ook wel wat rekening houden met anderen. Misschien heeft mama daar wel helemaal geen goede herinneringen.' Oei, ze klonk wel erg boos. De jonge welp keek toe hoe haar zwarte zusje tegen mama aankroop en haar troostte. Wat had ze allemaal wel niet gemist?
Ze sloop naar Ayero toe en sprong bovenop hem. 'We gaan wel ergens anders op avontuur,' stelde ze behulpzaam voor. En misschien als ze ouder waren konden ze naar Wolf Story. Voor nu klonk dat wel erg ver. Vrolijk zette ze speels haar tanden in Ayero's oor en kauwde erop. Niet hard genoeg om hem pijn te doen, wel hard genoeg om een stoeipartij uit te lokken. Want daar gingen haar oogjes van glimmen, eens fijn knokken.

^{Eigenlijk hoopte Ayero op een reactie van mama, maar Aimey piepte er weer tussendoor: 'Ayero! Misschien kun je ook wel wat rekening houden met anderen. Misschien heeft mama daar wel helemaal geen goede herinneringen.' Het zal wel. Natuurlijk kwetste hij mama niet! 'Misschien kien jie uuk wa rekenien hoeden miet ienderen!!' piepte Ayero plagerig en met een pruillipje. Ineens smakte zijn andere zusje, Khyvan, met een gewelddadige knal op hem. 'We gaan wel ergens anders op avontuur,' zei ze als een soort troost. Waarom zouden ze niet naar de Rotssteden gaan? Ayero was niet bang voor Kye! Nu niet meer. Hij had een hele roedel achter zich! Speels begon Khy op zijn oortje te knauwen. Verontwaardigd plakte Ayero zijn roze bekje tegen zijn zusjes' nek, en klauterde overeind terwijl hij wild zijn kop heen en weer schudde. Als hij tanden had gehad, was dit vast een killende move geweest! Toen liet Ayero los, en terwijl hij science fiction-geluiden maakte zijn met zijn kleine mondje, nam hij een 'stoere' gevechtshouding aan: voorpoten op de grond, kont in de lucht en met zijn kleine staartje als een banier omhoog. Klaar voor de aanval!!}

Spoiler:

Ayero schoot al gauw in de verdediging. Hij greep haar bij haar nekvel en schudde woest heen en weer met zijn kop. Khyvan werd gedwongen om zijn oor los te laten, maar ook haar broertje zette een stap achteruit. Hij liet zich door zijn voorpoten zakken en stak zijn staart de lucht in; de ultieme uitdaging. Een grijns verscheen rond haar snuit en ze wilde op hem afstormen, maar slimme Aimey gaf hun broer een zet waardoor hij in de sneeuw belandde. Dat was voor haar het moment om toe te slaan. Met een - volgens haar - woeste grom stoof ze op Ayero af en dook bovenop hem. Uit alle macht probeerde ze hem tegen de grond aan te drukken en ervoor te zorgen dat hij haar niet kon bijten. Met haar poten leunde ze op zijn schouders en met haar bek hield ze zijn hals vast. Haar staartje schoot enthousiast heen en weer, ze kwispelde van blijheid. Dit was leuk! 'Hebbes,' murmelde ze tussen haar gesloten kaken door. Ze zou hem niet loslaten, niet voordat hij smeekte om genade!

^{Waarom verpestte Aimey altijd alles?! Zijn grotere zus gaf hem een duw tegen zijn bibs, waardoor hij kapseisde en met zijn achterwerk in het bevriezende laagje sneeuw viel. 'Stoer hoor,' jende Aimey. Ayero stond op het punt haar om de nek te vliegen, maar Khyvan greep hem eerder waardoor hij wéér in de sneeuw smakte. Haar bekje sloot zich om zijn nek, en hij voelde haar tong op zijn keel. 'Ieuw! Meisjesslijm!' jubelde hij, en wild begon hij met zijn kleine pootjes in zijn zusje's buik te trappen. Hij lag onderop, maar met een beetje tactiek zou hij winnen! Hij moest wel winnen! Als Ayero een loser was, liet Amatawisoe hem nooit toe in haar Iknix Squat!}

