Seeking shelter {OPEN}

Het klimaat van Serigala was niets dat ze gewend was als wolf van het zuiden. De koude wind die dwars door haar wintervacht sneed deed haar lichtelijk rillen. Haar vacht was naar haar mening nog nooit zo dik geweest als nu, maar nog lukte het de kou om binnen te dringen. Tepeyollotli had sowieso altijd een voorkeur gehad voor warmte. Waar beter die begeerde warmte te zoeken dan in het bos, vandaar dat ze op stevige pas tussen de bomen door stapte. Ondanks het feit dat ze hier nog geen eerdere winter had meegemaakt, kende ze het gebied al goed en lang genoeg om een goede inschatting te kunnen maken over waar de plekken waren die ze op kon zoeken. Tussen de hoge bomen viel de wind weg en hoe dieper ze het dal in draafde, hoe minder koud het werd. De sneeuw bleef echter liggen, maar Tepeyollotli wist dat die over het gehele gebied was gevallen. Het knerpen van de sneeuw onder een ander paar poten dan die van haarzelf deed haar stil houden en haar oren naar voren priemen. Met al haar zintuigen hield ze de omgeving in de gaten om te ontdekken wie of wat het was dat haar pad wellicht zou kruizen.

Ze had in geen tijden zo lang geslapen. De zwarte wolvin schudde haar vacht en spieren los. Het was een pitte reis geweest, en voor het eerst sinds tijden had ze goed geslapen. Half wakker sleepte ze zichzelf  onder de omgevallen boom vandaan. Het was een wind en sneeuw vrij plekje. Zeker eentje om te onthouden.  Haar poten waren stijf van het lange stilliggen en haar mond voelde droog aan. Ze slenterde naar een greppel even verderop en zag dat er een beetje water in stond. Met niet al te veel moeite kon ze het laagje ijs dat er op lag breken. het water werkte verfrissend. Gelijk was ze een stuk alerter. Ze hoorde het knerpen van sneeuw. Iemand liep langzaam haar richting uit. Nemy hief haar kop en zag in de verte een gedaante lopen. Waarschijnlijk had de vreemdeling haar ook al gezien. Een zwarte wolf in een witte omgeving was nou eenmaal moeilijk te missen. Ze zetten een paar stappen in de richting van de vreemdeling, snoof haar geur op. “Goeiemiddag” sprak ze droogjes. Haar zwarte ogen keken lichtelijk nieuwsgierig. De vreemdeling had iets aparts. Nemy kon het niet helemaal plaatsen. Ze was duidelijk een soortgenoot, maar op de een of andere manier leek ze niet helemaal op haar plek hier.

Het duurde niet lang voordat de vreemdeling zichzelf liet zien. Tepeyollotli bleef geduldig op haar plaats staan en liet de ander dichterbij komen, al bleef er zienlijke afstand tussen hen. De vreemdeling moest net als zij geleerd hebben dat andere wezens niet altijd te vertrouwen waren. "Goedemiddag," begroette ze de ander terug toen deze was uitgesproken. Hoewel zij persoonlijk nog niet veel nieuwelingen tegen het lijf was gelopen, had ze wel opgevangen dat er een hoop wolven in de vallei rondzwierven die hier nog niet eerder waren geweest. "Behoor jij tot de lading wolven die hier pas is binnengetrokken?" In de vraag klonk puur nieuwsgierigheid. Ze was niet een van de oorspronkelijke bewoners die niet wisten wat ze met een beetje nieuw bloed aan moesten. Nee, enkele seizoenen geleden was zij zo'n nieuweling geweest. In plaats iedereen gelijk weg te duwen, was ze van mening dat ze er beter achter kon komen wat ze aan deze wolven had.