The Stars. (Darayvian)

De nacht was voor de grote wolf altijd al een mooi moment geweest om op jacht te gaan. Zijn zwarte vacht ging beter in de omgeving op en met de juiste achtergrond kon hij haast helemaal verdwijnen. Het enige wat dan nog zichtbaar was, waren zijn twee gif gele ogen die haast oplichtte in het licht van de bijna volle maan. Nu kon hij echter niet gebruik maken van zijn zwarte vacht - niet volledig en dat was best een teleurstelling gezien zijn maag om voedsel schreeuwde. Het was al een tijdje geleden dat hij voor het laatst een goede maaltijd achter de kiezen had.
Darayvian bevond zich in drassig en nat gebied en werd gedwongen zich een weg te vinden door het stinkende water. Hij probeerde de geluiden die hij maakte nog wat te dempen door rustig te lopen, maar er was vrij weinig aan te doen. Hij was geen visser, en elk zoogdier dat op zijn menu stond zou hem al van ver aan horen komen. Het enige voordeel dat het water bood was dat het de wind ervan weerhield zijn geur met zich mee te nemen, maar dat was dan ook echt alles. Het vergde veel energie om door de diepe stukken te komen, zeker vanwege de modder die verscholen zat onder het wateroppervlak. En al die energie kon hij beter steken in andere, veel belangrijkere, dingen.
Luisterend naar de geluiden van krekels, een uil en de wind die de takken van een paar struiken liet ristelen, speurde zijn gele ogen het terrein af opzoek naar hoger en droge grond. Hij vond een plek die met die beschrijving overeen kwam en maakte zijn weg ernaartoe. Darayvian hees zijn lichaam uit het moeras en schudde zijn vacht uit. De geur van rottende planten en vlees drong zijn neus binnen en hij trok zijn lippen op in een grijns van ongenoegen. Blijkbaar was dit een geliefde plek voor velen om te sterven, en dat zou je niet zeggen als je het gebied zo bekeek. Alles leek zo rustig en vredig, maar onder het oppervlakte was het hel. Nu hij die rust had verstoort was de misselijkmakende geur in zijn vacht gaan zitten en dreef het door de lucht. Het zou vast een tijd gaan duren voordat die smerige geur uit zijn vacht was.
Zijn zwarte oren schoten overeind en stonden meteen op scherp toen hij een luide plonts hoorde niet ver weg. De reu hief zijn hoofd in de lucht en probeerde de locatie van het geluid te lokaliseren. Hij keerde zijn gezicht in de richting waar hij het vandaan hoorde komen en bleef nog een paar seconden langer staan om te luisteren. Er was iets anders in de buurt. Vermoedelijk een ander groot dier.
Darayvian liet zijn hoofd zakken en geruisloos sloop hij dichterbij. Hij hoopte een makkelijke prooi aan te treffen, maar het bleek een soortgenoot te zijn. Het was een wolvin met een vacht zo wit als sneeuw. Rustig lag ze naast een riviertje het vlees van een vis af te scheuren en op te peuzelen. De zwarte wolf observeerde haar even voor zijn ogen naar de rivier dreven. Stromend water was altijd schoner dan stilstaand, dat had hij de afgelopen maanden wel geleerd, en schoon water kon hij nu wel gebruiken. Zo geruisloos als altijd, liep hij naar het koele water en stapte erin. De wolf nam een paar likken voor hij zich eventjes kort onderdompelde en het vieze moeraswater uit zijn vacht liet spoelen. De teef op de oever bleef hij de hele tijd negeren.

Darayvian hief zijn hoofd boven het wateroppervlak uit en schudden zijn kop. Water vloog in vele druppels van zijn zwarte vacht af. Hij hield niet zo van nat zijn, maar op zich had hij er ook niet veel problemen mee. Als het moest dan moest het maar zo niet dan bleef hij toch liever op het droge. In ieder geval was hij al blij dat de vieze geur van rottend organisch materiaal uit zijn vacht was gespoeld. Je natuurlijke geur maskeren was handig, maar dit ging gewoon veel te ver.
De wolf keerde zich om en maakte aanstalten weer terug te keren naar de oever. De witte wolvin had al die tijd nog geen woord gemompeld en hij ondervond al snel waarom. Met een grote boog sprong ze de rivier in vlak naast hem. Grote hoeveelheden water spatte de lucht in en een kleine golf sloeg over zijn lichaam en gezicht heen. De druppels stroomde van zijn gelaat. Zijn twee gele ogen vielen op de wolvin die naast hem stond met een grote grijns over haar gezicht. Blijkbaar zag ze de lol in van de situatie, maar Darayvian miste deze geheel. Pup fratsen mocht ze uit gaan halen bij haar vrienden. Hij was er niet van gediend. Toch had ze nog het lef om "great night ha?" te zeggen voor ze met haar snuit onderwater dook. De zwarte wolf trok een lip op uit irritatie, zijn witte hoektand was zelfs in het duister van de nacht nog goed zichtbaar.
De teef brak het wateroppervlak weer en richtte haar bruine ogen op hem "Gotta name?" was de vraag die ze hem stelde. De wolf gaf geen antwoord met woorden. Nee, hij gaf antwoord met een lage grom en een bek vol tanden. Hij zette zich stevig af in de modderige ondergrond van de rivier en schoot binnen seconden richting de teef, bek wijd open om haar nek tussen zijn kaken te nemen en zijn tanden in haar vel te boren. Stoppen zou hij niet tot hij de metaalachtige smaak van bloed zou proeven. Zijn gewicht verplaatste hij naar voren in die zelfde beweging om de wolvin omver het water in te kunnen beuken.