Ayero stelde voor om naar WS te gaan. Verstijfd keek Emaya voor zich uit, tot ze zich besefte dat ze aan het vechten waren. Stoeien, eerder, maar eh. "Khyvan, laat je broertje gaan," gromde ze streng. Ze richtte haar blauwe ogen op Ayero. Ze stonden dof, verdrietig, maar toch vol met wraakzucht. "Wij gaan niet naar Wolf Story, Ayero. De moordenaar van mijn broertje loopt er nog rond." Ooit zou ze de teef vermoorden. Ooit zou de ex-beste vriend van haar broertje boeten. Maar deze Ayero moest beschermd worden. Ze liet hem niet nog een keer verdwijnen.

Ayero begon tegen te spartelen onder haar. 'Ieuw! Meisjesslijm!' schreeuwde hij. De sneaky bastard trapte met zijn korte pootjes in de weke delen van haar buik.
'Hee!' piepte ze verontwaardigd. Meteen kwam haar moeder daar weer overheen, met een grom die niet al te vriendelijk klonk.
'Khyvan, laat je broertje gaan.' Teleurgesteld droop de jonge welp af. Ze wilde alleen maar spelen! Mama dacht vast dat ze Ayero echt pijn wilde doen... Aimey was een paar minuten ouder dan zijzelf, en kon vast meer hebben. Ze draaide zich om en legde haar voorpootjes op de schouders van haar zusje. Lachend woelde ze met haar neus door de zachte haren op Aimey's kop en gaf haar een lik over haar neus. Zij was vast niet bang voor meisjesslijm, ze was zelf ook een meisje. Tssk, stomme jongens met hun eeuwige gezeur.

^{Woest zette Ayero zich schrap voor de finaletrap, maar mams greep al in en zei: 'Khyvan, laat je broertje gaan.' Hé, nu werd hij gedwongen om op te geven! Hij had dit gevecht nog kunnen winnen. Khyvan gleed van hem af, en richtte zich op Aimey. Mooi zo. Hopelijk beet Khy zijn oudere zus héél hard. 'Wij gaan niet naar Wolf Story, Ayero. De moordenaar van mijn broertje loopt er nog rond.' De moordenaar van.. wacht eens. Er ging een lampje branden in Ayero's zwarte bol. Kye had het witte reutje vermoord! Het reutje die hij had 'belichaamd' in die enge dagmerrie! 'Kye..?' murmelde hij. Oeps. Hopelijk hoorde mama het niet. Anders werd ze vast boos of zo. 'Kijk Ayero, meisjes kunnen wel stoeien!' riep Aimey op de achtergrond. Ja, tuurlijk! Met hun neusjes, zeker! 'Maar niet zo goed als ik!' riep Ayero met een strijdskreet. Hij stormde al op zijn zusjes af, maar iets hield hem tegen. Was het een blik, werd hij bekeken?}

Emaya hapte naar adem toen haar zoon de bijnaam van Kyerean murmelde. Hij wist wie ze was, maar hoe? Ondertussen was Khyvan een stoeipartij gestart met Aimey, maar dit keer was Em afgeleid. Met een strijdkreet rende Ayero op zijn zusjes af, maar hij bleef staan. Onmiddellijk pakte de witte wolvin haar zoon op en bracht ze hem weg van de rest. Ongeveer een metertje. Ze keek hem verward aan. "Ayero. Hoe weet jij wie mijn broer heeft vermoord?" siste ze. "Kyerean, die tegenwoordig Icandor heet, is inderdaad..." Ze rukte haar ogen van haar zoon en keek naar de lucht met een duistere, treurige blik in haar ogen. "Kye heeft de eerste Ayero, mijn broer, gedood."

