. Makin' me way downtown [OPEN] .

. Makin' me way downtown .

^{Met open bek stapte Amatariseu de schaduw uit. Wat.. was.. het... hier... fuckin'.. mooi!! Haar kaken deden pijn van het oneindige grijnzen, en haar ogen voelde droog van opwinding. Toen ze gisteren naar de randen van de Valley was gewandeld, had ze een zilte geur geroken. Er waren een aantal rotsen verschoven en er was een passage ontstaan! In gedachte verzonken kwakte Amatariseu neer op haar kont. Ze was als een gek door de passage gerend, en was aangekomen op het wonderbaarlijkste strand dat ze ooit gezien had. WS was mooi, de stranden die ze op haar wereldreis had gezien waren mooi... maar dit Serigaalse strand was het mooiste van allemaal! En sinds toen? Ze had alleen maar gerend. Stormen over het natte zand, met gesmoorde geluiden van opwinding staan staren naar de gigantische rotsen om haar heen. Ze had niet eens tijd gehad om te eten! Maar... het was het allemaal waard! De hele middag en nacht had ze gerend. En nu... zag ze dít! De grote Albino schudde haar kop om even weg te duiken uit haar dagdroom. Ze tilde haar kop op, maar sloot meteen haar ogen om zacht maar psychopathisch te grinniken. Dit eiland was HET. Het was een gigantisch, groen monster dat met kop en schouders boven de golven uitstak. Het was machtig, prachtig en... gewoon... eh... HET! Zonder enige moeite sprong Ama op haar poten, waarna ze op een rustig drafje naar de branding rende. Voorzichtig zette ze haar voorpoot in het schuimende water, en meteen voelde ze de zilte en verkoelende vloeistof haar pootkussentjes masseren. De Valley was mooi, maar veel te open! Hier zou ze haar roedel gaan starten! Op het eiland... nou ja.. als daar kon komen dan. De gespierde teef stapte verder het water in. Het zand hier was fijntjes, maar ook verraderlijk. Ze was meerdere poeltjes tegengekomen die griezelig veel op drijfzand leken. En bovendien zag het water in de verte er ook pittig link uit. Maar dat was het misschien wel! Voordeel 1 was dat haar roedelleden zichzelf moesten trainen om naar de eiland te kunnen, en voordeel 2 was dat andere Wolven hen niet zo snel zouden kunnen bereiken. Het eiland zou hun eigen toko zijn! Met dromerige, felle ogen staarde Amatariseu naar het groene, in wolken gewikkelde eiland. Niet lettend op wat achter haar gebeurde...}

[OPEN]

. Makin' me way downtown .

^{Aaah! Uit het niets werd de nietsvermoedende Albino van haar poten geduwd, waardoor ze zich geschrokken samentrok en een seconde later in de branding flikkerde. Zilt water spoelde meteen plagerig over haar heen. Alert schoot de Albino uit het water, maar zag niemand minder dan... Hell, Syren! 'Surprise!' grijnsde de veelkleurige teef. 'Altijd alert blijven, is me geleerd.' Amatariseu grinnikte terwijl ze doorweekte pels rap uitschudde. 'Dan heb je blijkbaar een betere leraar gehad dan ik.' Shait, welke leraar? Ze had zichzelf altijd les gegeven. Veel leuker dan iemand die constant de les leest. Bah. Docenten. 'Niet slecht hè?' Niet slecht? Niet.. frickin'.. slecht? Ama grijnsde en kwakte neer in het water. Lekker nat. Lekker koud. Misschien kreeg ze Syren zo het water wel in. Hehe. 'You don't say? Dit is het mooiste wat ik m'n frickin' leven gezien heb!' zei Ama met haar bekende dafuq-frons. 'Geïnteresseerd in een ontdekkingsreisje? Het is gratis.' Verdrinken gingen ze vast niet. Hoewel. Ama tuurde in de golven. Hm. Ze moesten wel oppassen.}

. Makin' me way downtown .

