Dreams

Daar was ze weer. Wolf Story, haar geboorteplaats. Ze was op de locatie van de moord op Ayero, zo'n drie jaar geleden. Ze was onzichtbaar voor Ayero of Icandor, maar kon hen wel zien. Icandor die dichterbij Aye kwam. Emaya sloot haar ogen. Ze mocht het niet vergeten, blijkbaar. De jank schalde nog na in haar oren, en ze had haar lippen op elkaar geperst. Het beeld speelde zich gewoon af in haar gedachten, ze had de gebeurtenis eerder gezien.
Een ademteug. Het kon niet van haar komen, ze hield de hare ingehouden. Met moeite opende ze haar ogen. Niks viel op aan het reutje. Zijn bebloede lichaam lag er nog steeds, en het was vreselijk. Maar ze stapte dichterbij. Een tweede ademteug. Een derde. Toen Emaya haar neus in zijn vacht wou duwen, kwam hij in beweging. De wolvin sprong achteruit van schrik, en haar broertje draaide zich om, zijn ogen nog steeds gesloten. Maar de wond was er niet, en hij leek jonger. Veel jonger. Als een pasgeboren pup. Ze hield haar kop schuin, hij was ouder geweest dan dit toen hij stierf. En was hij nou gekrompen? De witte teef siste wantrouwig. Maar toen opende hij zijn ogen en staarde hij haar aan. Dit maakte haar echter alleen nog maar wantrouwiger. Zijn ogen waren niet zo rood als die van hun moeder. Ze hadden twee verschillende kleuren. Voor ze besefte welke kleuren werd alles om haar heen zwart, maar ze hoorde Ayero's stem: "I'm coming back."

Happend naar adem werd Emaya wakker. Nee, dat kon niet. Hij kon niet.. Ayero. Ze schudde haar kop en keek door de doorgang van de grot. De maan stond aan de hemel, sterrenlicht werd weerkaatst door de zee. Voorzichtig kalmeerde ze. Het was een droom; haar gedachten waren weer eens de vervelende kant op gegaan. Haar ogen gingen van zwaar paniekerig naar kil terwijl ze nog hard dacht aan een verklaring voor Ayero's.. verandering. Welke kleuren hadden zijn ogen gekregen? De herinnering eraan was vaag, het enige wat ze nog wist was het feit dat ze veranderd waren. Ze slikte en schudde haar kop opnieuw. De wereld stond voor haar op zijn kop, het was onmogelijk om logisch na te denken. Ayero was dood. Je moest niet hopen om de doden terug te brengen, dat kon niet. Anders zou Ayero hier nu met hen zijn. Maar ze had geen tijd om na te denken over wat zou kunnen zijn. Ze moest denken aan haar toekomst, iets wat ze liever niet deed. Haar leven was zo onvoorspelbaar dat niks te regelen viel.

<sup>Het was best creepy om op vrije voeten te zijn. Geen Wolf die ze kende, en geen verdwaalde RPG-maatjes op je tijd meer door te brengen. Het was bijna saai. Toch voelde De Garnaal zich, zoals eigenlijk altijd wel, vrolijk en energiek. Klaar voor wat trouble. Dus was ze naar de Seaside gegaan, hopend dat ze nog wat restanten van Ōkami aan zou treffen. Of op z'n minst Amatariseu. Arthur misschien. Dan was haar dag ook weer gemaakt. Want tja, sinds ze was weggelopen van Eva en Fief, had ze niets anders gedaan dan lopen en rennen. Rennen was het beste. Ze had een bijna verdriedubbeld uithoudingsvermogen: voor de Coopertest zou ze een 20+ halen!!! Maar goed, voorlopig zag ze de mensenwereld en dus ook de gymlessen niet meer terug. Nu zag ze alleen Serigala!

