Difference

Emaya was vanaf Belcrest Island, naar Ironmill Rocks, naar Hallow Towers gegaan. Ze ging echt niet de hele tijd aan het strand zijn. Ook al woonde ze op het eiland, en was Ironmill en Sea Edge dichterbij, alsnog was het beter om door Serigala te zwerven. Ze was nu deel van de Aqua Squad, en je zou minder opvallen in je eentje. Als je allemaal ongeveer dezelfde geur draagt, brengt dat veel vragen op over hen, niet over de ander. En dat hielp niet. Ze had nog geen opdracht, dus dwaalde ze nu nog doelloos rond. Dit ging nog veel problemen opbrengen. Wat als ze zoveel als mogelijk te weten zou moeten komen over de Shadows? Zou haar moeder haar dat aandoen? Ze kon Aissar niet bespieden. Het zou zijn vertrouwen in haar breken. Angst hield haar hart in een ijzeren greep.
Langzaam liep de witte teef de half afgebrokkelde trap op. Een geur drong haar neus binnen. Hij kwam van bovenaf, en haar nieuwsgierigheid borrelde in haar op. Ze volgde de geur door een doolhof van ruimtes. De zon scheen tussen de muren op haar vacht. En daar was een medewolf. Op een afstandje bleef Emaya zitten, geen zin om een gesprek te starten.

Waarom haar poten zich nu net naar deze plaats hadden bevonden, kon de grijze wolvin niet zeggen. Serigala was voor haar nog steeds onbekende grond, maar tot op heden genoot ze er van. De vrijheid die ze nu had, was het enige waar ze altijd naar had verlangt. Het droeg zijn nadelen, wat te merken was aan haar magere postuur en pijnlijke poten, maar het was alles waard.
Sin keek verbaasd op toen een enorm bouwwerk voor haar opdoemde. Klim planten en ander onkruid hadden het zich eigen gemaakt, maar het was overduidelijk dat zo'n gebouw niet gevormd kon zijn door de natuur. Met een frons besefte ze zich dat dit gemaakt moest zijn door mensen. Zijzelf had altijd ver van hen afgeleefd, maar uit de verhalen kon ze opmaken dat het vreselijke wezens. Ja, vreselijk, maar slimmer dan wie dan ook. Voorzichtig stapte ze naar binnen, waar ze in een koude kamer terecht kwam. Ze klom een half vergaan trappetje op, totdat ze zich in de hoogste ruimte bevond. Er was hier een gat in de muur, waardoor het vale licht naar binnen scheen en ze een goed uitzicht had over het gebied. Duidelijk was dat hier al eeuwen geen mensen meer waren geweest, dus besloot Sin dit tot haar voorlopige rustplaats te benoemen. Ze had immers toch wel een plaats nodig waar ze zich voor een korte tijd kon blijven, en deze plek stond haar wel aan. Tenminste, dat was zo totdat ze onverwachts bezoek kreeg. Ze hoorde het getik van nagels al voordat een witte wolvin in de opening ging zitten. Ze had niet zo'n behoefte in gezelschap en deze wolvin ook niet. Toch besloot Sin uiteindelijk de stilte te verbreken; ze trok haar blik los van het uitzicht en keek naar de mooie, witte wolvin. "Ga je ook nog iets anders doen dan daar zitten en me aan staren?" Vroeg ze koeltjes met een droge blik in haar ogen, echter was daar geen vijandigheid in af te lezen.

De teef die ongeveer op twee meter afstand van Emaya zat, keek door een gat in de muur. Haar blauwe ogen richtten zich kort op datzelfde gat, al richtte ze haar kijkers al snel weer op de teef. Die keek inmiddels ook al naar haar. Een neutrale blik lag op haar gezicht, zonder emoties keek ze de teef aan. "Ga je ook nog iets anders doen dan daar zitten en me aan te staren?" vroeg de teef tegenover haar koeltjes. Ze keek niet vijandig, dat was dan ook de reden dat de witte teef een paar stappen dichterbij deed/ "Vast wel." Kalm ging ze weer zitten. Haar gedachten dwaalden weer weg, naar de Aqua Squad. Ze zou moeten luisteren naar iemand die bijna een jaar jonger was dan zij. Ze wist dat Syren minder opviel, maar Emaya kon prima sluipen. En Utlissia? Waarom zat zij bij hen?! Want, serieus. Zij moest geluid maken om te kunnen "zien". Of haar moeder wou dat ze faalden, of ze geloofde dat Utlissia veel meer kon dat wat eigenlijk zo was.