^{'Ik ben niet zo'n zeewolf, maar het lijkt mij verstandig om te wachten tot het water nog een stukje verder is.' Ah. Het verstandige type? 'Ik eindig namelijk liever niet als vissenvoer.' Ama grinnikte, en klauterde lui overeind. 'Aye, m'am.' In haar vlammende ogen speelde roekeloze vonken. Wat nou vissenvoer? Hier zwommen toch geen haaien? Als Syren er niet was geweest, was ze allang gesprongen, maar.. yeah.. ze wilde liever als een Alpha overkomen. De veelkleurige Wolvin leek namelijk wel interesse te hebben in haar toekomstige roedel. Niet iedereen hoefde te weten dat ze gevaar als ontbijt at. De grote Albino keek naar haar poten, en volgde de golven. Hm. Het leek alsof ze iedere keer net wat minder ver het strand raakte, dus het water was zich waarschijnlijk al aan het terugtrekken. Hell. Dat water schoot maar lekker op, want veel geduld had ze niet. Zover zij wist, waren Syren en zij de doorgingen. Wie weet. 'Zeg maar wanneer je wilt gaan. Ik eerste Wolven die het eiland zouden bewandelen. Misschien kon ze stiekem al wat geur achterlaten, voor het geval al haar roedelplannen wacht wel, m'am.' Ze boog overdreven diep en liep het land weer op. Het water was onaangenaam koud geworden nu haar vacht nat was. En.. ze had iedere keer het idee dat de okerkleurige krab aan haar rechterkant een aanslag op haar tenen wilde plegen.}

. Makin' me way downtown .

^{Hongerig naar een goed partijtje zwemmen tuurde Ama naar het water. Goed, het was koud en zilt, maar het was ook weer eeuwen geleden dat ze in diep water gezwommen had. Ze was misschien geen geboren zwemmer, maar leuk vond ze 't wel! 'Getverdemme. Wat is dát nou weer voor walgelijk schepsel?' hoorde Ama Syren achter haar zeggen. 'Dat is een Shadow,' antwoordde ze zonder om te kijken. Jup. Naast maden en andere larf-achtige shait waren Shadjes de walgelijkste wezens in de buurt. Nou ja... vond zij dan. Die rare Emaya leek er zelfs op te vallen. Iets waar ze geen problemen mee had... nou ja, zolang ze niet gingen paren dan. Bah. Ze wilde haar eigen kleinkinderen niet vies vinden.}

. Makin' me way downtown .

^{Ergens achter zich hoorde de Albino haar soortgenoot nog wat mompelen, maar ze verstond er geen woord van. Hoewel... ze het idee kreeg dat Syren haar echt geloofde. Hehe. Tuurlijk. Geniet van je Shadow, hihi. 'Zeg, ik vind het mooi geweest. Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga ervoor!' Huh.. wat? Ama sprong overeind toen ze haar veelkleurige soortgenoot in het water zag plonzen. Zo zo! Ineens had ze haast! Relaxt draafde de grote Albino achter haar aan, maar door het vele water dat rondom haar poten klotste werd 'n beetje opgehouden en hobbelde toen maar verder. 'Kom je nog?' Hehe. Let jij maar eens op. Amatariseu zakte door haar achterpoten, en zette zich krachtig af vanuit de branding. Met een grijns op haar smoel kwakte de Albino neer in het water, en dankzij haar gewicht spatte er meteen een ferme hoeveelheid water omhoog. Met krachtige halen zwom Ama achter Syren aan, en toen ze naast haar in het water trappelde grinnikte ze: 'Ye really had to ask?' Hell yeah! Mysterieus eiland, hier komen we!!}

. Makin' me way downtown .

^{Syren maakt een grauwend geluidje, maar aan de uitdrukking in haar groene kijkers te zien was het allemaal speels bedoeld. 'Ye really had to make me all wet?' Ah, ze kon haar accent retegoed nadoen. 'Je zag eruit alsof je een bad kon gebruiken.. hehe,' gromde Amatariseu plagerig. Onder haar poten voelde ze het steeds kouder worden, en toen ze een korte blik naar beneden wierp, zag ze alles ook veel donkerder worden. Oef... als ze nu zouden duiken, zou het een hele tijd duren tot ze bodem vonden. Oppassen geblazen. Met krachtige slagen van haar poten sneed de grote Albino door het water, maar hoe verder ze zwom, hoe harder het ijskoude water aan haar poten trok. Shait... nog even en de stroming zou te sterk worden. Amatariseu keek even snel opzij en zag Syren dapper peddelen, maar ze wist dat haar bontgekleurde soortgenoot veel moeite had met de stroming. 'This better be worth it...' mompelde Ama terwijl ze het zoute water van haar lippen likte. De stroming onder haar poten begon steeds harder te trekken, terwijl haar poten zelf een beetje krampachtig aanvoelde door de kou. Damn! Een plotselinge golf trok de Albino een stukje onderwater, maar omdat ze suprise-attack niet aan zag komen slikte ze meteen een ferme plons water in waardoor haar keel brandde en ze hoestend weer bovenwater kwam. Waar kwam die golf vandaan? Ineens trapte Amatariseu tegen iets aan. Glad... groot... En het leek te.. bewegen? 'Wat is-..' Achter zich hoorde ze een vreemd, blazend geluid. Het leek op zucht, maar dan harder en zwaarder. Met een krachtige trap draaide Ama zich om en zag daar... een gigantisch, zwart monster. Het leek op een dolfijn, zoals ze die wel eens in WS had zien zwemmen, maar dan een stuk groter en zwaarder gebouwd. Het lijf van het beest was pikzwart, maar bij zijn snuit en buik was het wit. 'Syren... we hebben gezelschap...'}

