The Trickster is a Prankster

De jonge pup was nu alweer bijna drie maanden oud en een heel stuk gegroeid. Hij was niet langer meer dat kleine hummeltje dat zich in de vacht van zijn moeder moest verschuilen om warm te blijven. Hij was nu een jonge wolf die kon rennen en de beginselen begon te leren van het harde leven, maar voor hij in die hel dook, was hij nog een pup die van kattenkwaad hield, en dat was dan ook precies waar hij zich de afgelopen dagen al mee bezig had gehouden. Stiekem sloop hij 's nachts de grot uit om het woud af te zoeken en zijn plannetje voor te bereiden. Een tijdje geleden had hij een nogal interessante bosbewoner gevonden en na die eerste ontmoeting, was hij verschrikkelijk stinkend thuis gekomen. Zijn zussen hadden hem uitgelachen en Cor had een paar dagen lang een uitdruk van walging op haar gelaat gedragen iedere keer dat ze hem tegen kwam. Nu was het tijd voor sweet revenge.
Zijn zussen zouden na het voorval waarschijnlijk nooit nog eens het beest opzoeken, maar als het kon worden gebruikt voor zijn eigen doeleinden, deinsde de kleine reu niet zomaar terug. Nee, de afgelopen nachten had hij het beest weer opgespoord, zijn eerste jachtlessen in zijn achterhoofd, en had het beest van een afstandje gadegeslagen en soms getest op bepaalde reacties, zoekend naar iets anders dat hij nog kon gebruiken. Er waren een aantal interessante dingen waar hij achter was gekomen en die nieuwe kennis was hij nu mooi aan het gebruiken. Met insecten en wormen die hij al een tijde aan het verzamelen was geweest en had verstopt tussen de rosten, ver weg van Blackwich Cave waar een deel van zijn roedel nu lag te tukken, was hij nu een spoor aan het maken richting zijn thuis. Aan het andere uiteinde zat het zwart en wit gestreepte dier wat hij een tijdje lang had bestudeerd. Het spoor legde hij helemaal uit tot in de grot, voorzichtig niet per ongelijk een ziel te wekken. Af en toe moest hij als een gek terug rennen naar zijn verstop plek om nieuw lokaas te halen, maar met een kleine moeite kreeg hij het dier waar hij het wilde hebben binnenin de grot. Stilletjes, sloop hij voorbij het beest, wetende dat zijn zicht niet zo geweldig was als die van hem en kroop terug naar de uitgang van de grot waar hij zijn 'ontsteking mechanisme' had liggen: een kiezel. Een greens verspreidde zich over zijn gezicht toen hij zijn zwarte poot achter de steen legde. Toen het dier eenmaal aan zijn laatste insect begon, sloeg de pup de kiezel weg naar het beest. Het kletterde er vlak naast op de stenen grond en het dier schrok. De bom werd gelost en de pup verstopte zich snel om de hoek van de grot, proberend niet in lachen uit te barsten.


[Open voor Shadows]