Bad bad things || Shads

Bad bad things.

Er steeg een luid gerommel op uit de buik van de gigantische, massieve teef terwijl ze in haar logge, slome trend het bos doorkruiste. Haar opgezwollen spierbundels rolden bij elke stap onder haar zwarte vacht en zorgden ervoor dat het licht over haar schouders rimpelde. Met een grom bleef Enook staan zodra haar maag nog een tweede keer protesteerde. Het was al geleden van een dag en een half dat ze nog had gegeten. In die dag en half in Serigala had ze ondervonden dat jagen belange niet zo gemakkelijk was zoals ze gedacht had - al haar pogingen op konijnen, hazen, fazanten en een jong hertje waren mislukt en dat betekende dat ze nog steeds niet haar maag gevuld had. Alles wat nu op haar pad zou komen zou ze gewoon kunnen opeten zodra het kleinste beetje eetbaarheid er maar aan zat, maar helaas had ze nog niks in dit duistere bos gevonden. Alhoewel... Enkele wolflengtes voor haar lag er hoopje vacht, half verscholen onder bladeren en stof. Toen Enook de geur die er van af dwaalde had opgesnoven werden haar ogen groot, stormde ze er op af en veegde met een massieve voorpoot er wat takjes van af die een klein lichaam van een gedode ree verborgen. Het vlees was hard en koud geworden, maar het zag er niet beschimmeld en nog vrij eetbaar uit dus stortte ze zich schrokkend en happend op het karkas. Wie het ook had gedood, het was nu van haar, pech voor hem. Wild scheurde de zwarte teef er enkele happen af en werkte die gulzig naar binnen, zonder rekening te houden met wie er misschien in de buurt was.

{{ Open voor Shadow's! :3

Hoger in zijn maag was het gene wat de zwarte reu in beweging had gekregen. Hij had zijn slaapplek verlaten, om zijn reserves maar eens op te gaan zoeken. Zijn spoor en aanwijzingen volgend, was hij op weg naar zijn geheime verstop plekje. Al was het nu maar hopend dat geen ander het had ontdekt, al verwachtte hij natuurlijk van niet. Een onbekende geur, verraadde echter dat dit wel het geval moest zijn. Iets wat grommend, versnelde hij zijn pas, waar hij even later de oorzaak al door de bladeren zag. Een eindje verderop stond een zwartkleurige, stevige wolf.  Zo te zien was het geen bekende voor hem wat dus ook weer duidde dat het een indringer was.  Blijkbaar was het weer zover; een overmoedige wolf had de Shadow markeringen genegeerd en dacht het allemaal wel te kunnen maken. Stupid, was Aissar’s gedachte daar dan ook bij. “Volgens mij hoor jij hier niet helemaal thuis,” waren de eerst woorden toen hij uit de donkere bosjes tevoorschijn kwam. De vreemdeling stond met haar rug naar hem toe, maar het zou niet lang meer duren dat ook haar gezicht in zijn blikveld zichtbaar was. “Laat het me één keer uitleggen,” De reu sloop dichterbij, tot hij dicht naast haar stond. “Indringers zijn hier niet welkom.” Zijn waarschuwende ontblote tanden, maakte hij maar meteen waar – Aissar beet dan ook richting haar heup om haar zo van zíjn gevangen vlees te jagen, met daarbij ook maar gelijk het roedelgebied. “Daarbij is het proeven van mijn gevangen prooi ook geen slimme keuze,” Hij maakte zich groot, hield plaats waarbij hij zich klaar maakte om aan te kunnen vallen. Mocht dat nodig zijn.
 

Bad bad things

Uiterst hongerig schrokte de ware gigant zoveel mogelijk naar binnen en probeerde niet eens te genieten van de smaak van hert. Het enige wat haar brein nu beval, was eten waardoor ze haar aandacht voor de omgeving liet verslappen en zo het gestalte achter haar niet opmerkte.. Blijkbaar was ze niet de enigste die zo verlekkerd was op voedsel. "Volgens mij hoor jij hier niet thuis." De gespierde teef draaide zich met een ruk om en daar stond een eveneens zwarte wolf met oranje ogen. Hij was even oud dan haar, maar dat betekende niet dat hij even sterk was dan haar. Zij had een pak vlees en afgetrainde spieren, én een hele carrière in de harde vechtsport. "Laat het mij een keer uitleggen. Indringers zijn hier niet welkom." Wat stond hij hier allemaal te bazelen? Er was niemand die hier stond te schreeuwen dat dit deel bos van deze egoïst was. Met een kille blik volgde ze zijn bewegingen zodra hij dichterbij kwam op een sluiperige trend die Enook alles behalve vertrouwde. Toen hij echter nog eens moest happen naar haar bevleesde dijen, was de maat echter vol en ontblootte ze agressief haar tanden. Nog een keer en hij had er een mooi litteken bij. "Daarbij is het proeven van mijn gevangen prooi geen goed idee." Ach zo, dit beest was van hem. Pech voor hem, zij had het nu geclaimd. "Wat jammer nou, maar nu is het van mij," liet ze met een vonk in haar ogen weten. De vechtersbaas die ze al drie jaar was geweest kwam opnieuw lichtjes naar boven en zorgde ervoor dat de zwarte teef haar poot op het karkas zette en vervolgens haar lippen opkrulde. Ze droeg alles behalve een respectvolle houding en grauwde uitdagend naar hem. Als hij een gevecht wilde, kon hij 't krijgen.

