Gelukkig was de redding nabij. Het zou niet lang meer duren, of zij zou haar eerste inwoner van Serigala tegenkomen. Of het een gezellige ontmoeting zou worden, was een ander verhaal.
Seneca, een grootgebouwde, poederwitte teef sloop in stilte door de beboste omgeving. Ze was niet op jacht, niet op zoek naar een prooi. De reden van haar stille manier van voortbewegen was dat Serigala vol was met andere wolven, en dat was precies wat de teef haatte. Andere wolven.
Tot nu toe leek het hier één grote ellende. Ze was nog geen reden tegengekomen om te blijven, maar sinds er wolfjes waren die haar wegwilden, vertikte ze het om te vertrekken. Niemand vertelde haar te vertrekken, het feestje begon nog maar net.
Seneca had de witte teef gezien en een moment van twijfel overviel haar. Er met een bocht onheen, of de witte teef die daar in de verte stond uittesten? Natuurlijk dat laatste. Als het uit zou lopen op een gevecht zou dat voor Seneca alleen maar mooi tijdverdrijf zijn. En ze vervolgde haar pad, op de wolvin af. De wolvin rook nieuw. Nog maar net aangekomen in dit gebied?
"Heuj." Sprak ze neutraal. Eerst maar eens kijken wat ze hier voor haar had.
Index 