. Makin' me way downtown .

^{Ze hoorde Syren wat mompelen, maar Ama was alleen maar bezig met het beest. Het lag daar gewoon, vlak voor haar snuit. Het was geen haai, want daar was het te groot voor. Hm. Was het dan toch een dolfijn? Ama zwom voorzichtig dichterbij. Er zat maar een halve meter tussen haar en de stompe snuit van het beest. Toen Ama beter keek, zag ze twee kleine oogjes naar haar kijken. Ze zaten precies in het midden van de twee ovale, witte vlekken op de kop van het dier. Het waren kleine, maar slimme ogen. Ze keken niet dreigend, maar wel dominant. Dit beest was zoveel sterker dan zij. Waarom viel het haar niet aan?}

[Aanschouw, de almachtige orka!! ]

 Makin' me Way downtown

Het was tegenwoordig zeldzaam dat Khuolema eens alleen was, maar nu hij het was, deed het eigenlijk  geen deugd. Misschien kwam het omdat hij zich nu dubbel zoveel zorgen maakte om zijn pups – bij beiden scheelde – en zijn partner. Hij betwijfelde het of Vamp het een halfuurtje kon uithouden met Cinder, die stemmen in haar hoofdje hoorde of Sean, die constant wegglipte en vaak een grote bek opzette voor zo’n kleine wolf, dus kon hij het niet bepaald waarderen dat hij zijn gezin nu alleen had gelaten. Maar dit nieuwe gebied was onlangs pas bereikbaar geworden voor wolven, en ook de grote, gespierde reu waagde het eens om een kijkje te nemen. Misschien was er wel voedsel, of een veilige schuilplek, maar erg uitnodigend zag het er op het eerste zicht niet echt uit. Een hoop rotsblokken, van elkaar gerold, en gevaarlijk klotsende golven. Khuolema sprong redelijk behendig van twee grote rotsblokken naar een lager gelegen, platte steen, die uitgaf uit een klip zodat hij een goed uitzicht had op de baai. Met een vastberaden blik keek hij rond, maar er was niet echt iets wat hem opviel. Jammer.

Of toch. Wat verderop zag hij een witte wolvin lekker badderen in het water, eentje met een redelijk bekend paar rode ogen. O nee, niet zij weer. Hij had dr al vaak genoeg ontmoet – nou ja, een keertje was al meer dan genoeg – en dat wilde hij niet nog eens doen. Blijkbaar was ze niet alleen, maar in het gezelschap van een bruinig gekleurde teef. He... Wacht ns even... Schaatdanseresje. Woops, zij was het, en zo te zien had ze vrij veel pret met haar compagnon. Khuolema kneep zijn ogen even ongelovig samen en schudde toen met een zucht z’n kop, klaar om opnieuw te vertrekken en de twee teven lekker te laten spetteren in het ijskoude water, maar er trok plotseling iets zijn aandacht; een donker gestalte die als een haai dichterbij kwam. Met getuite oren krabbelde de ravenzwarte reu wat meer naar beneden totdat hij ongeveer een meter boven het water stil bleef staan en met een gespannen blik op de jonge teef bleef toekijken. Hij was er niet gerust op – hij zou het niet graag op zijn geweten hebben dat hij zijn redster zou zien opgegeten worden door een of andere vis. Over de vis gesproken zag het er eigenlijk niet uit als een haai, hoewel het wel dezelfde soort tanden had – misschien waren deze iets knobbeliger, maar hij had er minstens evenveel als een volwassen haai. Zijn ogen daarintegen, hadden iets van de geniepige kraaloogjes van een beer. Brr.

