Can't deny it, can't pretend.

Eerder op deze plek had hij de sneeuwwitte teef Emaya ontmoet op de hoogste rots. De Ironmill rocks had wat magisch en Craig kwam hier het liefste als de nacht was aangebroken en de maan op zijn hoogst aan de hemel stond. Het licht van de maan verlichtte de grot voor zich en nogmaals liep hij er naar toe om te kijken of zich iets binnen verschuilde. Nog steeds niks. Hij liep een paar kleine stukken heen en weer om te kijken of hij helemaal alleen was. Misschien was dit wel zijn nieuwe favoriete plek, de plek om eventjes alles te kunnen achter laten. Kai betekende inmiddels veel meer voor hem dan dat ze alleen maatje was en zijn Alpha. Hij wilde deze plek daarom ook graag met haar delen. Hij liep naar een rots toe die niet al te hoog was en een makkelijke weg naar boven had. Eenmaal boven op de rots hief hij zijn kop de lucht in om Kai te laten weten waar hij was. De sterren boven zich werden steeds zichtbaarder. Een koel briesje waaide door zijn vacht heen en hij sloot zijn ogen even om van het moment te kunnen genieten. Al snel spitste hij zijn oren toen hij een geluid achter zich hoorde. Kai was snel.

In de verte waren de fel rode ogen van Kai hem allang opgevallen, een klein grijnsje versierde zijn snoet. Het duurde ook niet lang meer tot dat ze alweer voor hem stond. ”Eey,” groette ze, terwijl ze naar hem toe stapte en een flinke lebber gaf over z’n snoet. ”Heb je het al meegekregen van die hondjes? Ze hebben het eiland daar geclaimd.” Hij keek even verbaasd, het eiland waar je daarentegen niks aan hebt aangezien het alleen maar omringt is met water. Hij grinnikte. Hij had er nog niks van gehoord maar dat was al de eerste fout van een stuk land claimen. De witte albino die het hondenclubje haar slaven maakte wist in ieder geval niet hoe je een roedel moest leiden, maar dat had hij na de oorlog wel al doorgehad en hun prettige gesprek van vorige keer. "Ach, dat is al de eerste fout die je kan maken als een Alpha. Als je niet eens weet wat voor een stuk land je moet claimen." Sprak hij met een amuserend grijnsje rond zijn snoet. Hij duwde even snuit in haar vacht, en liet zijn kop land haar middel grijpen. Als nog een soort gedag.  "Ik heb het opper-poedeltje al ontmoet, de zogenaamd gevreesde witte albino. En haar dochter daarentegen ook, ik wist niet dat dat de teef was die de Shadow's was uitgegooid." Craig had het verhaal al een paar keer gehoord, maar rond die tijd was hij alweer verdwenen. Toch kon hij niet begrijpen dat de teef überhaupt in de Shadow's had gezeten en zonder pardon ineens een poedel was geworden. Aangezien dat het geen was van wat er gebeurt was.

Kai leek duidelijk ergens mee te zitten. Hij had al zijn aandacht gevestigd op die van haar, het leek iets langer te duren voordat ze het wilde zeggen. Maar uiteindelijk trok ze wel haar bek open.  ”We krijgen op zeer korte termijn een nestje.” Zijn mond viel open, hij snapte nu waarom het wat langer duurde. Zij ogen gleden even naar Kai's buik, het was hem daarentegen niet opgevallen dat ze wat dikker was geworden. Hij gleed weer terug naar haar blik hij zag dat ze opgelucht was dat ze het gezegd had. Enkelen minuten bleef hij stil, honderden gedachtes gingen door hem heen. Hij trok zijn bek dicht. "P.. Puppies? Ik word vader?" Bij het woord vader voelde hij een gloed van blijheid over zijn lichaam gaan, ergens wilde hij wel pups. Maar dit was niet gepland en dat maakte hem een beetje zenuwachtig. Een grijns krulde zich rond zijn snoet, hij liep naar Kai toe en gaf haar lik langs haar snuit. "Wauw... Dit is nog een beetje nieuw voor me. Maar ik ben blij dat het met jou is." Zei hij terwijl hij zich zelf voor haar neer liet ploffen.

”Al een paar dagen,” liet ze hem weten. Ze wist het dus al wat langer, ach hij wist het nu. Hij zuchtte even niet omdat hij niet blij was, meer omdat hij zich moest gaan voorbereiden voor de aankomende paar... Hoelang kon dat nog duren? Dagen? Weken? Maanden misschien wel. Hij had geen idee, Kai had al eerder een nestje gehad. Dit was voor hem totaal nieuw. ”Ben je blij?” vroeg ze plotseling. Hij glimlachte, hij begreep wel dat Kai misschien bang was dat het iets was wat hij totaal niet wilde. Aangezien het niet gepland was en voor beide dus als een grote shock kwam. Maar nee, hij was er blij mee. Hij was blij dat het met Kai was, hij was blij dat het rond de tijd was van zijn leven dat hij in ieder geval al zijn zaakjes op orde had. Hij in een roedel zat waar hij altijd al van gedroomd had, hij een partner heeft waarvan het zijn beste maatje is en het iemand is waar hij goed mee kon praten. Tegelijkertijd is Kai altijd degene die in hem geloofde om een Shadow te kunnen zijn. Zonder haar hulp van vroeger, had hij het nooit zover kunnen schoppen. Hij liep naar haar toe en gaf een kleine lik over haar snoet. "Ik ben blij ja, als jij maar de aankomende... Geen idee hoelang dat duurt maar een beetje rust neemt." Zei hij met een glimlach rond zijn snoet.