Ineens hield Squilla haar pas in. De zilte zeelucht vulde haar longen. Yup, dit geurde nogal naar Hoek van Holland. 't Verschil was dat ze nu was aangekomen op een verlaten, verwilderd strand. Geen Wolf te zien, en eigenlijk ook geen andere dieren. De paar meeuwen die er waren, zweefden in de lucht. Hoopvol tuurde de Garnaal naar de hemel, in de hoop dat ze de wolken die voor de sterren stonden weg kan staren. Helaas. Ze was geen Cinder. Ze was gewoon een Garnaal in een Wolvenlijf. Nieuwsgierig maar ook op haar hoede wandelde de zwarte Wolvin het strand op. Het zand knisperde onder haar pootkussentjes, en de zachte, zoute zeebries speelde met haar pels. Het was hier mooier dan ze had verwacht. Minder koud en met minder stenen. De RPG-plaatjes van de Seaside konden haar soms bedriegen. Dat had ze wel gezien bij-... De wolken schoven weg, en als een reactie daarop klonk er ergens tussen de rotsen een geschokte hap naar adem. Toen was het weer stil. Zowel Garnaal's oren als pels stonden recht overeind, en nieuwsgierig stapte de zwarte jaarling op het wegstervende gehijg af. Nou ja.. jaarling.. Haar nieuwe lijf was een jaar oud, maar haar geest was ouder dan die van alle Wolven in Serigala. Geen dier dat hier leefde was ooit 13 jaar oud geworden. Toen Squilla bij de rotsen aankwam, merkte ze een spleet op, waar het maan- en sterrenlicht romantisch naar binnen sijpelde. Uh-oh. Nu maar hopen dat ze geen erotisch tafereel aantrof. Een beetje ongemakkelijk stak De Garnaal haar kop om de hoek... waar ze nog iets ongemakkelijker wezen aantrof. Het was Eva's favoriete karakter. Emaya. 'Ewa!' schoot er instinctief uit de Garnaal's bek. Shit. Verkeerde opmerking. Zoals wel vaker zat de witte teef van Eva vast in de nostalgische gevoelens: ze zag het aan de verbaasde, angstige blik op haar smoelwerk.</sup>

Ze voelde zich ineens enorm vermoeid. Alles wat er gebeurde was iets te veel om te bevatten, en daar kwam ook nog het feit bij dat alles wat haar overkwam wazig en vreemd was. Zoals nu; een zwarte jaarling stak haar kop om het randje van haar grot. Het had niet veel gescheeld of Emaya was zo hard geschrokken dat ze achteruit was gesprongen. Of juist vooruit, met haar tanden in de snuit van de jaarling geboord. En ondanks dat ze momenteel niks voor andere voelde, ze had niet de behoefte om te eindigen als moordenaar. "Ewa," klonk een vrolijke groet. Emaya hield haar kop verward schuin. "Wie ben je en wat moet je?" bromde de witte teef rustig en met lichte verwarring. Deze wolf deed haar denken aan Ayero, die was ook altijd zo.. Ugh, daar ging ze weer.

^{Emaya keek verward op met een schuine kop. Ah. Ze werd dus langzaam 'n beetje koekkoek, hm? 'Wie ben je en wat moet je?' Alle het geshait in de RPG gebeurde dus ook in het echt. Wolven vonden het blijkbaar heel normaal om te vragen naar iemands naam in het eerste moment van het gesprek. Prima. 't Verschil moest er zijn. 'Squilla, m'dear,' grijnsde de Garnaal met een overduidelijke, baldadige Amatariseu-grijns. Ze was de 'regisseur' van Ama, dus zij wist maar al te goed hoe de lompe Albino grijnsde. 'Weet je, Emmie, al dat gehijg trekt nog wel eens wat aandacht op een mooie nacht zoals deze.' Emaya was alleen, dus ze moest geschrokken zijn van iets in zichzelf. Een verkeerde keuze, pijn of een of andere nachtmerrie. In haar stroom van energie besloot de Garnaal nóg een opmerking te maken, maar ze wist het op 't nippertje tegen te houden. 1: ze was voor Emaya een onbekende jaarling met de gezichtsuitdrukking van d'r ma, 2: ze was een onbekende en wist Emaya's naam, 3:... nou ja, er was niet echt 'n drie. Misschien telde haar 'alleswetende' houding als 'n drie. Want eigenlijk wist de Garnaal ook heel van Em. Ze was de regisseur van haar moedertje, nota bene. Dussssss... gaf ze Emaya even de tijd om haar spetterende intro te verwerken.}