_{Vanuit het niets rees er ineens een zwarte staaf op uit het water, dat aan het zwarte monster vastgegroeid leek te zitten. Waterdruppels gleden er langs en belandden weer terug in zee. Het was zo groot! Nog hoger dan de allergrootste wolf, dat was zeker. Het deed Syren denken aan een vis, maar dan een héle grote. En deze zag er behoorlijk dreigend uit.
'En wat doen we nu?' vroeg ze aan Ama. Die was immers ouder en hoorde de meeste ervaring te hebben. Als wolf uit het noorden wist Syren zich geen raad met zeeën en grote vissen als deze. Heck, ze wist niet eens wat voor beest het was!
Om niet te verdrinken moest ze wel blijven watertrappelen, al trok ze daarmee wellicht de aandacht van het wezen. En dat leek haar niet het beste idee. Maar ja, ze bleef liever wel boven de golven uit steken. Het zilte water was mooi, maar ze hoefde er niet door verzwolgen te worden.}

. Makin' me way downtown .

^{De reusachtige dolfijn spoot nog een keer, maar dook toen onder haar poten door naar beneden, met zijn gigantische staart in de lucht. Shait... Amatariseu zag te laat in dat ze veel te dichtbij was gekomen. De staart smakte vlak voor haar snuit neer, waardoor ze overspoeld werd door een nogal krachtige golf. Zout water vulde haar snuit en spoelde haar bek (alweer). Hell, geweldig. 'En wat doen we nu?' Ah. Right. 'Let's get movin',' antwoordde Ama terwijl ze zich omdraaide en met een behoorlijk tempo begon te zwemmen. De stroming begon sterker te worden.. Ze voelde het water trekken, alsof iets onder hen het wegtrok. Ah-oh. Er waren meerdere vlekdolfijnen onder hen. Doorzwemmen. Doorzwemmen...}

. Makin' me way downtown .

^{Het eiland kwam steeds dichterbij... en dichterbij! Met een gretige ogen keek de Albino naar het aantrekkelijke, zanderige strand, die lieflijk door de zon werd beschenen. Hell, wat verlangde ze daar nu naar! Even opwarmen in de zon, en daarna de rest van dit reusachtige eiland verkennen. En dan? Gewoon. Claimen. Op dit eiland had ze genoeg ruimte om haar plannen in werking te zetten. Dromerig peddelde Ama door het water, niet eens merkend dat de stroming minder sterk werd. Damn... wait a secco. De grote Wolvin tuurde in het water onder haar. Het leek steeds helderder te worden, en ze leken ook al van de vlekdolfijnen verlost te zijn. Oftewel, het was al een stuk ondieper hier! 'F*ck yeah!' lachte Ama toen ze de wolkjes zand in het water voelde. De bodem was maar een halve meter onder hen!}

Makin' me way downtown.
De wolvinnen lieten het niet bij badderen. Ze zwommen steeds verder en beter nog, ze lieten zich niet afschrikken door de grote haaivisachtige wezens. Syren en de ex-Alpha hadden duidelijk een doel voor ogen; het eiland bereiken. En om eerlijk te zijn was Khuolema’s nieuwsgierigheid ook aangewakkerd. Er moest een reden rond zitten en die wilde de gespierde wolf al te graag te weten komen. De teven waren al bijna aan de oppervlakte van het eiland, dus moest hij opschieten als hij ze niet uit het oog wilde verliezen. Er was maar één ding dat hem tegenhield; de vreemde vissen in het water. Hij had een vreemd onheilspellend gevoel bij de donkere, witgevlekte dieren, maar zijn nieuwsgierigheid overwon zijn angst zodat hij zich rustig in het water liet glijden en begon te zwemmen.

Een beslissing waar hij al snel spijt van zou hebben. De zwarte reu keek naar links en naar rechts toen hij al ene flink stuk vooruit had gepeddeld, en merkte dat hij de reuzenvissen uit het oog was verloren. Zoveel te beter, hij was al wat dichter bij het eiland dan aan de kant waar ze vandaan kwamen. Zijn gifgroene, brandende blik ging naar beneden waar hij een grote donkere, langwerpige vlek zag. Shit... Lag het aan hem of werd die donkere schijn steeds groter? Hij hijgde toen hij besefte wat er gebeurde, maar het volgende moment werd alle lucht uit zijn longen gebeukt toen er een enorme zwarte bolle kop in zijn buik ramde en hem tientallen meter verder en hoog katapulteerde. Als een bal werd hij de lucht in gegooid, en kon nog net een verraste kreet vol ontzag laten horen voordat hij het water inknalde. “HOLY MOLY!”

