Wolven profiel Leeftijd: Ergens tussen 4 & 5 Geslacht: Teef Partner:
| Onderwerp: We zijn wie we zijn zo mei 29, 2016 10:01 pm | |
| Ik kon het niet laten.......... PERSONAGES:- Cecillia Queen 14 Hoofdpersonage Moeder: Laura Vader: Henk Zusje: Mila - Max Fare 14 Hoofdpersonage Moeder: Allie Broer: Damien - Ariane Waters 14 Hoofdpersonage Vader: Miles - Laura Queen 40 - Henk Queen 41 - Allie Fare 50 - Miles Waters 39 - Mila Queen 8 - Damien Fare 22 INTRO:Met grote passen renden drie wolven door het grote bos. Een witte, een zwarte, en een lichtgrijze. De drie waren dolgelukkig. Maar het geluk was van korte duur. Een kogel suisde langs het oor van de witte. Een tweede kogel schaafde langs de schouder van de zwarte. "Hou vol!" mompelde de grijze zacht terwijl ze hem hielp met wegkomen. En toen.. Stilte. Ze waren diep in het bos. De lichtgrijze kwam meteen overeind. De anderen bleven liggen. Poten werden handen en voeten, het hoofd werd menselijk en de vacht veranderde in een zwart shirtje en een skinny jeans. "Kom op zeg, Max. Sta op en laat me die wond eens zien," zei ze. De witte veranderde in een prachtig meisje met bruin haar en blauwe ogen. Ze droeg een witte jurk die tot aan haar knieën reikte. "Cecil, help me effe," gromde het andere meisje. Zij had lang blond haar en bruine ogen. Cecillia schudde haar hoofd. "Hij moet het zelf doen," Ariane," zei ze. Langzaam veranderde de zwarte wolf ook. Hij grauwde van de pijn die het veranderen met zich meebracht. Veranderen deed pijn. Inmiddels waren ze eraan gewend, maar als er iemand gewond was was het alsnog ondraagbaar. Met twee snelle passen liep Ariane op Max af. Hij trok voorzichtig zijn shirt uit, terwijl hij op zijn lip beet om het niet uit te schreeuwen van de pijn. "Jullie jongens kunnen ook echt nergens tegen, hé?" vroeg ze. Max keek even in haar bruine ogen. Zijn ogen waren bijna zwart, maar niet zo zwart als zijn korte haar. Cecillia bekeek hem even bezorgd, maar ging daarna weer op de uitkijk staan. "Dit gaat pijn doen," mompelde Ariane en een kreetje doorbrak de stilte. Wie dacht er nu nog dat jongens niet gillen? "Nog steeds niemand," meldde Cecil. Max knikte langzaam langzaam en hij kwam overeind. "Laten we gaan, ze is vast bezorgd." Cecillia keek op haar horloge. "Half vier," zei ze snel. De maan scheen op haar bleke huid, waardoor het leek dat ze oplichtte. En zo begonnen ze aan de lange wandeling naar Cecillia's huis, de enige plaats waar ze veilig waren met hun geheim. - How I became special:
Cecillia Ik staarde door het raam terwijl de zon opkwam. Ik kon niet slapen, al was dat ook niet nodig. Onze soort kon makkelijk zonder slaap. Ik dacht aan lang geleden. Mijn 6e, als ik het me goed herinnerde. Ik was in het bos aan het spelen met een grote valk die ik Essa noemde, toen ik het voelde. De enorme drang om op handen en voeten te staan. Ik kon het even tegenhouden, maar waarom zou ik? Het kon geen kwaad, ik voelde het. En dat was mijn eerste aanvaring met mijn innerlijke wolf. Ik kon me nog herinneren dat ik een gil onderdrukte. Het deed pijn. En toen was ik en wolf. Een witte wolf, om precies te zijn. Een witte wolf met vriendelijke, blauwe ogen. Toen ik net op de middelbare zat, ontdekte ik mijn gave. Ik kende Ariane en Max nog geeneens. We hadden een uitje met gym, waar we leerden boogschieten. Nou, leerden? Ik kon het zo goed dat ik uiteindelijk, later dat jaar, de wereldkampioen had verslagen. Als ik me goed concentreerde kon ik alles raken, wat ik maar wou. De roos, een hek. Een appel op iemands hoofd. Alles lukte. Ik was niet populair op school, ik was een niemand zonder vrienden. En toen ontmoette ik Max. Max, die volluit Maximus heette, zag mij schieten, en vergeleek mijn bovennatuurlijke talent met de zijne. Hij was ongelooflijk goed in zwaardvechten. Hij sprak me aan, en we spraken met elkaar. Het klikte meteen. En vorig jaar leerden we Ariane kennen. Nou ja, we kenden haar al, maar echt als een vriend. Ariane was alles wat een meisje zich kon wensen. Mooi, rijk en populair. Ze woonde met haar pappie in een enorm huis. Ze was wanhopig toen ik haar ontmoette. Ze had een zieke aangeraakt, haar beste vriendin. Die was beter geworden, nog geen twee tellen na de aanraking. Ari was volledig overstuur, en het interesseerde haar niet dat ze sprak met een niemand. De woorden bleven komen, tot ze vertelde over haar wolf. Daar stopte de woordenwaterval plots. Ik legde een hand op haar schouder en vertelde haar alles. En Max kwam het later ook te weten. Hij vertelde over hemzelf. En toen waren we vrienden.
|
|