Goner

Paniek had haar hierheen gebracht, de berg opgejaagd. Het had haar achtervolgd als een schaduw, wanneer ze sliep, at of dronk. Sneeuw. Eeuwige sneeuw was net zo vasthoudend als de paniek die haar in zijn greep hield. Het was net zo wit als haar vacht, net zo koud als ijs. Was hij er? Was hij er niet? Leefde hij nog? Nee, hij leefde zolang zij zijn lichaam niet had gezien. Alles was van haar afgenomen. Virussen hadden geen genade. Waarom zouden ze levens sparen? Onschuldige levens. Allemaal dood. Iedereen. Behalve zij. Waarom leefde ze nog? Waarom zij?
Sneeuw kleefde aan haar poten en maakte de klim nog zwaarder dan wat hij al was. De gure wind liet haar niet met rust en ze was al een paar keer uitgegleden. Maar ze bereikte het. Het was niet heel groot, maar ruim breed genoeg om meerdere wolven te houden. Ze stond kort stil om haar paniekerige ademhalingen tot bedaren te brengen. Herinneringen, ze achtervolgden haar als een nachtmerrie. Die stervende pups, ouderen... Nee! Het verstikte haar, de aanwezigheid van de gedachte dat ze hen had kunnen redden. Nee. Niet zo denken, You. Youmy... Nee! Youmy was de bijnaam die ze had gekregen van Caden. Ze kon zichzelf niet zo noemen, het was disrespectvol. Hij was nog eerder gevlucht. Ze was te langzaam, te laat.. Ze had hem kunnen bijhouden, misschien zelfs wel inhalen. Ze zouden bij elkaar zijn in dit vreemde land. Ze jankte in verdriet, stak haar snuit in de kille lucht. Was hij hier? Nee, hij was vast een andere kant opgegaan. Ze staarde naar de horizon. De zon scheen nog volop. Een nieuw leven starten, dat was het beste idee. Maar nooit zou iemand Caden kunnen vervangen in haar hart. Ze was compleet de zijne.

OPEN

Aye, hij had dus absoluut geen zin om deze berg te beklimmen. De hoge pieken gaven hem nu al de kriebels. Maar goed, hij was een doorzetter, een reiziger, een held! En een kleine berg zou hem niet tegen kunnen houden, hopelijk. Daarbij wist hij dat hij vanaf de piek een goed uitzicht zou hebben op Serigala. Toen hij hier aankwam was hij vermoeid geweest, wat hem een goed genoeg excuus was geweest binnen te komen door een vallei. Nu was hij echter gevoed en wist hij dat dit zijn beste kans was om Serigala enigszins in kaart te brengen. Dus zuchtte hij nog één maal voordat hij door de sneeuw begon te ploeteren, op weg naar de top.
Wel, dat ging allemaal niet zo makkelijk. Halverwege zijn klim stak de wind op en de volledig witte hemel boven zijn zwarte kop beloofde sneeuwval in de nabije toekomst. De jonge reu wilde dan ook net toevlucht zoeken in een grot die hij passeerde, toen de geur van een andere wolf door de wind in zijn gezicht werd gesmeten. What the hell? Welke idioot, behalve hijzelf dan, begaf zich nu nog buiten? Half uit nieuwsgierigheid en half uit bezorgdheid zette hij een stevige draf in, totdat hij bij een witte wolvin aankwam wat verderop de berg. Haar witte vacht viel haast weg tegen de sneeuw, waardoor enkel een neus en twee groene ogen over bleven. Twee groene ogen die hem nogal droevig leken te staan. De wind rukte nu aan zijn vacht en de eerste sneeuw begon te vallen, bezorgd stapte hij op de iets oudere wolvin af. "Yo dude, you ok there?" hij hield zijn kop vragend schuin. "You know, ik heb daar beneden een grot gezien. We kunnen daar beter gaan schuilen, voordat we zo meteen van de berg geblazen worden."

foei foei, er zou een 'r' achter de titel van dit topic moeten staan (A)

Een jonge reu naderde haar. Ze was dus niet de enige hier. Angstig zette ze een stap weg van de reu. Hij probeerde aardig te doen. "Yo, dure, you OK there?" vroeg hij. Youmei schudde haar kop zacht en sloeg haar groene ogen neer. Geen oogcontact. Geen lichaamscontact. Iedereen was gevaarlijk, iedereen kon haar pijn doen. Ieder waar ze om gaf, kon ze kwijtraken.. "You know, ik heb daar beneden een grot gezien. We kunnen daar beter gaan schuilen, voordat we zo meteen van de berg geblazen worden." Hij had een punt. Ze kon niet voor eeuwig zo blijven staan. Dat was zelfmoord. Maar een grot? Was die wel groot genoeg? Had ze wel een keuze? Hij was aardig, maar wat als hij haar zou aanvallen? De mogelijkheden leken eindeloos, maar uiteindelijk koos ze voor de grot. "Kun je de weg laten zien?" vroeg ze, net hard genoeg om boven de wind uit te komen maar niet al te hard.

