Its a new start for me (Open)

De grote, zwarte reu schouwde rustig over het strand, weer onderweg terug naar de vallei. Hij had nu al een globaal idee van hoe Serigala eruit zag en tot zover beviel de vallei hem het meest. Er was genoeg prooi en de uitgestrekte bossen en velden waren voor hem bekender terrein dan... wat dit ook mocht voorstellen. Er was zoveel water maar anders dan het meer voelde hij zich er niet helemaal op z'n gemak bij. Toen hij het voor het eerst zag en rook was het wonderlijk en interessant, nu hij er al een paar dagen rondliep werd het steeds minder en minder. Dat hier wolven konden leven snapte hij niet. Darayvian snoof kort en trok zijn lippen op. De zoute, wierachtige geur dat al dagen in zijn neus vast zat, werd smeriger met iedere ademhaling. Hij werd er duizelig van - niet te vergeten geïrriteerd. Dit was waarschijnlijk zo iets dat je van een afstandje moest bewonderen, niet van dichtbij. De wolf liep al een redelijk lange tijd tot een zwart puntje bij de branding zijn aandacht trok. Bij nadere inspectie bleek het een pup te zijn. Een ontzettend jonge pup die blijkbaar ook niet wist dat dit water niet drinkbaar was. "No you idiot. You can't drink that water," gromde hij toen de jonge wolf zijn hoofd dichter bij de golven bracht. Wat deed een jong ding als dit nu helemaal alleen hier? Verstandige ouders lieten een pup van die leeftijd niet zonder toezicht, laat staan erg ver van het hol waar het geboren was.

Hij had moeite te begrijpen waarom wolven mormels als deze op de wereld wilde zetten, laat staan waarom zijn had besloten gezellig te doen met 2 andere teven van de roedel, plus zijn moeder, en waarom die wolvin überhaupt had geaccepteerd dat zoiets mocht gebeuren. Het had uiteindelijk geëindigd met 21 siblings en half-siblings, sommige net een jaar jonger dan dat hij was. Hij snapte er echt helemaal niets van. Pups hadden je overal voor nodig en tot ze een paar maanden oud waren, waren ze praktisch hulpeloos. Darayvian keek de pup smakeloos aan. Kleine ratten dat het waren.
Het jonge ding was overduidelijk geschrokken van zijn stem en aanwezigheid. Met grote, ronde oogjes draaide het zich met een ruk om en keek verrast naar hem op. "Sorry, ik wist het niet, ben hier namelijk voor de eerste keer," was de excuses van het knulletje. In zijn boekje gold het echter niet als excuses, meer als smoes. Voor Darayvian was dit ook de eerste keer dat hij een gebied als deze betreedt, maar toch wist hij dat al dit water hier niet te drinken was en als je dat wel deed, je in flinke problemen kon kopen. Dat kwam door het heerlijke stemmetje in je achterhoofd en het onderbuik gevoel dat samen 'instinct' heetten. De wolf zuchtte. "Daarom luister je naar je instincten en doe je niet zomaar dingen waar je geen weet van hebt." Hij keek tot hoe de pup ging zitten en zijn omgeving afspeurde, waarschijnlijk op zoek naar iets. De grote reu ging ook maar zitten op zijn achterwerk. "Waar zijn je ouders? Je hoort niet alleen rond te lopen," vroeg hij. De wolf had al een paar ideeën waarom de pup alleen kon zijn, maar het was altijd beter om het gewoon even te vagen in plaats van conclusies trekken.

