Nice to see you (Merlin)

De zee. Het was een hele tijd geleden dat hij hier was geweest. Merlin was meer het type wolf dat hield van kou. De winter was dan ook zijn favoriete seizoen. Helaas was het zomer en zou het nog een tijdje duren voor het weer zover was. De reu had een aantal weken op de tundra rond gehangen, maar echt veel soortgenoten liepen daar niet rond. Hij was altijd alleen geweest, althans, zolang hij zich kon herinneren. Het solidaire leven beviel hem prima, maar af en toe wat aanspraak van andere wolven kon hij ook wel waarderen. Hij was tot zover geen andere wolven tegen gekomen, wat hem verbaasde. Misschien was het puur toeval. Merlin liep op een drafje door de branding. Het koele, zoute water maakte dat zijn hoofd tot rust kwam. De reden dat hij zocht naar contact met anderen, was dat hij niet continue aan het verleden hoefde te denken. Weken alleen en je hersenen maken overuren als het om gedachten gaat. Merlin zuchte diep. Misschien bracht dit strand hem wat geluk. Uren verstreken en het enige teken van leven kwam van de zeemeeuwen en enkele verdwaalde krabben. De zon begon langzaam achter de horizon te verdwijnen. Misschien was dit het juiste moment om een schuilplek voor de nacht te zoeken. Morgen was een nieuwe dag. De vele rotsen en keien op het strand zorgde ervoor dat er meer dan genoeg grotten waren ontstaan om in te schuilen. Merlin liep een paar meter verder en zag een geschikte slaapplek in een kleine grot. De grijze wolken in de lucht begonnen kleine regendruppels los te laten. Hij versnelde zijn pas zodat hij niet nat zou worden. Bij de ingang van de grot stopte hij echter abrupt. Deze plek was al bezet. Niet door meeuwen of krabben, maar door een albino wolf. Merlin stak zijn neus de lucht en ving de geur van zijn soortgenoot op. Het was een onbekende reu voor hem. Hij wilde zich omdraaien en een andere grot vinden, maar de regen was toegenomen. Het water kwam nu met bakken uit de lucht vallen. Merlin zuchtte even. Hij besloot een gok te wagen en ging bij de ingang van de grot zitten. Hij keek wel verder wanneer de reu zou ontwaken.

Een tijdje verstreek en het bleef maar regenen. Merlin had zelfs de indruk dat er steeds meer water naar beneden kwam. Nee, hij had absoluut geen zin om nu naar buiten te gaan. De andere wolf zag er niet gevaarlijk uit. Maar ja, hij sliep.. Hoe hij zou reageren als hij wakker was, was een probleem voor later. Een uur verstreek en Merlin betrapte zich erop dat hij af en toe weg dommelde. Het schudden van zijn kop hielp hem om wakker te blijven. Hij zat met zijn rug naar de albino wolf gekeerd, en keek naar de druppels die naar beneden kwamen. Al hield hij niet van nat worden, het geluid van regen was erg rustgevend voor hem. Op momenten als dit kon hij zijn hoofd helemaal leegmaken en aan niets of niemand denken. Een momentje van pure rust. Plots klonk er een stem achter hem. "Hey." Snel draaide Merlin zich om en zag dat de reu wakker was geworden. Hij bekeek hem van top tot teen. Ook nu straalde de andere wolf geen gevaar uit. En aan de toon van zijn stem was hij dat waarschijnlijk ook niet van plan. Hey. Zei Merlin terug. Zijn stem klonk kalm en warm. Regen, tja.. Hij wenkte naar buiten en schudde zijn kop. Heb ik je wakker gemaakt? Was zijn volgende vraag. Merlin bekeek de andere reu nog eens goed. Hij had de albino kleur altijd al interessant gevonden. Zeker omdat hij de aanwezigheid van sneeuw waardeerde. Zijn bruine vacht was daar in tegenstelling tot het bos niet altijd in zijn voordeel. Daarom koos hij ervoor om tussen de tundra en het bos in te leven. Het beste van twee kanten vond hij.

De albino reu was naast hem komen zitten en staarde naar de regen. "Nee, ik werd wakker door de regen." Merlin knikte. Waarschijnlijk zou hij zelf ook wakker zijn geworden van het kabaal dat de regen maakte. Hij draaide zijn kop en bekeek de reu van top tot teen. Hij was pakweg een jaar ouder dan hem en had een kalme uitstraling. Merlin likte zijn lippen om het zoute zeewater te verwijderen. Helemaal alleen hier? Zei hij terwijl hij zijn kop richting de zee draaide. Het leek erop dat de lucht in de verte een lichtere kleur grijs aannam. Hopelijk stond de wind in hun richting en waren ze over een tijdje verlost van de hoosbui. Merlin had het niet van stilzitten. Wanneer het droog zou worden, zou hij er direct weer op uit trekken. Hij draaide zijn kop terug richting de albino reu. Ik ben Merlin, btw. Hij knikte kort en wachtte geduldig op antwoord.

Merlin snapte wel dat Scarleg af en toe zijn rust nodig had. Hijzelf had geen familie. Althans niet waar hij het bestaan van wist. Maar wanneer hij een tijdje met anderen rondhing, genoot hij ontzettend van zijn tijd alleen. Hij zuchtte zacht toen de albino reu hem naar zijn familie vroeg. Niet dat ik weet. Hij schudde zijn kop. Ik ben alleen zolang ik me kan herinneren. Merlin draaide zijn kop naar de zee. Op een paar spatjes na, was het eindelijk droog. Ik zal ze vast wel hebben. Het lijkt me sterk dat ik geen enkel familielid heb. Ik kan me er alleen niets van herinneren. Hij moest toegeven dat hij af en toe best jaloers was op wolven zoals Scarleg. Altijd wolven om op terug te vallen. Toen hij jonger was, vond hij het heerlijk om alleen te zijn. Familie, daar had je toch niets aan, dacht hij. Maar naarmate hij ouder werd, groeide ook de behoefte om ergens bij te horen. Wolven zijn tenslotte roedeldieren. Het idee daar aan maakte hem echter wel bang. Hij zou nooit in een roedel thuis horen. Hij moest het gevoel hebben dat hij vrij was. Maar een aantal vrienden zou niet verkeerd zijn. Een zonnestraal scheen recht in een van Merlin zijn ogen, waardoor hij deze dichtkneep. Hij draaide zijn kop en zag dat het was opgehouden met regen.