Fixed it

Woa, was hij te straighforward? Want toen hij haar benaderde zette ze angstig een stap achteruit en weigerde oogcontact te maken. Shit, gaf hij het verkeerde idee af? Het enige wat hij wilde was haar wat onderdak aanbieden, like, hij kon toch niet iemand hier dood laten vriezen? Ze leek kort te twijfelen over zijn aanbod, maar stemde uiteindelijk toch in. Of nuja, indirect. De juiste keuze volgens hem, hier blijven staan was zelfmoord. Besides, zo slecht gezelschap was hij toch ook weer niet? "Kun je de weg laten zien?" haar zachte stem kwam maar net boven de gierende wind uit. Hij knikte en glimlachte vriendelijk. "Ofcourse! Volg mij maar, 'tis hier niet ver vandaan." sprak hij luid en draaide zich om, om zich een weg naar de grot te banen. De sneeuw hielp niet echt. Man, waar was die onzin überhaupt goed voor? "So, you ain't from around here, are ya? Waar kom je vandaan?"Nu niet alsof hij hier zo foreign was, maar yeah, in vergelijking tot haar was hij hier al eeuwen. Vond hij.


you, i like you XD

De reu begreep niet waar haar angst vandaan kwam. Of course, het was ook vreemd om zo bang te zijn. Verman jezelf, Youmei. Hij was oprecht. Niet de bad guy die je verwachtte. "Of course! Volg mij maar, tis hier niet zo ver vandaan." Hij sprak een stuk luider, merkte ze. De wolvin volgde de reu, zwijgend. "So, you ain't from around here, are ya? Waar kom je vandaan?" Youmei's adem stokte voor een seconde. Waar ze vandaan kwam. "Ver hiervandaan," antwoordde ze. Ze was hier nooit geweest als... Daar ging ze weer. Haar gedachten gingen met haar op de loop als ze niet oplette. Thuis was niet meer thuis. Ze was hier om Caden te vinden, niet om te janken om thuis. Maar haar ouders, haar zusjes hielden haar gevangen.

Thank you :3

"Ver hiervandaan," Sprak de witte wolvin nogal vaagjes. Tyvr kon het maar amper verstaan, nu de wind hen tegen stond. "Hint taken," sprak hij enkel luchtig. No hard feelings, als ze er niet over wilde spreken was dat te begrijpen. Besides, misschien had ze wel een of ander duistere backstory waar niemand over mocht weten. Hijzelf had dat niet helemaal; opgegroeid met twee liefdevolle ouders waren de enige issues waar hij mee om moest gaan over zichzelf en zijn mislukte self-esteem en social skills. Eh, zo erg was het ook allemaal niet. De zwarte reu knipperde met z'n ogen en kon nu vaag de grot onderscheiden. "Hierheen!" Riep hij over de wind heen en stapte op de grot af. Eenmaal binnen was het nog steeds koud, zoals grotten dat waren, maar de sneeuw en de wind zou hen hier niet meer teisteren. Tyvr zette zijn zwarte vacht op tegen de kou. "Niet al te cosy, maar op z'n minst hebben we beschutting." Hij keek over zijn schouder in de hoop dat de vreemdeling hem was gevolgd.

Leven hier was nu al zwaarder dan vroeger. De roedel had geen vijanden gehad. De roedel was niet eens in de buurt gekomen van bergen. Het werd er niet te koud. Een rilling trok over haar rug. Zo koud. "Hint taken," zei de reu luchtig. Opgelucht haalde Youmei adem. Hij ging niet door op het onderwerp. "Hierheen!" De reu stapte op een donkere vlek af, en zwijgend volgde ze. Ze stapte naar binnen. "Niet al te cosy, maar op z'n minst hebben we beschutting." Youmei knikte langzaam. Ze knipperde met haar ogen om de sneeuw eruit te krijgen. De lucht was nog steeds ontzettend koud, maar het sneeuwde niet en er stond amper wind hierbinnen. "Bedankt," zei ze. Youmei keek naar de zwarte reu. Hij was jonger dan zij, en had felle gele ogen. Hij leek haar wel aardig. Een goed iemand om mee de berg te verlaten. Maar toch.. Misschien.. Nee, ze waren nu al korte tijd in de grot en hij had haar nog niks aangedaan. Zou ze hem vertrouwen? "Ik ben Youmei," zei ze vervolgens. Ze moest zijn naam weten. Het zou een beetje awkward zijn als dat niet zo was. De witte wolvin zette haar zachte vacht op tegen de kou.

