Beekeeper

Beekeeper.

Inspiratie | Theme

In een regelmatige tred liep Kova over de koude, zachte aarde, haar ijsblauwe ogen strak op de grond gericht, alsof ze diep in gedachten verzonken zat. Ze voelde zich leeg, maar tegelijk vreemd... Krachtig. Niet het normale kracht van een opgewonden wolf; een soort van kille kracht. Het was een vreemd koud, gevoel, dat haar hele lichaam, langzaam maar zeker, bij elke stap een stukje meer vervulde. Haar hoofd kantelde ze schuin, nog steeds kijkend naar haar poten. Ze was gegroeid - haar klauwen waren meer gevormd, haar schouders waren hoekiger en haar gezicht meer scherper geworden, maar ze was er niet zeker van dat ze gestopt was met groeien. De wolvin was groter dan enkele maanden geleden, maar nog steeds was ze iets kleiner dan een gemiddelde wolf van haar leeftijd. Eén ding was zeker - ze was, desondanks haar grootte, nog krachtiger geworden. Meer volwassen.Ugh. Met een grom schudde Kova haar kop en keek op. Sheez, wat zat zij nou weer te filosoferen over d'r zelf. Ze leek wel een of andere depressieve psycho - misschien moest ze haar gedachten even verzetten door een minuutje iets anders te doen dan ijsberen over het Shadow-territorium. Met gespitste oren keek de sneeuwwitte teef op en snoof diep in om geuren te onderscheiden, maar er kwam maar één in haar neus, zoet en vers. Poedelgeur, in het Shadowterritorium om precies te zijn.

Opnieuw kwam het kille, uitdrukkingloze gevoel naar boven, maar deze keer onderdrukte Kova het en sprong over een omgevallen grafsteen in een iets snellere pas om haar gedachten te verzetten. Door het zoete tintje was het overduidelijk - op z'n zachtst gezegd - een "Goedwolfje" en bevond het zich nu op hun territorium; niet bepaald iets bijzonders. Het enige wat ze hoefde doen was het beest wegjagen en klaar was kees... Toch? Haar ijskoude, brandende blik landde op een gestalte nauwelijks drie wolflengtes verderop. Meteen kneep ze haar ogen tot spleetjes en krulde haar lip weg, waarna ze doordat ze furieus begon te grommen haar neusbrug liet rimpelen en trillen. Dreigend sloop ze dichterbij, stopte op een staartlengte afstand en slaakte een waakzame grom om haar aandacht te trekken, niet bepaald op de vriendelijkste manier. "Jij hoort hier niet."

{Enkel voor Mayla. Wanneer Mayla dood is mogen er Shads reageren c:

De bruine wolvin liep met rustige stappen over het donkere en wat enge gebied, wat deed ze hier ookal weer? de wolvin kon niet tegen de gedachten van doden onder haar, wat als ze haar pakte en naar beneden trekte?! De jonge wolvin zuchte even, nee Mayla ja overdrijft nu er was niks aan de hand en er ging ook niks gebeuren, ze was veilig de tweebenen onder haar zijn dood. Mors en mors dood, opeens trok een waakzame grom haar aandacht, "Jij hoort hier niet." klonk het vervolgens , wat geschrokken deed de wolvin wat stappen naar achter. Wa-was dat de dood?! oh wacht ghehe nee het was een andere wolf. Of tja andere wolvin een witte een mooie witte wolvin. Mayla zuchte iets wat opgelucht, het was een soort genoot en niet een half dood levend tweebeen. 'Oh hmm sorry mag ik hier dan niet zijn?" vroeg ze wat onzeker, ze mocht hier gewoon zij toch? of was dit gebied al van iemand? nee toch? of heeft ze iets gemist?

Beekeeper.