Ze verbrak het oogcontact niet toen de witte wolvin op haar afstapte. Ze was duidelijk ouder en met haar sneeuwwitte vacht en fel blauwe ogen een mooie verschijning. Enkel het scheurtje in haar oor en enkele littekens die haar opvielen nu het licht op haar viel gaven weer dat er wel meer achter dat mooie gezicht lag. Bovendien rook ze naar roedel, ze droeg dezelfde geur als de bleke wolvin die ze had ontmoet toen ze Serigala binnen was gekomen. Nu ze daar aan dacht, besefte de wolvin dat ze wel veel van elkaar weg hadden. "Vast wel." Even trok Sin met haar oor bij dat korte antwoord. Wat moest ze daar nu weer mee, en waarom besloot ze naast haar te gaan zitten? Sin had niet veel te vertellen, niet aan vreemdelingen op zijn minst. "En wat brengt een wolf zoals jij hier?" Deze plaats leek iets duisters, iets lugubere te hebben. Niet een plaats waar schoothondjes ronddwaalden. Maar hey, don't judge a book by it's cover. Zijzelf leek ook een klein, schattig ding, maar niets was minder waar.

De teef bekeek haar. Het beetje zonlicht viel op haar witte vacht. Het voelde raar. Ze zat onder de littekens, maar toch bekeek iedereen haar alsof ze mooi was. Alsof haar verschijning iets positiefs was, ondanks alles wat ze meemaakte. "En wat brengt een wolf zoals jij hier?" De teef probeerde een gesprek te starten. "Aan de zon ontsnappen," antwoordde ze kalm. Emaya hield niet van de zon, het verbrandde haar huid. "En jij?" Ze moest echt wat meer gaan praten. Ze was niet echt sociaal bezig, misschien zou ze zelfs wel een vriend kunnen maken die niet keek vanuit zijn of haar gevoelens.

"Aan de zon ontsnappen," Was het kalme antwoord dat ze kreeg van de sneeuwwitte wolvin. Een grijnsje sierde haar lippen. "Blij dat ik niet de enige ben met een schijt hekel aan dit hete weer."Sprak ze simpel, ze was altijd al een beetje een vuil bekkie geweest, wat eigenlijk best vreemd was, gezien ze ook een heel deftig vocabulaire kon hebben. Maar dat kwam enkel naar boven zodra het haar uitkwam. . "En jij?" De grijze wolvin haalde soepeltjes haar schouders op. "Ik ben hier eigenlijk gekomen om wat te rustten..."Haar ogen gleden af naar de wolvin. Als ze wilde was dit haar moment om duidelijk te maken dat ze op moest rotten. Maar iets weerhield haar daarvan, deze wolvin had wel wat. Bovendien kon het misschien geen kwaad eens wat vrienden te maken, voor de verandering. "Maar dat kan altijd later nog."Voegde ze er dan ook aan toe, een vriendelijke ondertoon in haar koele stem. "De naam is Sin, aangenaam." Ja, een niet zo plezante naam. 'Zonde', zo noemde je je pup niet, toch? Sin hoopte echter dat er niet op in zou gaan.

De teef vertelde dat ze hier was om te rusten. Ehm. Oeps. Het was niet haar bedoeling om de rust te verstoren van een ander. Ze wist enorm goed hoe fijn het was om rustig te zijn, om al je gedachten op een rijtje te zetten. Ze wou zich net verontschuldigen om vervolgens weg te lopen toen de teef weer wat zei. "Maar dat kan altijd later nog," zei ze met een vriendelijke ondertoon. Ahh. Oké. Als ze het niet erg vond, bleef Emaya gewoon zitten. Haar gedachten dwaalden bijna af, toen de grijze teef weer praatte. "De naam is Sin, aangenaam." Sin, hm? Mooi. "Emaya," glimlachte de witte wolvin.

Zoals de meeste wolven was ook Emaya groter dan dat Sin dat was. Dit verbaasde haar niets, gezien zijzelf niet alleen klein was, ook leek deze wolvin iets van pool-wolf bloed in haar aderen te hebben. Zoiets kon ze aflezen aan de sneeuwwitte en dichtte vacht die ze bezat. Natuurlijk wist ze het niet zeker totdat de wolvin het haar zelf vertelde, maar Sin vond het niet belangrijk genoeg om er over door te gaan, in plaats daarvan begon ze over de geur die rond haar heen hing. "Tsja, ik ben haar dochter," Ah, dat had ze ook wel door kunnen hebben. De geuren hadden een bepaalde gelijkenis waar ze niet on heen kom. Damn, dat had haar eerder op moeten vallen. "Mammie's lieve dochtertje." Ze grinnikte en het was niet precies duidelijk of ze dit spottend of niet bedoelde. "Lijkt me vreselijk, eigenlijk. Ofwel je wordt onwijs voor getrokken met alles, of je bent gewoon een ander roedellid en niets bijzonders. Oh nee, geef mij veel liever de vrijheid."