Het was alweer een tijdje geleden dat ze gasten hadden in Dalrey, maar vandaag was er eindelijk weer eens iemand die het prachtige stukje natuur bezocht. Jammer genoeg voor diegene was dit bezoekje van korte duur, want immers was het alleen bedoeld voor Shadows en eventuele bondgenoten. Op zijn gemak volgde hij de geur die hem naar de vreemdeling moest leiden. De eerste oplettende Shad was hij niet, want Aissar was ook al op het plaats delict en had de wolf al geconfronteerd. Het was een teefje, alhoewel het ook qua bouw een reu had kunnen zijn. Van een grote afstand waren de spieren al goed te zien. ”Wat jammer nou, maar nu is het van mij,” ving hij op voordat hij bij het tweetal voegde. De teef had het over het karkas wat voor haar neus lag en wat ze dus toe eigende. ”Yo, doe ons een lol en ga terug naar waar je vandaan kwam.” Hij kende de teef niet. Het was hoe dan ook geen Okami lid. ”Als je hongerig bent en te lui bent om te jagen kun je misschien wel naar Okami. Misschien dat die schoothonden je wel iets willen afgeven. Of eet van mijn part een van hun op.” Uit de houding van de teef maakte hij op dat ze niet bang was om zich te verdedigen, maar hij vroeg zich af of het wel zo verstandig was met twee Shadowreuen tegenover zich. Twee tegen een was nou eenmaal niet zo slim..

Bad bad things.

Niet veel later nadat Enook die woorden had uitgesproken, sloot zich er een tweede wolf bij hen aan die wel dergelijk aan de kant stond van de hebberige eerste reu. "Yo, doe ons een lol en ga terug naar waar je vandaan kwam." Er hing duidelijk een gespannen prikkeling in de lucht dus was een "yo" hier misschien niet op zijn plaats. "Als je hongerig bent en te lui bent om te jagen kun je misschien wel naar Okami. Misschien dat die schoothonden je wel iets willen afgeven. Of eet van mijn part een van hun op.” Okami? Er rinkelde een belletje in de brede kop van de not-so-gentle-giant. De Albino die haar had bevreid uit haar zielige kooitje had iets verteld over de roedel die ze achter zich had staan, dus was er een kansje dat dat die befaamde Okami zou zijn. Als ze het dan niet mis had, waren dit twee van de schoothondjes waar ze had over gesproken. Aha, dit leken er waarschijnlijk een paar exemplaren van te zijn. "Ik geef je drie tellen om dit gebied te verlaten." Een derde, oudere reu was komen opdagen, maar zijn dreigende stem deed Enook helemaal niks. Twee wolven tegelijk kon een wolf van haar formaat nog maar aan, maar ook al wist ze dat ze drie niet aan kon bleef ze koppig staan. Ze ging niet vluchten voor enkele bazige honden. ”Een...” Nog steeds staand op dezelfde plek zette de beerachtige wolvin haar andere voorpoot op het kadaver en ontblootte laag grommend haar tanden. Uitdagend gromde ze naar alle drie en voor ze de oudste reu nog iets kon laten zeggen, spande ze elk spiertje op haar geblokte lijf alsof ze zich elk moment op hem kon werpen. ”Vergeet het maar,” sprak ze kil, elk woord duidelijk gearticuleerd en hoorbaar. Haar lichaam vulde zich met adreanline en woede en zorgde ervoor dat ze lichtjes hijgde. ”Kom maar op.”

