Not worth it {Aissar}

 

De ravenzwarte reu stond op de scheiding van het Shadows gebied, achter hem waren de donkere bossen terwijl er voor hem een wat open veld lag, waar een eindje verderop ook nog het eeuwen oude tweebeners gebouw te vinden was. Een diepe zucht verliet zijn bek waarna zijn oren even onrustig heen en weer wiebelden. Nog even keek hij achterom, maar aangezien er niets of iemand in zijn buurt te vinden was, draafde hij in een rustig tempo naar voren. Het eerste stuk bleef hij op de grens, later zou hij de vlakte op gaan om het gebouw maar eens van dichterbij te kunnen bekijken.

Terwijl de reu onderweg was, vulde een bekende geur zijn neusgaten. Aissar vertraagde zijn tempo, de jongste lid van de Shadows moest ergens in zijn buurt zich bevinden. Hij volgde zijn neus en kwam snel daarna al op de plek – Kova lag, met één oog geopend op de grond, staarde hem even aan waarna ze beide ogen weer gesloten had. “Wat je ook zegt, ik hoor je niet. Ik slaap,” kwam er nuchter uit haar mond gemopperd waarin ze liet merken dat ze niet echt op zijn gezelschap te springen stond. Een scheve grijns stond op zijn snuit, zou hij haar laten slapen? Het zou wel heel naïef zijn om te denken dat hij haar met rust zou laten. Om aan te kaarten dat hij er al te lang stond liet de wolvin vervolgens ook nog eens snurkende geluiden horen. Even hield hij zijn kop scheef, zich bedenkend wat hou zou uitspoken om haar overeind te krijgen, waarna hij naar haar toe slofte en met zijn smoel tegen haar schouder aanduwde. “Er is genoeg tijd om te slapen,” Zei hij. Aangezien hij wist dat deze woorden niet voldoende waren om haar staande te krijgen, pakte hij speels haar oor vast en trok er even aan. “Mijn mannelijke nieuwsgierigheid, is benieuwd naar je vechtkunsten,” Zijn woorden waren expres gekozen, ze had de eerste paar woorden het zelfde gezegd bij hun ontmoeting bij het meer in de vallei.

In afwachting op haar antwoord, zakte hij door zijn achterbenen, keek naar haar met zijn oren rechtopstaand. De reu hoopte dat ze op zijn aanbod in ging, een beetje afleiding kon hij dan ook wel gebruiken. “Durf je het aan?”

 

Zoals de reu verwachtte, kreeg hij niet direct bij de eerste paar gekozen woorden overeind. In tegenstelling, ze vormde het wat naar haar eigen woordkeuze en snurkte daarna vrolijk door. Wat geïrriteerd liet hij een luide zucht horen, toen hij ook nog zag dat ze zich wat verder in het zand in nestelde. Het moge duidelijk zijn dat de wolvin niet van plan was om op te staan. Zijn actie door aan haar oor te trekken leverde ook al niks op, Kova hield haar ogen stijf gesloten. Maar zodra er iets over vechten klonk, kwam ze toch in beweging. Gelukkig maar, anders had hij met iets anders moeten komen om d’r alsnog wakker te krijgen. Zo snel liet hij zich immers niet op zijn kop zitten. Vaak was het zo; als hij iets in zijn hoofd had.. zorgde hij er voor dat het gebeurde ook nog. Tevreden keek hij toe hoe ze zich overeind krabbelde en hem met een geprikkelde uitdrukking aankeek. “Jij en je mannelijke nieuwsgierigheid ook,” Juist daarop ontstond er op zijn snuit een vervelend grijnsje. “Can’t help it,” antwoordde hij met zijn schouders even omhooghalend. Al snel zette het slaperigheid van Kova om in wat energiekers. Haar blauwe ogen straalden uitdagend, ze nam de uitdaging duidelijk aan. “Probeer me maar eens tegen te houden.” Was haar antwoord op zijn vraag of ze het wel aandurfde om tegen hem te vechten. “Try to hit me baby,” Antwoordde de reu simpel met een enige , waarna hij even door zijn voorpoten zakte en er vandoor rende richting het oude tweebeners gebouw. Het trainen op onnatuurlijk gebied leek hem wel een uitdaging en als goed is zou, Kova er geen problemen mee hebben, toch?