Ze had veel van haar moeder geërfd. Misschien was het bij haar niet zo erg als bij Ama, maar Emaya zelf was soms enorm roekeloos. Toch bezaten ze beiden enige intelligentie. En haar bouw had ze ook van de oudere wolvin. Dat zou je meteen aan ze zien als je ze naast elkaar zette. De blik in haar ogen. Haar oogkleur kwam van haar vader, en de lengte van haar vacht zat er ergens tussenin. "Mammie's lieve dochtertje." Een beetje wel eigenlijk. Soms voelde ze zich zo klein, ondanks het feit dat ze enige grootte bevatte. Em zei niks, maar trok haar bovenlip kort op in een waarschuwende grauw. "Lijkt me vreselijk, eigenlijk. Ofwel je wordt onwijs voor getrokken met alles, of je bent gewoon een ander roedellid en niets bijzonders. Oh nee, geef mij veel liever de vrijheid." Emaya liet haar lip zakken. "De vrijheid, ofwel het solitaire leven. Zo heb ik vroeger tijdelijk geleefd, en ik vond het helemaal niks. Het was me te eenzaam." Teveel stilte, teveel om over na te denken.

Sin had een andere smaak dan zij. De jongere teef hield van het solitaire leven. Misschien kwam het omdat Emaya al haar hele leven in een roedel had gezeten, waardoor de dagen als een solitaire wolf vreemd aanvoelden. Behalve dan dat ze toen altijd haar vriendin Eila bij zich had. Dat was al zo veel minder eenzaam. "Maar de vrijheid, het idee dat je kan gaan en staan waar je wilt, dat je op een dag gewoon zou kunnen vertrekken en nooit meer terug keren, dat niemand je kan tegen houden, je aan niemand iets verschuldigd bent." Vele goede argumenten, moest Emaya toegeven. Nog steeds was de sneeuwwitte wolf niet omver te krijgen. Nooit zou ze het roedelleven vrijwillig opgeven. "Is dat niet het mooiste dat er is?" De sneeuwwitte teef schudde licht haar kop, hier was ze het niet mee eens. "Ik weet niet, ik voel me zoveel.. Kleiner als ik alleen ben. Ik voel me veiliger, dapperder ook, als ik een roedel achter me heb staan die me helpt als ik ze nodig heb."

Een overdreven zoete glimlach verscheen op Emaya's snuit. "Je voelt je veiliger in een massa, maar alleen stel je dan nog maar weinig voor." Oh, gaan we het zo spelen? Diep van binnen wist ze dat het waar was, ze had zichzelf niet eens kunnen verdedigen tegen een prooidier. "Misschien. Ik heb het nooit uitgeprobeerd. Ik ben opgegroeid in roedels, ik blijf lekker leven in roedels," zei ze kalm, maar met een lichte ondertoon die klonk alsof ze Sin wou wurgen. Lichtelijk spottend. "Maar ach wie ben ik, een eenzame reiziger, om daar over te oordelen." Ah, ze had het door! Haar glimlach werd steeds lieflijker, en ze zou zo zeker spierpijn hebben in haar kaakspieren. Ah well, this makes it all worth it. "Precies," zei ze met een hooghartig ondertoontje.

Ze merkte dat haar woorden de wolvin begonnen te irriteren, waarschijnlijk omdat ze een kern van waarheid hebbenbedacht ze zich half geamuseerd. "Misschien. Ik heb het nooit uitgeprobeerd. Ik ben opgegroeid in roedels, ik blijf lekker leven in roedels," Haar stem was kalm maar Sin was noch doof nog dom. Toch acteerde de wolvin wel zo, want ze glimlachte liefelijk naar de wolvin. Een glimlach die zo nep was als het woord van een leugenaar.  "Maar ach wie ben ik, een eenzame reiziger, om daar over te oordelen." haar stem was zo glad en koel als altijd, maar ze bedoelde haar woorden uiterst sarcastisch. De wolvin leek dat echter niet door te hebben. Ze glimlachte al even liefelijk terug. "Precies," De hooghartigheid in haar stem vervulde Sin met ongenoegen, maar dat was niet aan haar te zien. "Tsk."Klonk lichtelijk afkeurend. "Nee, iemand die slechts onder de hoede van haar moeder leeft weet natuurlijk veel meer dan iemand die enkel haar dagen besteed heeft de wereld en diens bewoners te ontdekken."Haar stem klonk vriendelijk en het was niet aan haar te merken dat ze eigenlijk helemaal niet zo veel van de wereld had gezien. "Om heel eerlijk te zijn, mocht ik je moeder meer."

Het simpele gesprekje tussen twee vrij onbekende wolven veranderde langzaamaan in een ruzie, een discussie over wat beter was. Sin maakte een afkeurend geluidje. "Nee, iemand die slechts onder de hoede van haar moeder leeft weet natuurlijk veel meer dan iemand die enkel haar dagen besteed heeft de wereld en diens bewoners te ontdekken." Oh, Emaya had genoeg andere wolven ontdekt. Te veel, eigenlijk. Zoals deze kleuter. En de Shads. Ze had kunnen opgroeien zonder hen te kennen, maar helaas. "Ik heb meer gezien dan je verwacht," glimlachte de sneeuwwitte wolvin zoetjes. "Om heel eerlijk te zijn, mocht ik je moeder meer." Ze gaapte. Emaya nep-gaapte naar de grijze teef. "Vertel me eens wat nieuws."