~ Sorry, ik had niet veel inspi, dus liet ik maar iets onwaarschijnlijks als dit gebeuren :')

. Makin' me way downtown .

^{Ah... Tevreden en relaxt kwakte Amatariseu neer op het natte zand. De korreltjes kleefde meteen vast in haar pels, maar 't maakte haar even niet meer uit. Hell, wat had ze op dit moment gewacht. Ze waren op het frickin' eiland! Alsof de kou en vermoeidheid uit haar spieren verdwenen was, stuiterde Ama op haar poten, die meteen een beetje wegzakte in het zand door haar gewicht. Hell yes! Tijd om eens rond te koekeloeren. 'HOLY MOLY!' klonk een kreet vanaf zee. Shait! De geblokte Albino draaide zich met een ruk om, en zag een zwarte schim met een luide plons in het water smakken. Een Wolf. Zonder twijfel. Hehe. Een Wolf die z'n reet graag in de problemen bracht. 'Hé IJskonijn!' riep Syren opgetogen. IJskonijn? Ama voelde haar lippen zich automatisch optrekken. Khuolema. Shait... in die gozer had ze nou helemaal geen zin. Eerst haar overgevoelige pleegdochter manipuleren, haar Ayero laten vermoorden en haar vervolgens achter te laten. Zwakkeling. 'Waarom kom ik jou toch altijd tegen als je in de ellende zit?' Met een grimmige blik keek Ama naar de peddelende gedaante in het water. De vlekdolfijnen zaten hem op de hielen. En wie weet waren ze wel hongerig. Wie weet hadden ze wel trek in een stukje Khuo. Er verscheen een grijns op Ama's smoel die net wat groter was dan ze had verwacht. 'En of die eedjit in de problemen zit,' gromde Ama met een duivels lachje op haar smoel.}

Makin' me Way downtown.

Syren riep vrolijk zijn bijnaampje, maar Khuolema kon er niet echt om lachen. Hij voelde zich geradbraakt en hij had nu ook een zoute smaak in zijn bek, gepaard met een stekende pijn in zijn rib. Waarschijnlijk gekneusd, en niet zo’n klein beetje ook. De gespierde zwarte wolf keek achter zich en merkte dat er nu niet één, maar twee zwarte vinnen door het water sneden. Drie... Vier... Er kwamen er meer steeds bij en dat maakte Khuo er niet bepaald gerust op. Hij gromde en peddelde nog wat vlugger, maar hij merkte dat het geen zin had om extra veel moeite te doen. Het strand was dichtbij... Maar net te ver. Hij moest rustig blijven; er was hem vaak genoeg gezegd dat wie panikeert in het water, verdrinkt. En hij wou niet de eerste wolf in Serigala zijn die in de Beach verdronk, of erger nog, werd verslonden door een soort van haaiachtige vlekkenvissen.

De Albino aan het land leek zich prima te amuseren met een duivels lachje rond haar lippen. Geen wonder dat ze dat deed, hij had dr eigen pleegdochter gevormd tot een losgeslagen psycho. Hij was er dan ook van overtuigd dat zij niet de enige was die hem een kopje kleiner wilde maken, maar dat die Albino hem ook liever dood dan levend zag. Die twee waren niet de enigste die hem dood wilden, hell nee, achter hem zaten er nog van die wraakzuchtige roofvissen met grote honger. Uit het niets kwam er een enorme bolle, zwart-witte kop uit het water met geopende kaken vol kleine knobbelige tandjes die het op Khuolema gemund had, maar hem miste en in water hapte doordat de zwarte, grote reu opzijtrappelde. Wat er wel gunstig was aan zijn aanval was dat hij een enorme stoot in zijn rug van een golf die hem door de kracht van de vis hem naar het strand stuwde. Khuolema werd door de reusachtige golf – een mini-vloedgolf- op het stand geknald, een eindje van de twee wolvinnen vandaan, en geloofde dat hij nog nooit zo blij was geweest om zand tussen zijn tenen te voelen. Meteen begon hij het water uit zijn te hoesten – misschien iets meer overdreven dan normaal door de doodsangsten die hij daarnet had uitgestaan – maar toch, het was een teken dat hij leefde. Uit zijn ooghoek zag hij de walvissen afdruipen, waardoor hij eventjes diep uitademde, en weer door kuchte. Misschien was dat meer een afleidingsmanoeuvre om er voor te zorgen dat hij niet naar de twee teven moest kijken.