 

Hoewel hij er in een rap temp er vandoor rende, richting het oude hooglopers gebouw – liet Kova zich nog even op haar wachten. De wolvin zou wel enig sinds verbaast zijn dat de reu juist het vervallen pand had gekozen voor een trainingssessie, iets wat Aissar dan ook wel kon begrijpen. Het was dan ook niet een ‘standaard’ plek om een ander uit te dagen, de omgeving was daar was most of all van steen, wat enerzijds dan ook erg hard kon zijn als je er bijvoorbeeld tegenaan werd gebeukt of juist viel. De zwarte reu zag het juist als een uitdaging en zoals bekend van hem was, liet hij zich dan ook niet afschrikken door iets anders of nieuws. Terwijl Aissar rende, kon hij het niet laten om zijn kop even naar achteren te draaien, gewoon een check of zijn roedelgenoot hem wel was gevolgd. Gelukkig, was ze van haar plek gegaan en had ze een achtervolging in gezet. Toch verbaasde het hem dat ze niet erg snel rende, ze leek dan ook iets afwachtend of zelfs wel wat terughoudend. Hij wist niet precies waar ze last van had, maar wist wel dat ze sneller kon dan dat ze ging. Even later, leek ze zichzelf te vermannen en haar tempo hoger te zetten. Mooi, ze was dus wel van plan om het hem niet al te makkelijk te maken.

Kova had een snellere route gevonden, rende nu zelfs voor hem aan om eerder bij het tweebeners gebouw te komen dan hijzelf. De zwarte reu probeerde nog om zijn tempo wat hoger te maken, maar hij had alles al bijna gegeven. Hij moest dan ook toegeven dat de jongere wolvin toch sneller was als hem.. Zoals verwacht kwam ze dan ook eerder aan. De teef was al op het half afgebroken trap van het eeuwen oude torentje te vinden, haar houding was trots, waar Aissar dan ook wat van moest grijnzen. Niet te vol van jezelf worden, Koof.. Was zijn gedachte, waarna de wolvin door haar voorpoten zakte en een gevechtshouding aan nam. Ze maakte duidelijk dat ze klaar was om hem te bespringen, als hij eenmaal dichterbij was. Hij gunde haar de eerste aanval en liet zichzelf in de val lokken. Bring it on.

 


Alsof hij een blikje energie drank had gekregen, kon hij zijn passen nog net even sneller maken dan daarnet. Daarbij denderde hij op de half afgebroken toren af, waar Kova zich – al staand op een hooglopers schepsel - schrap had gezet om een aanval in te zetten. Toen hij eenmaal dichterbij kwam, gebeurde dit dan ook, al had hij het natuurlijk wel enig sinds zien aankomen. De jonge wolvin, sprong vanuit het gebouw naar voren, raakte daarna met haar voorpoten zijn borst, waardoor zijn snelheid flink naar beneden werd gehaald. Hij moest zichzelf in de ankers zetten, om niet om te vallen. Zijn balans herstellend, was Kova al weer naast hem te vinden. In een reflex wendde hij zijn kop naar haar toe en zag dan ook snel dat ze een volgend aanval naar zijn rug probeerde te maken. Jammer voor haar, gaf hij de tweede aanval niet weg. Terwijl ze haar achterpoten schrap zette om te springen, beukte hij met zijn kop tegen haar heup aan om haar te laten wankelen. Alsof dat niet genoeg was, drukte hij met zijn schouder tegen haar ribben aan om haar helemaal te laten omvallen.