Death doesn’t discriminate {&Syren}

... Between the sinners and the saints.

Zweet glansde op Kova’s voorhoofd toen ze door het veld rende. Het gras veegde langs haar poten, maar ze schonk er geen aandacht aan terwijl haar witte, slanke poten op de grond roffelden. Haar ogen waren licht opengesperd, van angst, van paniek, van pure uitputting en ademnood. Een seconde bleef de jonge wolvin staan, snakte ze naar adem met kleine pupillen van angst - en misschien ook van krankzinnigheid - en vervolgens sprintte ze weer weg, ook al voelde de pijn in haar spieren branden en ademde ze ongelofelijk snel. Ze moést weg... Wat was dit? Waarom gebeurde het opnieuw? Het was al lang geleden dat ze dit nog had meegemaakt... Wat ... Gebeurde er... Met haar kop... En haar lichaam. De witte teef herinnerde zich nog vaag hoe ze halsoverkop uit Blackwich Cave was geglipt rond middernacht, maar die  herinnering werd meteen weg gewerkt door een flashback. Nee, en geen prettige. Haar hoofd werd gevuld met flitsen van bloed dat op vacht spatte, dichtklappende kaken en een bloederig, hopeloos gejank, dat halverwege werd gesmoord door het geluid van een hap. Voor haar ogen zag ze alleen zwart, waardoor Kova wel moest af remmen om nergens tegen aan te knallen. Ze hapte naar adem, en staarde met ogen die glazig waren van angst voor zich uit. De schaduwen leken te bewegen terwijl de jonge wolvin met hevig op en neergaande flanken zwijgzaam toekeek. Met een volgende hap naar adem werd haar zicht gevuld met flitsen van haar familie, haar vaders duivelse ogen en vervolgens de slappe, bebloede lichaam op de koude grond.

Iedereen van mijn familie is dood. Kylma, Dexter, Raivo en haar ouders... Allemaal door haar vader, en vervolgens was hij ook nog eens zo laf genoeg om zichzelf de dood in te sturen. Niemand geeft nog maar een muizenstaartje om mij. Ik ben waardeloos. Haar ijsblauwe, wijd opengesperde ogen waren op de grond gericht,en opeens drong er iets tot haar door. Het was gewoon haar vader, Scar, die dit allemaal had gedaan. Hij had het haar zo lastig mogelijk proberen maken door iedereen die van haar hield weg te proberen nemen, als een straf, om haar vervolgens zo gehavend mogelijk op dit land rond te laten lopen. Niks had nog meer zin om hier rond te slenteren. Het was allemaal een vloek, een vloek van die verdomde vader van haar... Kova hijgde een keer diep, tilde langzaam een poot op terwijl ze er naar staarde en klauwde toen naar haar eigen gezicht, om vervolgens naar haar haar flank te bijten en overal waar ze zichzelf maar raken kon, met het plan zichzelf zo snel mogelijk van deze wereld weg te zenden. De krankzinnige Kova had de poten van de kille Kova overgenomen zodat de jonge wolvin in een mum van tijd onder de vlekken bloed zat en zichzelf nauwelijks onder de controle had, zelfs niet toen de geur van wolf in haar neus drong.

But it takes and it takes and it takes.

Death doesn't discriminate.

Happend als een waanzinnige in haar eigen vacht voelde Kova het bloed op haar snuit en tanden spatten. Beelden van haar zwartgrijze broertje Dexter die een vlinder achterna zat en Kylma, die haar gillend van pret bovenop hem stortte, flitsten door haar kop als bliksemschichten. Ze hijgde, spuugde wat bloed uit en voelde hoe er in haar grote ogen tranen opwelden, maar ze kneep toen dicht en stopte een moment, en besefte nu pas hoeveel pijn er door haar lichaam trok. De jonge wolvin stopte een seconde toen er de geur van wolf zo sterk was dat hij zelfs in haar bek drong, scherp en vers, en nog geen halve tel later moest ze omhoogkijken voor een veelkleurig gestalte dat tegen haar flank beukte. Nogal gestoord hijgend van woede en pijn gleed de witte teef een wolvenlengte weg op haar flank en ze grauwde toen ze haar ijsblauwe ogen weer opendeed, terwijl ze recht in die staarde van een zeegroen paar. De geur walmde nu rond Kova's bek en ze besefte dat dit wel degene moest zijn, boven haar krankzinnigheid uit, wie ze dacht die het was. Syren?

Het gevoel van positieve verrassing sloeg alsnel om naar woede. Waarom zou het haar schelen dat ze doodging? Niemand stak maar een poot naar haar uit, maar iedereen nam weg wat ze lief had. Ze had moeten zien hoe de juiste leden van haar familie stierven en de slechte in leven bleven, en vervolgens uit hun eigen kwelling óók nog eens stierven. Het was te gruwelijk om naar te kijken, dan moest ze er zelf maar eens iets aan doen. De ietwat heldere uitdrukking op haar gezicht werd meteen opnieuw duister en kil, alsof de koude in haar hart het opnieuw had overgenomen, en ze krulde haar bebloede gebit woest naar achteren. Met een luide grauw sprong ze overeind, misschien wat wankel van de vele wonden die ze droeg, en ze doorboorde Syrens blik met alle brandende haat die ze in haar hele leven ooit had gevoeld en had opgekropt. "Wat kom jij hier doen? Je lekker komen vermaken in andermans miserie? Wat kan jou het bovendien schelen!" snauwde Kova met haar oren plat tegen haar kop gedrukt en haar vacht, bloederig op sommige plekken, overeind. Ze had gedacht dat Syren nog wel een van de laatste personen was die ze kon vertrouwen, maar ze had het fout. Wie kon ze eigenlijk nog geloven? Craig? Kai? Aissar? Ze wist het niet en ze het had nooit geweten, nooit helemaal zeker.