<sup>Hij stopte en zette zijn pootjes stevig in het bevroren gras. Aimey begon al hevig te kwetteren en likte tussen het gebrabbel door over zijn snuit. Een halve seconde later greep mams hem bij zijn nekvel, en droeg hem een flink stuk van de anderen vandaan. W-wat was dit? Ayero werd op de grond gemieterd en toen verward aangestaard door zijn ma. 'Ayero. Hoe weet jij wie mijn broer heeft vermoord? Kyerean, die tegenwoordig Icandor heet, is inderdaad...' Wat bedoelde ze. Ayero trok onderdanig zijn oortjes naar achteren en kromp ineen. Waarom was mama zo boos? 'Kye heeft de eerste Ayero, mijn broer, gedood.' De eerste Ayero? Was hij vernoem naar zijn oom? Wat was dat nou weer? Hij leek niet eens op zijn oom! Hij leek op papa, hoe die er ook uit mocht zien! Hij zou groot en sterk worden, net als papa, wie dat dan ook mocht zijn! Hij was niet een of andere dode oom! 'Ik ben de tweede Ayero?' piepte hij. Hij zag dat mama haar ogen op de hemel had gericht. Ze keek droevig, en haar heldere ogen waren troebel. Toch voelde hij zich nog steeds bekeken...

... door twee vlammende rode ogen op de top van de Roedelheuvel. Ayero haalde adem en probeerde zich te concentreren op mams en de grond, maar hij kon het niet laten om vanuit zijn ooghoeken naar boven te turen. Het was Amatwisoe, zijn oma en Alpha. Ze was groot, zelfs vanaf hier, en haar ogen brandde zich een weg door de ijskoude ochtendmist. Ayero had oma nog nooit gezien. Hij zat al bij mama in het hol onder aan de helling zolang hij zich kon herinneren. Waarschijnlijk al sinds hij bestond. Nu hoopte Ayero natuurlijk dat Amatwisoe naar beneden zou komen. Dan was dit vreemde gesprek met mama afgelopen en konden ze.. y'know... leuke dingen gaan doen! Misschien vond zijn oma het wel een goed idee om naar de Rotssteden te gaan!</sup>

Ayero begon plots te kletsen over een plek wat de Rotssteden heette en dat hij ernaar op zoek was. Voor zover Kaïn het wist waren ze daar helemaal niet naar opzoek, maar blijkbaar was de fantasie van Ayero weer eens te groot. ”De Rotssteden, dat is een plaats in mijn geboorteplaats, Wolf Story. Ik ben er niet vaak geweest, maar een paar vrienden van onze alfa wel," legde moeders uit. Kaïn wilde eigenlijk vragen waarom ze vertrokken was uit haar geboorteplaats, maar realiseerde zich dat hij dit later ook nog wel kon vragen. Zijn andere zusje Khyvan was ondertussen ook wakker geworden en had zich aangesloten bij het vijftal, waarna ze vrijwel meteen op Ayero dook. "Wij gaan niet naar Wolf Story, Ayero. De moordenaar van mijn broertje loopt er nog rond,” vervolgde moeders toen. Zijn interesse naar dit Wolf Story werd toch wel weer ietsjes groter. Blijkbaar was er dus meer dan alleen gras en konijnenhollen. Ayero had ondertussen iets gezegd waar moeders van geschrokken was van redelijk verontwaardigd vroeg ze hoe hij dat kon weten. Uiteindelijk bleek dat de broer van moeders, die toevallig ook Ayero heette, vermoord was door ene Kye.

Kaïn was ondertussen bezig met de omgeving te scannen. Als zijn broertjes en zusjes bleven stoeien met elkaar en praten over doodde familieleden, kon hij net zo goed zelf op avontuur gaan. Op het moment dat hij dacht dat moeder Emaya vooral oog had voor alle andere, sloop hij geruisloos langs haar en liep op zijn gemak de heuvel af waar er allerlei holen te vinden waren. Ze waren klein, maar de pup paste er gemakkelijk in. Eens kijken wat we hier konden vinden…