#problems

 

Met een knorrende maag had de zwarte reu het donkere gebied van Serigala, of terwijl het (nu) nieuwe gebied van de Shadows, verlaten voor wat lichters en kleurrijker. Precies te zijn; hij was doorgetrokken naar de velden. Aissar was van plan om wat te gaan jagen en daarvoor was dit de ideale plek. Niet dat er erg weinig te vinden was in hun eigen gebied, maar je zou wel iets meer moeite moeten doen dan een plek als deze tevens was dit dan ook weer een uitstapje voor hem. Het licht en de bloeiende bloemen werkten als een magneet voor kleinere prooidieren, waar door je gemakkelijker een easy hapje kon pakken. Met een beetje geluk zat er zelfs wat groters tussen, vooral met het komende zomer weer zat dat wel goed. Het zou niet lang meer duren dat er ook herten en reeën zich lieten zien. Wie weet was dit wel zo’n geluksdag. Met zijn neus tussen de lange sprieten gras en kleurige bloemen, liep Aissar al dravend op de velden. Zijn neus vingen verschillende geuren op, zowel van prooidieren als gevreesde dieren tot andere mede-wolven. Al zoekend naar het ene geur wat hem zou verleiden, hield hij met een wiebelend oor zijn omgeving in de gaten. Zijn zintuigen waren zoals gewoonlijk weer scherp, niets zou zijn zicht ontkomen. Een bepaalde geur prikkelde hem, liet zijn kop abrupt omhoog gaan. Aissar’s oren stonden naar voren, zijn blik zoekend om zich heen. Hij had de geur van een oud Shadow en Hero geroken, gek genoeg eentje waar hij wel mee overweg kon, al vond hij het moeilijk om zich daar aan toe te geven. Het was Emaya die zich in zijn buurt bekeerde. De lokkende geur volgend, taste hij op zijn gevoel, waarnaar het dan ook niet lang duurde dat hij de witte wolvin in zijn zich had gekregen. Met een oor naar haar gericht, kwam hij van achteren aanlopen. Niet wetend dat ze hem al door had gekregen, kwam er een simpel woord uit zijn bek zetten; “Boe,” Een kleine grijns verscheen op zijn bek, waarna hij haar tot zich op nam. “We blijven elkaar maar tegen komen hé?” Het was niet echt vanzelf sprekend dat hij een wolf van een vijandelijke ex-roedel, steeds tegenkwam en waar hij notabene verdorie, nog vriendschappelijk (is het wel vriendschappelijk? Mm) mee omging ook nog. Zijn roedel zou het maar al te vreemd vinden dat hij er nog luchtig mee omging ook nog. Afkomst betekende toch wel wat. “Als je maar niet denk dat ik je stalk.” Grapte hij er nog achteraan. Aissar’s ogen gingen even naar de restjes prooi voor Emaya’s poten. Het was ruw afgegeten, het risico voor kleine botjes was dan ook te groot met zulk klein prooi. “Kom, tijd voor echt eten.” Hij wende haar om te komen, vervolgens dribbelde hij weer door het hoge gras om dan ook op zoek te gaan naar wat groters, zoals een ree of what ever.

 

Naar zijn verwachting had hij haar niet aan kunnen horen, tenminste ze had geen teken gegeven dat het wel zo was, in ieder geval niet dat hij gezien had. Het was een soort van zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken, maar dat was in zijn geheel mislukt. Emaya had geen kik gegeven op zijn plotselinge opkomst, waarschijnlijk was hij dan ook niet subtiel genoeg geweest. Naja, als dit zo door ging, zou hij wel meerdere keren kans kunnen krijgen waarin hij haar alsnog het stuipen op het lijf kon jagen. Zeker weten dat het hem nog wel zou kunnen lukken. Hij wist dat Emaya best wel sterk kon zijn, maar van binnen was ze nog steeds een meisje. Aisar had haar wat onopvallend, iets wat onderzoekend aangekeken, terwijl hij wat luchtig door brabbelde. Het viel hem op dat ze stil was bij hun ontmoeting, tenminste de vorige keer had ze iets meer praatjes. Ze knikte wat instemmend, grinnikte maar écht veel kwam er nou ook weer niet uit. Vreemd. Gelukkig zou het niet maar bij enkele woorden blijven. Aissar maakte dan ook vrij snel duidelijk dat het tijd voor wat actie was. Aan haar zielige prooi te zien en haar uiterlijk, was ze wel wat toe aan wat écht lekkers. Niet een of ander snel hapje, maar eentje waar de ingestoken moeite dan ook echt waard zou zijn. Nu alleen nog maar een slachtoffer vinden. Met Emaya op zijn hielen en zijn neus op de grond, was de zoektocht naar een groter prooi begonnen. Zijn zintuigen stonden op scherp, er was werk aan de winkel om beide wolven voldaan te kunnen krijgen.