De teef deed aslof ze opgelucht was om haar te zien. Wat een bullshit. Het zorgde er alleen voor dat hij ergenis groeide en ze haar lippen nog meer optrok. Wat konden die poedelbeesten haar toch irriteren zeg. "Oh hmm sorry, mag ik hier dan niet zijn?" Als het aan Kova had gelegen had 't sarcastisch geklonken, maar dat nam ze het arme beest niet kwalijk. Die bleven namelijk hun hele leven in hun puppytijd hangen - het was gewoonweg sneu en zielig. Haar ogen, die alle koude van de buurt droegen, zoals splinterend ijs, kneep ze tot spleetjes. De witte wolvin ging er niet te veel over lullen. Spreken met een hond zoals deze had geen enkele nut, die spraken Chinees voor haar, dus ging ze over naar het tweede plan, een iets meer... Actiever plan. Kova ging gevaarlijk dichtbij staan, boorde haar ogen in die van de andere teef en liet een lage grom horen. "Dat zul je snel genoeg weten," zei ze met een ijzige stem en spande haar poten om haar met haar volle gewicht op de andere wolvin te gooien. Het vreemde gevoel van daarnet stroomde door haar aderen, en samen met vloeibare adrenaline nam het haar poten over; nu liet de jonge wolvin zich volledig gaan. Ze had even behoefte om haar gevoelens te uitten en nu had ze de perfecte kans om die op een poedel uit te werken. Jammer genoeg voor 't schoothondje moest zij er aan geloven. Ongenadig liet Kova haar klauwen door het vacht en waarschijnlijk ook vel van de iets oudere wolvin gaan ter hoogte van haar flank en rolde met haar mee, zodat ze als een kluwen witte vacht over het kerkhof ging.

"Dat zul je snel genoeg weten," was het antwoord van de andere wolvin, Mayla keek haar even vragend aan maar voordat ze een tegen antwoord kon geven zette de witte wolvin een aanval in, het ging allemaal zo snel voordat Mayla het door had rolde ze met de andere teef over de koude vieze en harde grond, haar amber ogen waren op de witte wolvin gericht. W-wat was haar probleem?! met al haar kracht probeerde de bruine wolvin de ander van haar af te krijgen, niet echt wetend hoe. Mayla had nooit echt in haar leven gevochten of geleerd, alles kon ze jagen zwemmen klimmen maar vechten? nee dat niet. Helaas niet, ze had geen idee hoe ze de ander van haar af kreeg.

Beekeeper

Met een bijna dodelijke blik keek Kova de poedel aan terwijl ze desondanks ze kleiner was, de teef onder zich kon houden. Het sneue beest deed enkele wanhopige pogingen - of wat je "pogingen" kon noemen - om Kova van zich af te werpen en op één of andere magische wijze lukte dat, maar de witte wolvin slaagde er moeiteloos in op haar vier poten te landen. Door de klap schoof ze nog enkele centimeter naar achteren, maar verder stond ze stevig en krachtig op de grond. Door deze actie steeg haar irritatie nog maar enkel en ze was er klaar mee. Ze wilde gewoon korte metten maken met - op z'n beleefdst gezegd - deze hond en d'r flink wat manieren bijbrengen. Haar ogen stonden kil en uitdrukkingloos toen ze opnieuw opkeek, kaarsrecht in de oranje ogen van de poedel, die nu enkele wolflengtes van haar verwijderd was. Tijd voor de finale. Met aangespannen spieren rende Kova naar voren - elke stap, elke dreun van de onderkant van haar poot op de geharde grond, elke keer dat haar vacht naar boven en onderen wapperde, schokte door haar heen en nam ze in zich op, alsof alles plotseling in een bepaalde trance kwam, een slow-motion. Haar hartslag klopte luid en duidelijk in haar oren en alsof dat genoeg was om het vertraagde moment te doorbreken, keerde de slanke, sierlijke wolvin weer terug naar de realiteit. Met de vlakke kant van haar pootkussentje smakte ze het poedeltje d'r hoofd omhoog in een verticale lijn om haar kwetsbare keel bloot te geven, en draaide vervolgens haar poot waardoor haar scherpe klauwen zichtbaar werden. Met een horizontale zwiep schraapte ze langs de keel van de veelkleurige wolvin, en zag ze hoe enkele druppels bloed meevlogen met haar klauwen. Kil en standvastig bleef Kova de blik van haar slachtoffer vasthouden, nog niet beseffend dat ze net een wolf van haar leven had beroofd. Dat ze haar eerste moordslachtoffer had gemaakt.