De teef bleek niet het hazenpad te kiezen. Haar bouw mocht dan misschien gemiddeld groter zijn dan van een gemiddelde reu maar drie Shadow's kon ze niet aan. Craig misschien alleen zelfs niet. ”Vergeet het maar,” sprak ze kil, elk woord duidelijk gearticuleerd en hoorbaar. Foute keus. Hij schudde zijn kop. Hij spande al zijn spieren aan, waarnaar zijn nekharen omhoog stonden zijn en zijn tanden ontbloot waren. Nog één waarschuwde harde grom verliet zijn keel. Hij was nu kwaad, maar echt kwaad. Uitdagend zette ze haar voorpoot op de prooi van hun gebied. Craig wilde snel handelen. ”Kom maar op.” Hij glimlachte. De teef had het er nu zelf naar gemaakt. Hij liep naar de teef toe, hij maakte zich nog groter tot hij bijna moest neerkijken op de teef. Hij gromde, Craig was sneller dan de meeste mede wolven en daar ging hij nu ook gebruik van maken. Hij greep vliegens vlug haar nek beet, zijn tanden boorde door haar vacht heen en hij proefde het bloed al in zijn bek. Met al zijn kracht duwde hij haar hard tegen de grond, legde zijn voorpoot op haar kop om nog een na trap te geven en deinsde vervolgens naar achteren tussen Zayn en Aissar in. Hij likte zijn lippen af, het bloed van de teef droop van zijn snoet op de grond. Hij bleef haar strak aankijken."Twee."

Bad bad things.

Met haar poten stevig op de grond gezet, keek ze kil en hard toe hoe de reu vals glimlachte. Voor ze 't goed en wel besefte greep hij haar keel vast en ramde haar tegen de grond. Toen ze tanden in haar keel voelde zinken, ontsnapte haar een woedende grauw. Niet van pijn, want haar pijngrens lag behoorlijk hoog, maar van pure furie en aggresiviteit. Vroeger had ze het moeten opnemen tegen leeftijdsgenoten of wolven die één jaar jonger of ouder waren, dus een ervaren, oudere wolf was iets nieuws voor haar... Alhoewel zij eigenlijk ook wel best ervaren zou moeten zijn na dag na dag in de vechtring gezet te worden. De reu sprong zo snel als hij op haar was gekomen er af met een bloederig snuit en nam zijn plaats terug veilig in tussen zijn twee andere vriendjes. Het bloed voelde de teef over haar hals druppelen, maar ze voelde nauwelijks pijn. Die werd grotendeels weggenomen door de adrenaline. "Twee." Oh, hij wilde het zo spelen? Zo kon het natuurlijk ook. Als meneertje een spelletje wou, dan kreeg hij het. Met een behoorlijk energieke sprong voor zo'n groot, log lichaam kwam Enook overeind, boorde een tel haar woedende ogen in die van haar tegenstander en rende vol furie op haar aanvaller af op een hoog tempo in een rechte lijn. Op het laatste moment ging de zwarte, enorme teef echter in de remmen, sloeg met een van haar massieve voorpoten krachtig tegen het gezicht van de reu en gooide vervolgens met alle kracht die ze in haar gespierde lijf zich tegen hem om hem zo omver te krijgen. Ze zette haar poten schrap om ze tot stilstand te brengen en keek minachtend op de oudere zwarte reu neer. Nou, hij had 't zelf uitgelokt. "Drie," maakte de zwarte teef zijn zin spottend af zonder een seconde oogcontact te verbreken. Hehe.

Bad bad things.

Voor ze het goed en wel besefte knalde het jongste reutje van de drie tegen haar flank aan en slaagde erin haar tegen de grond te rammen op haar rug. Een grom verliet haar bek toen hij toen haar beeld nog wazig was over haar was komen staan en een poot bij de wond bij haar hals die begon te prikken zodra hij op de huid duwde. "Als je hier niets te zoeken hebt ga je weg. Anders zal jij het volgende karkas zijn dat ons bosje zal versieren.” Serieus? Was dit een gesprek of een gevecht, of probeerde hij haar dood te praten? Hopelijk konden ze ook nog eens iets van zichzelf verdedigen dan alleen hun mond bewegen. De gigantische gespierde teef bromde opnieuw, maar nu laag en dreigend met haar ogen strak en kil op de zijne gericht. Als hij smerig zou vechten, dan zou zij ook vuil spelen. Enook trapte met flink wat kracht op die o zo gevoelige plek tussen zijn twee achterpoten - daar ging zijn kans voor kindjes - en gooide in een vloeiende beweging haar bovenlichaam naar boven zodat de rollen nu omgekeerd waren; zij stond nu voorover gebogen over zijn lichaam met haar spierwitte tanden duidelijk zichtbaar. Hierbij kon haar vechtverleden haar nog wel eens helpen. Om het echte gevecht nog eens officieel te openen - al was de zwarte gigant er vrij zeker van dat ze die al had aangekondigd door haar eerste zet - hapte ze naar de neusbrug van de reu onder haar met haar kwijlende kaken, al was hij niet bedoeld om die te raken, maar om hem gewoon nog wat meer uit te dagen. Deze hondjes konden mekkeren zoveel als ze wilden, ze ging niet zomaar een lekkere brok vlees laten afpakken door enkele bazige keffertjes.