Iets langer dan verwacht, had hij eindelijk een geur kunnen vinden. Een verse herten geur had zijn neus geprikkeld, ze zouden hier nou echt in de buurt moeten zijn. Tussen hem en Emaya was het behoorlijk stil geworden, veel viel er dan ook niet te praten tijdens een jacht, tevens zou het prooi kunnen afschrikken, laat dat nou juist niet de bedoeling zijn. De geur werd sterker en sterken, dit vond Aissar dan ook het moment om even te stoppen en stil te staan. Hij hief zijn kop omhoog, draaide het naar achter waardoor zijn oranje ogen naar Emaya gericht stonden. “Ruik je het?” fluisterde hij, niet al te hard. “We zijn dichtbij.” Zonder erg lang te wachten op een reactie, zette hij zich weer voord waarna de herten al in zicht kwamen.

 

Tussen het hoge gras liep het tweetal wolven, opzoek naar een lekkere maaltijd. Om hun heel lag een heel veld vol met fleurige bloeiende weide bloemen, wat het alleen maar aantrekkelijker maakte voor de vele dieren die zich in dit gebied bevonden. De kans op een groter dier was dan ook wat groter dan in de winter. Hoewel, de meeste prooidieren verscholen zich het liefste tussen de bomen. Aissar rook dat het dit keer anders was, er was een verse geur van herten aanwezig. Blijkbaar had het veld hun getrokken ondanks de risico’s die het mee zich mee bracht. De herten kwamen in zicht naarmate ze dichterbij liepen. Automatisch dook Aissar wat, zo om zich klein te maken, onopvallend voor zijn prooi.

Uiteindelijk waren ze dicht genoeg dichtbij. Het was nu echt tijd voor actie, want eerlijk gezegd, de honger in zijn maag werd alleen maar erger. Het aanblik van de herten lieten hem het kwijl al iets uit zijn bek gaan. Damn. Aissar herstelde zich snel, draaide zich om naar Emaya. “Show time,” greens hij veelbelovend. “Drijver of aanvaller?” Als je samen ging jagen, was een goede taakverdeling wel een voordeel immers.

 

Hoe langer hij de herten in zijn blikveld had, hoe meer honger hij kreeg. Zijn maag liet dan ook protesterend van zich horen. Aissar draaide zijn oren even naar achteren, hij begon zo langzamerhand ook wel wat ongeduldig te worden. Maar hij zou nog even geduld moeten hebben. Hij had zojuist aan Emaya gevraagd wat voor rol ze het liefste kreeg. Een goede voorbereiding was immers het halve werk. Afwachtend had hij gewacht op haar antwoord, terwijl zijn ogen op de herten gericht bleven. Zodra ze haar antwoord echter had gegeven had hij zijn kop omgedraaid en iets wat verbaast staan kijken. Emaya had aangegeven dat ze degene wou zijn die als eerste in aanval ging op een hert. Niet iets wat Aissar daadwerkelijk verwacht zou hebben. Hoe stoer Emaya zich ook voordeed, ze is en bleef een dochter van een Hero en die waren toch van nature iets zachter van aard. Misschien, was die redenering ook wel ontstaan omdat hij liever de andere rol had gekregen. Het aanvallen, je nagels en tanden in vlees zetten, was toch iets mannelijks. Wacht? Waarom wou hij die rol op zich nemen? Hij had toch niets te bewijzen? Verwarrend van zichzelf, schudde hij even met zijn kop. Als hij wat te eten wou hebben was het belangrijk dat hij zich zou concentreren en wel nu. Aangezien hij nog nooit echt samen met Emaya had samengewerkt in een jacht, was het voor hem nog maar de vraag hoe het precies zou aflopen. Hij had geen idee hoe hun samenwerking zou lopen, al wist hij zeker dat het hun wel zou lukken om samen een lekker sappig dier neer te halen. “Goed,” knikte hij goedkeurend. Nu de taken verdeeld waren, was het tijd om snel even wat te bespreken hoe ze het nu precies gaan doen. Zijn ogen gingen even weer snel naar de herten. De beesten hadden het tweetal wolven nog niet doorgehad en stonden nog vredig te eten. Lang zou het niet meer duren dat dat moment was verstoord. Na de situatie even te bekeken te hebben wendde hij zich weer tot Emaya. “Als ik ze nou richting de bosrand drijf en jij ze opwacht, hebben we ze in klem.” Redeneerde hij hard opzeggend. “Er zit een gewonde tussen, daar moeten we ons op focussen.”

