Deze plek was verlaten, erg verlaten. Dat was het eerste wat hem opviel nu hij eens goed rondkeek. Normaal gesproken waren zelfs in deze omstandigheden nog wel wolven te vinden, maar misschien had de rest van dit land gewoon veel meer te bieden en was er geen reden om hier te zijn. Hij was hier ook niet van plan om te blijven, gezien hij zijn hele leven op een stuk warmere plek heeft gebracht, ging hij niet opeens aan deze verdomde kou wennen. Helaas leek het erop dat het nog even ging duren voordat hij er door heen was. Gaster knipperde moeizaam met zijn linkeroog, een wond had het ooglid laten opzwellen en hij kon hem nauwelijks dichtdoen. Het zicht was er ook voor groot gedeelte uit, het kon enkel nog wat vlekken zien. Nu zag het bijvoorbeeld een bewegende vlek, zwart. Gaster draaide zich om zodat zijn betere oog de gedaante kon zien en kneep zijn slechte oog tot een spleetje, zodat die hem niet dwars zou zitten. Het was een wolvin. Ze leek hem even te bekijken, voordat ze zelf het eerste woord nam. Niet bekend? He, dat kon je wel zeggen. Gaster liep maar naar haar toe, maar bleef wel op gepaste afstand. ''Nee''zei hij simpel. Je kon niet vlug uitgebreide antwoorden van hem verwachten, hij verspilde zijn tijd liever niet met onnodig gepraat. Altijd al zo geweest.
_________________