Een gejaagde uitdrukking lag nog vaag op haar gezicht, haar adem was nog niet compleet regelmatig. En deze jaarling liet haar niet echt tot rust komen. Die grijns was angstaanjagend. Niet omdat het gemeen, vals of sadistisch was, maar omdat ze hem kende. Het was haar moeders grijns. "Squilla, m'dear," zei de jaarling. Squilla, hmm? Voordat Emaya kon reageren, praatte Squilla verder. "Weet je, Emmie, al dat gehijg trekt nog wel eens wat aandacht op een mooie nacht zoals deze." Emaya perste haar lippen op elkaar om niet te gillen. Zodra de informatie tot haar doordrong, schoot ze overeind, boven de jaarling uitstekend. Ze keek met haar blauwe ogen neer op de zwarte teef en gromde. "Wie heeft je die informatie gegeven?!" gromde ze. Haar naam. Haar naam. Die grijns. "Wat ben jij?"

^{Emmie zag er nogal verwilderd uit. Kon je ook wel verwachten van een depressieve teef die driekwart van haar leven in een roedel had geleefd (maar liefst 3 verschillende ook nog)! Plotseling kwam het beest overeind, en stapte op Squilla af. De Garnaal voelde meteen dat de pels in haar nek overeind ging staan, en een gevoel dat te vergelijken was met kippenvel trok over haar lichaam. Het was wel duidelijk dat Emaya veel groter was dan zij. Kon je nagaan hoe groot Amatariseu dan wel niet moest zijn.. ehehe... 'Wie heeft je die informatie gegeven. Wat ben jij?' Zo zo, wat een vragen. Met een slik wierp de Garnaal even een blik op een met sterrenlicht besmeurde muren. Terug in de mensenwereld had ze vaak tegenover een torende, kwade docent gestaan, en dit was daarmee te vergelijken. Nou ja, het was wel 'n dingetje dat Emaya binnen 3 2 1 haar tanden in haar nek zou planten; iets was een docent niet zou doen. 'Ik ben maar simpele Wolf, Emmie,' antwoordde de Garnaal nog steeds met de hardnekkige Amatariseu-grijns op haar gezicht. Ooh ooh, nu ging ze een meme gebruiken. 'Ik wandel rond ik weet dingen.' Yup. Die quote was gebasseerd op de uitspraak 'I drink and I know things'. Squilla was trots op zichzelf.}

Een gedachte schoot door haar kop. Wat nou.. Als ze wakker was geworden in een droom? Dat haar eerste droom een droom was die nu werd gedroomd in de tweede droom die werd gedroomd in de echte wereld! Een beetje vergezocht, maar het beste antwoord op deze... Gebeurtenis. "Ik ben maar simpele Wolf, Emmie," antwoordde Squilla met de hardnekkige Ama-grijns. Hadden haar ouders een jaar geleden nog een nest gekregen?! Nee, natuurlijk niet... Dat kon niet. Deze jaarling leek in de verste verte niet op een van haar ouders als je de gigantische grijns wegdacht. Hmpf. Maar Reicho had ook niet veel op een van hen geleken! Oh, wat was deze situatie verwarrend. "Ik wandel rond ik weet dingen." Ze maakte haar houding nog dreigender, maar onderdrukte ondertussen een rilling. Deze jaarling werkte op haar zenuwen. Zou ze echt zo laag zakken? Zou ze echt een onschuldige jaarling aanvallen? Zou ze zichzelf helemaal naar de bodem laten vallen, om een theekransje te hebben met de Shadjes? Mentaal, natuurlijk. Ze zou de volgende ontmoeting met Kai waarschijnlijk niet overleven."Houd op met die vage uitspraken of je krijgt tanden in je nekvel," gromde Emaya. Nog even inhouden. Als Squilla niet ophield, zou ze waarschuwen. Niet levensgevaarlijk, maar zeker wel pijnlijk aanvallen. Maar zo laag ging ze niet. En die grijns op Squilla's smoel hielp niet echt tegen de gedachte aan wat Ama zou zeggen. Met een steek in haar hart bedacht ze: "Kom op, Emsel. Laat je je echt zo laag zakken?" De witte wolvin slikte en staarde de jaarling toen weer onbewogen aan.