 

Het plan was gemaakt; Emaya zou haar post innemen, door de herten te verrassen zich daarna te focussen op het gewonde dier, die ze dan tezamen konden pakken. Eerst moest hij zijn taak nog uitvoeren, hij zou immers de drijver zijn, diegene die de herten de goede richting op liet rennen. Tevreden had hij staan kijken hoe Emaya , onopgemerkt voor hun prooi, haar plek innam bij de bosrand, om zich daar te kunnen verstoppen. Zijn maag rammelde nogmaals, het zou gelukkig niet al te lang meer duren dat hij eindelijk zijn buik kon vullen. Dan was zijn reis naar de vallei toch niet helemaal voor niks geweest.

Zijn blik bleef gevestigd op hun doel, kijkend of hun prooi hun plan door zou hebben. Soms ging zijn blik naar Emaya, maar zodra ze amper zichtbaar was en hij wist waar ze precies zat; was het tijd voor actie realiseerde Aissar zich. Ergens had hij nog zo zijn twijfels, was het wel zo'n goed plan om Emaya de rol te geven om de herten te verrassen? Had ze niet beter zijn taak kunnen nemen? Aissar schudde zijn kop, het was geen tijd om nu terug te krabbelen – tevens was dat ook niet zijn style van jagen. Als automatisch spande hij zijn spieren, zette zich schrap om daarna in volle vaart het veld op te rennen. De herten zouden hem zien, maar dat was ook nou net de bedoeling. De paniek sloeg in op de kudde, als gekken renden de dieren rond, zonder ook maar een idee te hebben waar ze werkelijk naar toe moesten. Dit was het moment waarop Aissar aan het werk moest. Zijn poten brachten hem naar de plekken, waar die dieren het meest konden uitbreken. Het duurde even, de kudde liet zich niet zomaar sturen; maar Aissar kreeg ze in de goede richting, naar de bosrand toe..

 


Het was hunting time.  Aissar had de herten al richting Emaya gedreven die de kudde opwachtte en als eerste het gewonde dier - dat zou dienen als hun prooi -   zou aanvallen.  Het was een hele last om de kudde in goede banen  te lijden,  de mannelijke hert liet zijn kudde dan ook niet zomaar leiden door een prooidier.  Het duurde even, maar Aissar had de  controle over de kudde gekregen.  Hals over kop probeerden de dieren, levend weg te komen van zijn aanval, er heerste dan ook veel paniek in de koppen van die beesten.  Aissar dreef ze richting de bosrand,  het zou niet lang meer duren dat ook Emaya zie zou laten zien.  

Op dat moment kwam ze dan ook tevoorschijn. De witte teef rende met de kudde herten mee, sloot het  zwakke dier af van de kudde. Maar op dat punt had ze niet door dat er een kwaad dier achter haar aan holde. Aissar die het allemaal zag gebeuren, hield even zijn adem in. Gelukkig kon Emaya het  ontwijken.  Toch liet het  grote  dier  het er niet bijzitten, het kwam terug met een tweede aanval, het enorme gewei, raakte Emaya dit keer wel.  Bijna had hij zijn tanden in  het gewonde hert gezet, maar zijn aandacht was nu geheel bij het  ongeval van Emaya.  Hij keerde grommend om,  rende richting het grote  hert, sprong zonder  zich er verder bij na te denken tegen de schouder van hier dier.  Terwijl hij dat deed zette hij zijn tanden in het vlees. Het grote hert  stapte opzei, waardoor hij uit balans kwam en Aissar  los moest laten. Het dier besloot om niet verder aan te vallen maar met zijn kudde het op een lopen te zetten.  Kreunend stond Aissar op, waarna hij even zijn kop schudde.  

