History {Cerberus}

Voorzichtig stapte de grijze teef de schaduwen uit. Ze was naar Runswick Fields gelopen. Een hele verzameling van geneeskrachtige planten zat onder de grond aan de bosrand, wachtend op haar. Daar zou ze straks naartoe gaan. Maar eerst genieten van de koele nazomer. Zomer zou bijna tot zijn eind komen, de lucht was al een stuk kouder dan een paar dagen geleden.
Terra Squad. Trots was nog steeds vaag te zien in haar bruine ogen. Ze had een plekje gehaald in de roedel van haar vriendin, Amatariseu. Maar toch voelde ze zich soms eenzaam. Hun squad was er een die ronddwaalde, op zoek naar prooi. Allebei haar squadmaten, Victoria en Arthur, kende ze amper. De rest van de roedel zag ze weinig. Ze was blij dat haar zoon onder de bescherming van Amatariseu stond, maar dit creëerde de eenzaamheid. Niemand die ze kende uit haar vroegere leven zag ze. Momenteel verbleef haar squad ver weg van Belcrest eigenlijk, terwijl de rest van Okami juist daar was. Niemand die zij kende buiten de roedel was hier. Eila, misschien. Maar om een of andere reden ontweek haar dochter haar. Jückle was nog in Wolf Story, net als Rayen. Game zuchtte zacht.

Een heerlijke geur durfde haar neus binnen te dringen, om haar gedachten in duizenden stukjes te scheuren. Meteen was de grijze wolvin alert. Haas. Veel honger had de teef niet, maar om een deel van haar maag te vullen was altijd handig. Terra Squad stond daarbij ook bekend om zijn jachttalent. Op een klein draftempo volgde ze de geur naar een hol. Niet ver daarvandaan zag ze een vrij mollig haasje, knabbelend op een grassprietje. Langzaam sloop ze eropaf.
Voorzichtig, steeds dichterbij...
Ze sprong.
Met een klein glimlachje doodde ze haar prooi snel. Voorzichtig nam ze het mee naar een struikje, waar ze de dode haas inlegde. Snel ging ze liggen en begon ze te eten van haar simpele prooi.

De bomen weken uiteen en maakten plots plaats voor een enorm open veld gevuld met bloemen in alle kleuren. De zoete geuren zweven overal rond en waren haast bedwelmend, maar alles behalve vervelend. De reu keek zijn ogen uit terwijl hij langzaam door de bloemen velden heen liep, enkel genietend van de schoonheid van het gebied en niets anders. Nog steeds droeg hij verdriet met zich mee van de dood van zijn ouders, het was iets waar de bruine reu lastig vanaf leek te komen. Maar het was een gezonde pijn, een stil gemis die toch wel bevredigd was. Zijn ouders waren al oude wolven geweest, ze hadden een mooi en lang leven geleden. Uiteindelijk was het voor iedereen klaar en Cerberus was oud genoeg om dat te begrijpen. Maar toch deed het pijn, want zelfs al was hun dood nog zo onontkoombaar, het verliezen van iemand die dicht bij je hart lag zou altijd pijn doen.
Soms vroeg hij af of hij altijd bij ze had moeten blijven, misschien dat ze dan langer hadden geleefd. Maar Cerberus had ook zijn eigen leven moeten leiden, en dat had hij gedaan. Hij had vele vrienden gemaakt vroeger, die hij helaas achter had moeten laten toen hij de wereld in trok. Nog steeds deed het pijn om te weten dat hij ze misschien nooit meer zou zien, maar aan de andere kant had hij op zijn reizen ook dingen meegemaakt die hij nooit had willen missen. Nu was hij ouder, misschien ook wel wijzer, maar bovenal zocht hij weer een thuis zoals vroeger. Hij wilde weer ergens zijn hij vrienden had, waar hij zijn dagen vrolijk en rustig door kon brengen; en Serigala leek hier de perfecte plaats voor.
Een zacht briesje streelde zijn vacht en genietend stak hij zijn kop in de lucht. Maar deze keer bracht de wind niet alleen de geur van bloemen mee, hij kon ook de geur van een oude bekende onderscheiden. Verward snuffelde Cerberus nogmaals en draaide zich om naar het bosje waar de geur vandaan kwam. Zou het echt..?
De reu stapte dichterbij en stak zijn kop zonder pardon door de bosjes, waar hij een maar al te bekend grijs gezicht zag. Hij moest enkele keren met zijn ogen knipperen voordat hij het zich pas echt besefte. "G-Game?"Bracht hij stomverbaasd. Hij had gedacht haar nooit meer terug te zien, en hier zat ze plots voor zijn neus met een prooi tussen haar poten.