Makin' me way downtown.

Schaatdanseresje nam de gelegenheid van zijn armzalige toestand om hem nog eens te komen pesten ook. Khuolema lag nog kuchen als een gek door een gemeen klein druppeltje dat in zijn keel bleef hangen. "Doe me een lol en blijf in het vervolg uit de buurt van water," zei ze met humor in dr stem. Khuolema krabbelde half overeind, schudde zijn zwarte pels uit en snoof diep. Zijn neusgaten waren teminste niet meer verstopt door zout water, maar het leek alsof zijn poten van pudding gemaakt waren en hij minstens tien liter zeewater had ingeslikt. Bah. Hij schudde zijn dikke pels nogmaals uit en keek neer op de jongere wolvin. "Vreemd genoeg komt dat zinnetje me bekend voor," bromde hij met een klein grijnsje, verwijzend bij de laatste woorden van hun vorige ontmoeting.  "Maar goed..." Een seconde vergat hij dat er nog een humeurige, waarschijnlijk niet al te blije Albino, die een stukje verderop zat te koekeloeren met een niet al te charmante uitdrukking op d'r gezicht. Hij bedwong de neiging om te grommen en zijn tanden te tonen, maar hield het bij zijn oren die een stuk naar achteren schoven. Eerlijk gezegd wist hij niet goed wat hem bezield had dat hij zich in het ijskoude water had laten glijden door enkel nieuwsgierigheid, om vervolgens bijna verslonden te worden door vlekvissen en het ergste - opgescheept worden met z'n - ongeveer - vijand. No way.

. Makin' me way downtown .

^{Vanaf haar veilige plekje op het strand keek Ama met vurige ogen toe hoe de vlekdolfijnen steeds dichterbij kwamen. Eet beest... eet. Ze deed haar best het niet hardop te zeggen. Als ze dat deed, zou Syren heel anders over haar gaan denken, en... Ama wist dat Vamp en haar jonge pups haar zouden gaan haten. Hmpf.. Vamp kon nog wel van pas komen. Een luid gerochel en gekuch trok haar aandacht. Shait! Hij was toch aangekomen. Met een kwade grimas op haar snuit keek Amatariseu naar de machtige vlekbeesten, die met gedempt gekraak afdropen. Er... er was iets met die beesten. Ze waren legendarisch. Groot, sterk. Bewaarders van de zee. Hell.. dat herinnerde haar aan haar vader's verhaal over de Or'Ca. Or'Ca's waren de zeegoden van het noorden. Ze waren groot en zwart, maar sommige delen van hun lijf waren wit. Volgens haar vader waren het eigenlijk de ongehoorzame kinderen van de zeegod, die te veel tijd op land doorbrachten. Als straf had hij ze in Or'Ca's veranderd, waardoor ze gedwongen waren in zee te blijven. Daar leerde ze zich te beheersen, maar zo eens in de zoveel tijd werden ze wild en vraten ze dolfijnen, zeehonden en andere zeebeesten met huid en haar op. Natuurlijk was dit allemaal bullshait. Maar goed.. een herinnering aan haar vader was altijd fijn. Met een grimmige blik op haar smoel gekleefd liep Ama op het hoestende gevalletje af. En dat was nog ferm eindje weg. Terwijl ze liep, schudde ze haar pels nog even uit, en ze strekte haar spieren. Als het knokken zou worden, zou ze hem tenminste niet onvoorbereid te lijf gaan. Alsof dat uit maakte. Hij mocht dan wel bepakt zijn met spieren, maar ze was een stuk ouder, en ook nog eens gigantisch van stuk. Toen ze vlak voor de half verdronken reu stond, verscheen er een grijns op haar smoel. 'Ze moesten wel heel erg hongerig zijn dat ze jou uitkozen,' siste Amatariseu. Eens kijken wat onze stoere krijger nu te zeggen had.}