Het was gelukt om de andere wolvin van aar af te krijgen, Mayla voelde haar adem haling steeds sneller gaan terwijl ze hapte naar lucht. Geschrokken keek ze de witte wolvin aan, 'W-waarom deed je dat?!' vroeg ze met bijna tranen in haar ogen, als ze hier niet mocht zijn waarom kon dat niet gewoon gezegd worden? waarom?! Maar een antwoord kreeg ze niet nee de andere teef zette alweer een aanval in, Mayla probeerde het te ontwijken maar ze was te laat. Ze kreeg een harde klap tegen haar kop en haar nek werd vol bloodgesteld, en voordat ze het wist kreeg ze een klauw in haar nek, bloed vliegte langs haar. Haar bloed, de jonge teef barste in tranen uit toen de pijn door haar lichaam schoot. Met een harde klap viel ze op de grond, alles was wazig haar adem haling ging steeds moeilijker, ze voelde zich weer naar adem happen. Ze voelde haar bloed uit naar nek komen tot ze in een plas van haar eigen bloed lag. En toen werd alles zwart.

Mayla is dood

Beekeeper.

Opeens viel het de witte teef op dat de andere wolvin niet meer bewoog. Hey... Die snee in haar keel was wel behoorlijk diep, en die plas bloed rond haar keel was wel erg groot... Waarom was haar lichaam zo slap, en waarom ademde ze niet meer? Kova gromde geïrriteerd, maar er zat een soort van wanhopige ondertoon in haar gegrauw - ze kon toch niet dood zijn, of wel soms? Het vreemde, kille gevoel dat haar magere lichaam in handen had genomen ebde langzaam weg en de jonge wolvin keerde langzaam terug naar de realiteit. Ze bracht haar nek heel voorzichtig en behoedzaam dichter bij het lijf van de teef, snoof haar geur diep in en probeerde die te plaatsen; ze herkende hem ergens, maar kon er geen naam op plakken. Nee, ze kende hem wel - het was de geur van de dood. Er ging een schok door haar heen en een reeks van flashbacks - het geluid en beeld van kaken die op elkaar klapten in vacht, bloed dat over een pels stroomde en een stel duivels gloeiende ogen. Haar vader was een moordenaar- sheez... was zij nu ook een zoals hem? Nee, dat kon niet. Geschokt zette ze een stap achteruit en probeerde haar ademhaling onder de controle te houden.

En plotseling was daar Zayn, een reu van dr roedel. Hij nam de situatie nogal nuchter op en maakte zich helemaal niet druk om het feit dat er een lijk aan zijn poten lag. "Jij hebt ook geen chill." Kova wist zich niet echt veel raad met zijn woorden, dus richtte ze haar blik strakjes op het levenloze lichaam voor haar. Het rode spul was over haar poten gespoeld en bleef plakkerig aan haar zoolkussentjes hangen. "Had ze je vriendje ingepikt ofzo?" "Ehm... Nee," mompelde de witte teef, voor de eerste keer in haar leven duidelijk onzeker. Ze wierp nog een keer een blik op het slappe lichaam van de teef, maar nog een keer kon ze het niet zien; zodra ze haar ogen op het lijf vestigde keerde het beeld van haar vader op de grond terug, nu met een gruwelijk valse grijns op zijn gezicht en een walgelijke blik. "Ik weet niet wat me bezielde."
Lichtjes schuddend met haar hoofd keek ze weg. Ze kon het niet meer aanzien.