Deze dag kwam de wind van achter haar. Dit betekende dat ze alleen maar dingen kon ruiken die zich voor haar bevonden. Echt gevaarlijke dieren zou ze hier niet tegenkomen, geen enkele wolf zou je aanvallen zonder ook maar minimaal geluid en andere gevaarlijke dieren liepen hier niet rond. Sterker nog, de enige grote prooidieren waar ze vanaf wist waren in het Noorden. Andere dieren waren hier niet. Een soort wolvenparadijs, eigenlijk. Ze waren slim genoeg om te bedenken dat je niet in je eentje op een groot dier af moet, maar als je met meer bent kun je er een vangen als je zin hebt. Ze hield van Serigala. Toch mistte ze Wolf Story, met zijn simpele uiterlijk en gevaren die het leven een stuk spannender maakten. Daar had je mensen die ten alle tijden je konden neerhalen, en voor waaghalzen was het geweldig om gewoon eens een keer een koe of een paard in een weiland neer te halen. Vele herinneringen lagen voor haar dan ook in Wolf Story.
Echter had ze ook herinneringen aan haar geboorteland, het land waar ze lang geleden had geleefd. Ze had vrienden gemaakt, familie verloren. Haar geboorteplaats was bijna uit haar geheugen gewist, de laatste keer dat ze daar was geweest was lang geleden. Game ging richting de oude kant. Met haar zes jaar was ze geen pup meer. Ze treurde om haar verloren vrienden en familie terwijl ze jaren voorbij vlogen. Gelukkig had ze daarbij ook nieuwe vrienden gemaakt. Nu nog had ze Amatariseu en Utlissia om mee te praten. Die twee had ze een speciale band mee. Vooral Utlissia was haar beste vriendin. Utlis was blind, maar dapper. Ze had Game gered van de aartsvijand van TRH, terug in Wolf Story. Nadat ze eerst de berg was opgeklommen.

Rustig nam de grijze teef nog een hap van haar prooi. Frisse nazomerlucht vulde haar neusgaten, gemengd met de heerlijke geur van net gedode prooi. Haar koele bruine ogen waren gesloten, verloren in het verleden. Gevangen in andere tijden dan waar ze zich bevond. Ze hoorde amper het geritsel, wat duidelijk maakte dat iemand zijn of haar snuit in haar struik had gestopt. "G-Game?" Haar adem stokte. Langzaam opende ze haar bruine ogen, en haalde ze haar snuit uit haar prooi. Meteen verscheen er een aangenaam verraste uitdrukking op haar gezicht, met een brede glimlach op haar snuit geplakt. Ze keek recht in de rode ogen die ze maar al te goed herkende, de reu die ze lang geleden had achtergelaten nadat ze haar familie was verloren. "Cerberus?" vroeg ze zacht. Voorzichtig kwam ze overeind en stapte ze behendig haar struik uit, de prooi met zich meeslepend. Tegenover haar oude vriend ging ze zitten, en legde ze de prooi neer. Cerberus, de enorme reu die eigenlijk gewoon een teddybeer was. Enorm, maar zacht en knuffelbaar.

Cerberus besefte zich natuurlijk veels te laat dat hij niet erg slim was geweest door zijn hoofd in de struiken te duwen. Hij had er gewoon om heen kunnen lopen, maar nee, hij was te verbaasd en blij geweest om dat te doen en nu zaten er allemaal takjes vast geklemd in zijn wollige vacht.
Game hief haar kop op en haar mooie, maar al te bekende bruine ogen keken hem weer aan. Een brede glimlach sierde zijn gelaat en zijn zwabber ging even vrolijk heen en weer. Vroeger, vele jaren geleden, waren ze best goed bevriend geweest. Game was zeker veranderd, zoals de tijd dat altijd met wolven deed, maar ze bezat nog altijd dezelfde ogen. Herinneringen aan vroeger overstroomden hem en vragen over hoe het met haar was dwarrelden in zijn kop."Cerberus?" Klonk haar stem zacht en ze stond voorzichtig overeind. Cer trok wat onhandig zijn kop uit de struiken, waarbij enkele verdwaalde takjes in zijn vacht bleven zitten. Niet al te charmant, maar hey, misschien was dat ook wel juist zo zijn charme. "H-hey!"Hij was wat overdonderd door haar plots weer terug te zien en de woorden leken niet helemaal samen te hangen. "Gosh, dat is lang geleden."Hij lachte wat nerveus, maar wel blij. "Hoe is het met je?"Vroeg hij haar met blije ogen. Hij was even vergeten dat er nog allemaal takjes in zijn bruine manen staken. De reu zag er misschien wel dreigend en eng uit met zijn enorme bouw en haast rode ogen, niets was minder waar. Cerberus deed geen vlieg kwaad. Nouja, wel als die vlieg zijn vrienden iets aan zou doen. Maar dat was misschien niet helemaal een goede vergelijking.