^{Eindelijk begon de Garnaal door te krijgen dat ze Emmie op de zenuwen werkte met haar irritante grijns. Oké, misschien kon ze dat laten vallen. Haar kaakspieren deden er toch al pijn van. 'Houd op met die vage uitspraken of je krijgt tanden in je nekvel.' Een jaarling aanvallen? Hell, waarom niet? 'Een "onschuldige" jaarling aanvallen? Dat is iets voor Shadjes, ey?' Ze grinnikte even. Op een Garnalen manier. Emaya hoefde daar dus geen rolberoerte van te krijgen. 'Y'see, Emmie, ik eh-.. weet al deze dingen van-..' Hell no! Dit schoot niet op. Als ze zei dat ze Amatariseu kende, loog ze. Technisch gezien niet natuurlijk, want ze was Ama's regisseur, maar als ze samen met Em nu op de grote Albino af zou wandelen, zou die haar met vreemde ogen aankijken. Amatariseu kon Latijn - geleerd op wereldreis -, en zou haar dus niet serieus nemen. Shit. Of, eh, shait.}

Deze teef was zo verwarrend dat het de witte wolvin bang maakte. "Een "onschuldige" jaarling aanvallen? Dat is iets voor Shadjes, ey?" Emaya haalde diep adem, probeerde haar houding dreigend te houden, wat vrij goed lukte. Het leek wel alsof deze nacht alleen maar beangstigend was. Het hintte dat ze zou moeten slapen, al hielp dat ook niet echt. Ze wou niet terug naar de droom van haar broertje. "Y'see, Emmie, ik eh-.. weet al deze dingen van-.." Emaya zuchtte diep en keek de jaarling scheef aan. "Houd op met me Emmie noemen!" Ze had hier geen zin meer in. Ze voelde zich niet lekker. Ze was bang, moe. Maar daar was een jaarling. Jaarlingen waren negen van de tien keer nogal vervelend. Daar had ze momenteel geen zin in. Ze was veel aardiger geweest als Squilla haar had gevonden terwijl ze wat minder chagrijnig was.

^{Squilla focuste zich op Emaya's blauwe ogen, en probeerde te achterhalen wat ze dacht. Dat lukte dus niet. Bij Amatariseu kon ze de post teruglezen, en dan heel sneaky doen alsof de Albino wist was haar topic-partner dacht. In het echt was dat hartstikke moeilijk. Er kwam een zucht uit Emmie's bek, en scheef en verstrooid riep ze: 'Houd op met me Emmie noemen!' Als je dat voor kerst wilde... De Garnaal grinnikte bij het idee: het was hier al winter, en binnen no-time zou het kerst zijn. Niet lang daarna kwam nieuwjaar. Zou het vuurwerk ook in Serigala te zien zijn? 'Als je daar gelukkig van wordt...' grinnikte de Garnaal plagerig. 'Wat is er nou eigenlijk mis me je? Ik weet zeker dat Amatariseu je echt mist.' Ze voelde zich een magische bode van de Albino. Niet echt realistisch voor de 'gebroken' dochter. Hoe kon haar ma nou ineens een bode hebben?}