Pootstappen. Ah, Miss was hem inderdaad gevolgd. "Bedankt," even keek hij naar haar om en gunde de sneeuwwitte wolvin een glimlach die vertelde dat het wel snor zat. Vervolgens liet hij zich met een zachte plof op de koude grond zakken, waar hij het zich iets gemakkelijker probeerde te maken. Voor zover dat mogelijk was in deze koude, donkere grot. Hij was allang blij dat hij hier niet alleen opgesloten zou zitten, de sneeuwstorm die buiten raasde zou nog een behoorlijke tijd door kunnen gaan, als hij het zo zag. Even richtte hij zijn zwarte kop naar de uitgang, ze zouden uit moeten kijken dat ze niet ingesneeuwd zouden raken. "Ik ben Youmei," Oh ja, een voorstelrondje was misschien geen slecht idee inderdaad. "Aye, ik ben Tyvr, aangenaam," sprak hij en knikte haar toe. Eh, hoe begon je ookalweer een gesprek? "So, ik neem aan dat je new in town bent?" probeerde hij voorzichtig. Hij wist dat ze niet over 'vroeger' wilde praten, maar deed toch een voorzichtige poging een gesprek te startten.

Ze likte voorzichtig de meeste sneeuwvlokken uit haar vacht, gedeeltelijk om het weer schoon te krijgen maar ook voor wat vocht. De reu keek even naar de uitgang van de grot voor ze zichzelf voorstelde en hij antwoordde: "Aye, ik ben Tyvr, aangenaam." Tyvr, de zwarte, jonge wolf met de felle gele ogen. "So, ik neem aan dat je new in town bent?" vroeg hij haar voorzichtig. Hij probeerde haar geen mentale pijn te doen. Nog een stapje in de buurt van een vriendelijke wolf in haar ogen. Ze knikte. "Net," zei ze rustig. Ze was ouder, maar waarschijnlijk niet sterker als ze zouden vechten. Ze had nooit echt een harde training gehad, want waar ze vandaan kwamen waren geen slechte wolven. En als die er waren, was ze met de roedel en de roedel had een aantal gigantisch sterke wolven. Toen ze pas 1 was wist ze al dat ze te klein was om een vechter te worden die gebruik maakt van zijn of haar kracht. Hm.

Ah, great, zijn vraag kwam goed terecht. Youmei knikte terwijl ze haar witte vacht van de sneeuwvlokken ontdeed, keurig met haar tong. Tyvr was iets minder subtiel en schudde zich wild uit, al dan wel voorzichtig om haar niet ook nog nat te maken. Enige gevolg was dat zijn al pluizige vacht nu alle kanten op piekte. Maar eh, who cares? Hij niet, iniedergeval. "Net,"sprak de iets oudere wolvin rustig. Tyvr knikte nu op zijn beurt en ging opnieuw liggen, nu iets droger dan eerder, maar nog steeds koud. "Aye, ik ook. Sorta. Ben hier nu een paar weken, iets in die richting," Hij grinnikte. Yeah, Serigala beviel hem wel. "Als je wilt kan ik je wel wat ins en outs vertellen over dit gebied? Ben ook geen expert, maar een beetje informatie kan geen kwaad, right?"

De reu was iets minder subtiel met het verwijderen van de sneeuwvlokken, en Youmei dook weg toen hij zich wild uitschudde. Hij ging opnieuw liggen en knikte. "Aye, ik ook. Sorta. Ben hier nu een paar weken, iets in die richting," grinnikte hij. Ze was dus niet de enige nieuwe. "Als je wilt kan ik je wel wat ins en outs vertellen over dit gebied? Ben ook geen expert, maar een beetje informatie kan geen kwaad, right?" vervolgde Tyvr. Youmei knikte langzaam. "Zijn er plekken waar ik beter niet kan komen?" vroeg ze. Dat was het belangrijkst. Ze had geen zin in problemen omdat ze niet wist waar ze wel en niet moest komen. Zou Caden hier zijn? Zouden hier roedels zijn? Zou Caden in een roedel zitten? Ze gaf bijna nog meer om die reu dan om haar eigen leven.

Youmei knikte langzaam. Reisbegeleider Tyvr tot uw service! "Zijn er plekken waar ik beter niet kan komen?" hij keek even bedenkelijk naar de muur, hmm. "Yeah er zijn twee roedels hier! The Shadows leven in een groot, onwijs donker bos. Ik weet de naam er even niet meer van, maar als je het ziet herken je het wel. Ik zou daar niet heen gaan, volgens de verhalen zijn ze niet al te gastvrij." Dat zijn vader vroeger ook een Shadow lid was geweest, vertelde hij er even niet bij. Zijn pa was een bad-ass maar ook een lieverd, alleen zag niet iedereen die laatste kant van hem. "En er is ook de O... Okapi ofzo? Aye, die leven op een eilandje bij de kunst. Volgensmij zijn die wel oké," hij knipperde vriendelijk met zijn ogen en glimlachte. Dat was wel het belangrijkste van dit gebied, right? Even keek hij in stilte voor zich uit, maar er kwam niets bij hem op. De stilte tussen hen werd echter verstoord door zijn maag die hard rommelde. Tyvr keek even wat beschaamd op maar lachte toen wat nerveus. "Well damn, ik zou wensen dat ik nog wat had gejaagd, voorlopig zullen we op rotsen moeten leven." grinnikte hij.