Haar goede vriend. Cerberus. Cherry. Cer. De teddybeer. Takjes zaten in zijn vacht, merkte ze op. "H-hey!" Hij leek wel nerveus, zenuwachtig. Game keek in zijn rode ogen en vond daar de bevestiging. "Gosh, dat is lang geleden." Zijn lachje was nerveus, Game glimlachte naar hem. Geluk overspoelde haar. "Hoe is het met je?" Een grijnsje speelde om haar lippen. "Kan niet beter," zei ze met een lachje. Lang geleden had ze Cerberus gekend. Ze waren toen nog zo klein geweest, hij had toen ongeveer haar grootte. Maar toen zij ophield met groeien, groeide hij door! Iedere Shadow zou jaloers zijn op zijn grote bouw.

Een grijnsje sierde de lippen van de opmerkelijk grijze wolvin. Vroeger was het hem nooit echt opgevallen, maar nu hij haar weer zag deed het dat wel. Niet veel wolven liepen rond met een vacht die amper kleur bezat. Het stond haar goed, vond hij. "Kan niet beter," Sprak ze met een klein lachje. Cerberus lachte warm en zwiepte zijn staart kort even heen en weer uit genoegen. "Ik ben blij dat te horen, Game!"Sprak hij oprecht, waarna de enorme wolf even naar het bloemen veld knikte. "Heb je zin om even bij te praten?" Hijzelf vond dit een perfect gebied om even een wandelingetje te maken met een oude vriendin, tussen de heerlijk geurende en prachtig kleurende bloemen wilde hij wel even met haar verdwalen. Immers hadden ze behoorlijk wat bij te praten, Cerberus had iniedergeval genoeg verhalen op zijn tong liggen.

Game had haar bruine ogen strak gericht op de rode van Cerberus. De meeste wolven konden hem vrij eng vinden, hij was groot, had rode ogen en een donkere vacht. Maar uiterlijk bedroog. Cerberus was lief, zou nooit iemand kwaad doen. Hij was loyaal, goedhartig en misschien licht aan de naïeve kant. Maar dat waren juist de dingen waarom ze zo lang geleden vrienden waren geworden. Cherry was een van haar beste vrienden geweest, zo niet dan wel haar allerbeste vriend. Ze hadden als pups veel samen gespeeld, ondanks het feit dat Game ruim een jaar ouder was. "Ik ben blij dat te horen, Game!" sprak de reu oprecht. Hij was altijd oprecht. Loog nooit, tegen niemand. Ze had continu het gevoel alsof ze hem moest beschermen, een van de weinig puur goede dingen in de wereld. Ze bij zich houden, zijn oprechte loyaliteit en hun langdurige vriendschap die niet ophield. Hij hoorde bij haar. Nooit zouden ze uit elkaar gaan, niet opnieuw. Ze hadden continu het gevaar gelopen elkaar nooit meer tegen te komen, om alleen te sterven. Maar nee, hier stond hij, levensecht voor haar grijze neus. Klaar om terug aan haar zijde te komen, en er niet meer vanaf te wijken.
Cer knikte naar een bloemenveldje, gevuld met allerlei roze, oranje en witte bloemen. En waarschijnlijk ook wel gele. "Heb je zin om even bij te praten?" Haar rustige ogen glommen oprecht blij terwijl ze knikte, en een rustige looppas inzette. "Well, iets wat je moet weten. Of eigenlijk twee dingen.. Het eerste is laatst nog gebeurd, een van mijn beste vriendinnen Amatariseu heeft opnieuw een roedel opgezet, Okami, en zij is nu mijn alfa. Ik zit dus weer bij een roedel!" Ze keek even naar hem en grijnsde. Yup, Okami. dan nu het andere verhaal. Game haalde diep adem en keek naar haar poten. Hoe zou ze hem nou weer vertellen over Dameon, Eila en Jückle? Vooral omdat Eila en Jück momenteel nogal twee gevoelige plekjes waren in haar hart. Haar ogen verduisterden iets van verdriet terwijl ze verder sprak. "En ik heb twee zonen en een dochter, Dameon, Jückle en Eila. Ze zijn nu een jaar en tien maanden. Dameon kun je wel een keer ontmoeten, wij zit bij mij in de roedel. Maar Eila heeft me verlaten en dwaalt hier ergens rond en Jückle is nog in Wolf Story, zijn geboorteland."