Goodbye [Cainen]

Serigala, een land waar harmonie speelde tussen al de wolven die er leefde, iedereen kende iedereen, en elke wolf respecteerde de behoefte van de andere. Alsinds toch voor de buitenstaanders kwamen. Nu waren er roedels in het gebied die elkaar niet konden uitstaan, en land inpikte die niet eens aan hen toebehoorde. Hoe graag ze het ook zou willen, ze kon er niks meer tegen doen. De inwonende hadden verloren, en vele inwonenden leken verdreven te zijn. Er bleef niks meer over van haar thuisgebied, toch niet van hoe zij die kon herinneren. Zelfs jagen was niet meer hetzelfde. Altijd maar oppassen dat je geen roedelgebied instapte, of je zou kunnen verjaagt worden met de hele roedel achter je hielen. Een gevecht die zij niet zou kunnen winnen. Verslagen liet ze haar kop hangen. Wolkjes kwamen haar neus uit bij elke ademhaling dat ze maakte. Manen lang had ze haar terug getrokken in het koudste gebied van Serigala, gejaagd op de kleinste prooien die zich hier bevonden. Maar wat maakte ze haarzelf eigenlijk wijs? Nu de buitenstaanders vermijden, en zich in beelden dat ze ooit zouden vertrekken?  Dat ze hier alleen verbleef om zich te verschuilen van de warme zomermaanden? Dat alles wat er gebeurt was een nare droom was geweest, en als ze nu terug naar de vallei zou trekken het weer was zoals vroeger? Ze hield niet eens van dit gebied ! Ze haatte de kou. Haar vacht was niet eens gemaakt voor in de sneeuw te jagen of zelfs erin te leven in (In de zomermaanden). Zena dacht diep na. Ze moest een keuze maken. Haar thuisbasis verlaten en zelf opzoek gaan naar een nieuwe thuisbasis voor haar. Ofwel terug naar de kern van Serigala gaan en proberen om te gaan met de nieuwkomers. Om dan wat te doen? Zichzelf te laten commanderen door de alpha’s van de nieuwe roedels?  Zena hief haar kont op en schudde haar vacht uit. Ze had hier in dit gebied niks meer te zoeken, buiten de dood. De agoutti kleurige wolvin had in heel Serigala niks meer te zoeken. Het werd tijd om de draad weer op te pakken, en alles achter te laten wat haar vroeger dierbaar was geweest. Het sneeuw onder haar poten kraakte en lieten afdrukken achter. Afdrukken die later zouden verdwijnen en het zou lijken of ze nooit hadden bestaan. Net zoals het zou lijken dat Zena hier nooit bestaan zou hebben...

Ik hoop dat je er iets mee bent
Cainen