De pup wendde zijn aandacht van de omgeving af en keek weer op naar de grote reu met zijn blauwe kraaloogjes. "Mijn ouders hebben me achtergelaten," beantwoordde hij zijn vraag. Darayvian rolde met zijn gif gele ogen. Hij kon die ouders niets verwijten. "Gee, wonder why," mompelde hij binnensmonds tegen zichzelf. De zwarte pup gaapte een paar keer en liet zijn blauwe ogen weer afdwalen naar de omgeving en het water dat op en af het strand rolde. De zwarte wolf had al gemerkt dat het water nooit even hoog stond en het iedere dag een paar keer veranderde. Hij had toegekeken hoe het water met toch wel een ramp tempo weg leek te stromen en een tijdje later weer allemaal terugkwam. Alsof er een reusachtig monster midden in dit gigantische meer lag te slapen, zijn ademhaling verantwoordelijk voor de eb en vloed. Darayvian keek weer naar de pup. Zo jong nog, waarschijnlijk maar net een maand oud, en nu al helemaal alleen op de wereld. Was nog nooit mee op jacht geweest en wist dus ook niet hoe het moest jagen - laat staan waarop. Zijn vacht was nog niet goed ontwikkeld en miste die dubbele laag die zijn kleine lichaampje moest beschermen tegen de elementen. Als de pup niet zou verhongeren dan zou hij sterven aan onderkoeling. "In dat geval: je gaat dood," reageerde hij recht door zee. Nee een pup van deze leeftijd, helemaal alleen, zou het echt nooit overleven.

Darayvian was niet het type wolf die om de feiten heen draaide en zijn woorden zou verbloemen. Hij snapte ook niet waarom de meeste wolven dit wel probeerde. De boodschap was hetzelfde dus waarom zou je moeite doen om je woorden aan te kleden in een mooi jasje? De jonge wolf voor hem was het echter niet eens met zijn opmerking. "Niet waar," antwoorde hij vastberaden, maar die vastberadenheid kwam niet helemaal bij Darayvian binnen. Het klonk meer als een zielige kreet van valse hoop. "Ik heb een pleegvader," vervolgde het knulletje toen. De grote, zwarte reu trok een wenkbrauw op en keek daarna kort rond door de omgeving. Hij zag niets meer dan zand, duinen en de grote hoeveelheid water die zich uitstrekte tot aan de horizon. Er was geen enkel teken van een andere wolf te bekennen: niet in het zicht en niet op de krachtige wind. Het enige wat je zou hier en daar aantrof waren een paar rotsen en zeevogels."Oh? En waar is deze pleegvader dan?" daagde hij de pup uit. Nogmaals, welke verantwoordelijke ouder liet hun pup helemaal alleen ronddwalen in een gebied als deze?

De pup keek op naar hem en grijnsde op naar hem nadat hij zijn vraag had gesteld, een ondeugende glinstering in die zacht blauwe oogjes. De wolf vernauwde zijn ogen ietwat, haast onopmerkelijk. Hield de pup iets verborgen? "Waarom wil je dat weten?" vroeg het kleine ding. Darayvian trok zijn lippen op waardoor zijn witte hoektanden duidelijk te zien waren; zijn mondhoeken krulde een stukje op in een gemene grijns. Hij leunde een stukje naar voren zodat zijn mond dichter bij de jonge, fragiele wolf was. "Ik ben niet van spelletjes gediend," was alles wat hij daarop te zeggen had. Als de pleegvader van de knul nergens in de buurt was, dan was er niets in de hele, wijde omgeving die hem ervan kon stoppen hem iets aan te doen, en gezien het grootte verschil tussen hem en de pup, was er maar één beet nodig om zijn korte leventje te eindigen. Darayvian rechtte zijn rug weer en liet zijn lippen een beetje zakken tot alleen de puntjes van zijn witte hoektanden nog zichtbaar waren. Hij keek neer op de pup.
"Wat doe jij eigenlijk hier?" Oh, daar was die kinderlijke nieuwsgierigheid weer. "Geen speciale reden," antwoordde hij simpelweg. Er was inderdaad geen speciale reden geweest voor waarom hij helemaal naar hier toe was gewandeld. Een beetje het gebied leren kennen en verkennen was het enige wat hem hier had gebracht, dat was alles. Binnenkort zou hij weer terugkeren naar de vallei waar alles wat interessanter en.. wolf vriendelijker was. Dat zou de pup maar beter ook kunnen doen. Tenminste, als hij die hele tocht wel kon maken met die kleine pootjes en korte beentjes. Het was een behoorlijk end. De zwarte wolf liet zijn blik vallen op dat lichaampje dat rilde in de kille wind, en zag de twee blauwe ogen weer naar hem opkijken voor ze snel de andere kant op dwaalde. "En naar wat precies zit jij nu weer te staren?" vroeg hij koeltjes met opgetrokken wenkbrauw.


OOC: Excuses voor het wachten