Hij stapte naar Emaya toe om  te vragen hoe het met haar ging, maar zodra hij haar zag liggen wist hij dat ze zich  niet verder had verplaats.  "Em?"   Vroeg hij,  onbewust was er een enige bezorgdheid te horen.  Toen hij bij haar stond, zag hij dat ze haar ogen had gesloten. Zijn neus kwam wat dichterbij, snuffelend concludeerde hij wel dat ze nog ademde. Een goed teken;  ze leefde nog.  Zijn neus ging richting haar borst waar hij haar aanstootte om haar zo wat heen en weer te schudden. "Wake up.."  

 

Daar had hij dan gestaan;  knielend, hurkend voor een gewonde Emaya , in de hoop haar wakker te krijgen.  Hoe hard  Aissar ook met zijn neus tegen haar aan duwde, de witte wolvin  ontwaakte  maar niet uit haar slaap.  Hijzelf werd er –zonder dat hij het écht door had -  ongeduldig en  iets wat bezorgd over. Wat nou als Emaya in deze toestand bleef? Erg veel wist de zwarte reu ook niet van  het verzorgen van wonden. Het enige wat in hem om kwam, was er voor zorgen dat de wonden  die Emaya had,  schoon te houden zodat het niet  zou ontsteken.  Over geneeskruiden of andere methodes wist hij niks vanaf.  

Onder tussen was het al schemerig aan het worden, het zou dan ook niet lang meer duren dat  de zon  onder zou gaan en de nacht zijn intrede deed.  Aissar  bleef hulpeloos staan kijken, hij kon het niet maken om  de witte wolvin hier alleen achter te laten. Ze was immers zijn  jacht-genoot geweest en ondanks ze niks hadden gevangen was  hij niet zo egoïstisch als  de meeste wolven dachten dat hij was. Hij voelde zich ergens enorm schuldig over wat er gebeurd was en zou het dan ook als zijn plicht vinden om bij Emaya te blijven. In ieder geval tot ze weer op haar benen stond en weer redelijk intact was. Om niet alleen maar toe te kijken had hij Emaya's wonden verzorgd, maar  hij had het niet kunnen voorkomen dat haar vacht niet bebloed werd. Terwijl de wonden van Emaya (tijdelijk)  gestopt was met bloeden, had Aissar ook zijn tijd gevonden om  zich een  plek bij Emaya op te zoeken en zich er bij neer te leggen.  Hij had zich op zijn buik neergelegd, zijn kop neerleggend op zijn voorpoten.  Hij lag schuin tegenover  Emaya, zo kon hij haar  goed in de gaten houden als ze toch nog wakker zou worden.  Het werd een onrustige nacht voor de reu, telkens had hij het gevoel gehad dat haar adem stokte, maar  als hij zijn ogen open deed en eens goed luisterde, hoorde hij dat ze stabiel was.  Het feit dat ze niet echt beschuit lagen - meer in een (kleine) open plek tussen de bomen -, maakte het daar ook niet beter op.  Hij  hoorde telkens  geluiden van actieve nachtdieren,  waardoor zijn waak-instikt onbewust wat opspeelde.  

Onrustig begonnen zijn oren te draaien, er waren geluiden om hem heen wat hem  wekte uit zijn slaap.  Nadat hij zijn ogen had geopend en er een  kleine gaap ontsnapte, zag hij al gouw wat beweging bij Emaya. "Eindelijk." Zuchtte hij zachtjes.   Nieuwsgierig  hief hij zijn kop wat omhoog, waarna  hij ook half overeind kwam en dus op zijn achterwerk kwam te zitten. "Goodmorning, sunshine." Onderzoekend was zijn blik gericht naar haar gericht.   Emaya stond, maar  niet erg stevig.  Nu pas viel haar bebloede vacht hem goed op, in de nacht had hij gedacht dat het niet zo ernstig zou zijn.  De teef probeerde haar gewicht op vier poten te zetten maar  ook Aissar kon zien  dat dat moeilijk ging. Haar voorpoot deed duidelijk erg pijn,  lopen zou dus ook een lastige opgave worden.  De grijns op Emaya's  gezicht, verraadde dan ook haar gevoel.  "Haal die grijns maar van je smoel,  ik weet dat het niet erg prettig voelt."  Een scheve  glimlach op zijn snuit, liet blijken dat hij het niet  gemeen bedoelde.  "Ik was bang dat je nooit meer wakker werd, zolang heb je geslapen."



Je schrijft; De zon begon op te komen
Dus ik dacht; nieuwe dag?