My live is a hell

 
De  reu zag er rampzalig uit, overal op zijn lichaam waren wonden te vinden, zowel oude wonden als een aantal verse wonden, sommige waren zelfs wat gaan ontsteken. Zijn middelmatig lange haren waren gaan klitten, zijn eigen vachtkleur was zelfs amper herkenbaar. Zijn vacht was bedekt met opgedroogd donkere modder, wat beige vlekken door het liggen op geel zand en wat bloedsporen zowel van hem zelf als van prooi of zelfs andere wolven. Aan zijn uiterlijk was te zien dat de reu geen aandacht besteedde aan zijn uiterlijk. Wat voor zin zou het ook hebben? Zijn looks was niet het enige wat dramatisch achteruit was gegaan, zo ook zijn conditie. De eens zo sterke reu was kwa spieren achteruit gegaan, hij was mager geworden, enkele ribben waren dan ook te zien. Jagen deed hij amper, merendeels omdat hij de puf er niet voor had en hij zichzelf er geen tijd voor gunde. De weinige voedingstoffen die hij binnenkreeg nam hij ook al minder op door de stress die zijn leven beheerste.

Zijn leven was één grote puinhoop.  Er werd op hem gejaagd en hij had het gevoel dat het niet meer lang zou duren dat er echt een einde aan zijn vlucht kwam. Hij kon de aanwezigheid van zijn aardsvijand gewoon voelen.  Maar dat had hij al een langere tijd gehad, misschien lieten zijn zintuigen hem ook wel gewoon in de steek. Zijn vertrouwen was al zo danig beschadigd dat hij zichzelf op sommige vlakken iet eens meer vertrouwde. Je kon dan ook wel zeggen dat hij door de gehele situatie in zijn leven gebroken was. Van de eens zo gevreesde imago die hij had opgebouwd was weinig meer over. Enkel was zijn naam bekend. Hij schaamde zich er zelfs voor hoe hij zich  nu vertoonde. Zijn ijzersterke karakter commandeerde hem dan ook om snel weer aan te sterken. Hij had sterke vijanden dat wist hij ook, maar een reu als hem liet zich niet zo makkelijk pakken. Dat had hij natuurlijk al laten zien door zijn lange vlucht, want zeg nou zelf, meer dan een halfjaar zo leven, dat zou een normale wolf simpelweg niet volhouden. Hij had zichzelf bewezen, maar het was de zilverkleurige reu nog niet genoeg. Het was Shawns plan om zich van zijn goede kant te laten zien, de eigenschappen die hij had nog een keer van pas te laten komen. De eigenschappen die hij van Zyer had gekregen. Grimmig schoot de gedachte nogmaals door zijn hoofd om een gevecht aan te gaan met zijn oude alfa. Een gevecht met de zoon van de alfa zat er sowieso aan te komen. Het gevecht met Pierce was nog lang niet klaar, daar waren beide partijen over eens..  

Met die gedachte over zijn vijanden bedacht hij zich dat hij geeneens wist waar diegene uithingen. Ook zat hij met nóg een probleem. Een sneeuwwitte teef die duidelijk haar haatgevoelens aan hem had laten zien. De zilverkleurige reu had haar al een tijdje niet meer gezien. Gelukkig maar. Maar hij bedacht zich zo dat het wel niet meer lang kon duren dat ook haar verschijning voor zou neus zou komen te staan. De dood van haar ouders lag haar namelijk nogal hoog. En hij moest toegeven, hij snapte het wel. Niet dat hij zich daar aan zou overgeven, de dood van haar ouders had hij dan wel op zijn geweten, maar het was niet dat hij ze expres dood wou. Het was slechts een opdracht geweest net zoals vele anderen. De schuldgevoelens daarover liet hij dan ook altijd varen.  

De ijskoude noordelijke wind liet hem de gedachtes wegvaren. De reu was zo een heel gebied door gelopen en zo weer in iets nieuws beland. Hij vroeg zich af waar hij dan ook daadwerkelijk was beland. Het enigste wat hij wist, was dat het hem niet bepaald beviel. Door de kou die over dit gebied heerste moest hij extra energie steken in het warmhouden van zijn lichaam. Energie die hij simpelweg niet meer had. Toch gaf hij niet op. Shawn sjokte langzaam vooruit. Zijn ogen waren tot spleetjes samengeknepen, de fijne sneeuwvlokjes zorgden ervoor dat er amper wat te zien was. Opeens viel hem één ding op; hij was niet alleen. Door de sneeuw wat zijn zicht behoorlijk vervaagde zag hij een donkere schim, niet eens zo gek ver bij hem vandaan. De eerste gedacht wat hem ter binnen schoot was dat het wel een vijand moest zijn.. Een harde grom verliet zijn bek. Zou dit zijn einde betekenen?  

]open voor volwassen wolven]

 
Het zou niet de eerste keer zijn dat zilverkleurige reu te maken had met een (aards)- vijand. De laatste tijd bleken er steeds meer en meer hem gevonden te hebben of ze waren ineens zo standvastig om hem zeker te willen pesten of beter gezegd, pogingen om hem de das om te leggen. In alle pogingen was dit niet gelukt maar ook dat had de reu niet zo veel beter gedaan. Zijn gedachtegang was langzamerhand steeds krankzinniger geworden, steeds onbetrouwbaarder. Hij moest snel weer wat rust pakken anders ging het nog de verkeerde kant op met hem. Dat wist hij zelf ook wel, maar de uitvoering was nog een ander verhaal. Dat bleek als een situatie als nu wel weer. Shawn concentreerde zich volledig op de donkere schim, wat in eerste instantie er nog erg wazig uitzag door het sneeuw wat telkens zijn zicht verdoezelde.

Zijn hart stopte een moment met kloppen, hij wist precies wie daar stond! De geur, de felle kijkers die nog steeds afstaken ondanks de omstandigheden en oja, de stevige bouw niet te vergeten. Het was de teef die hij in Wolf Story had ontmoet. Net zo krankzinnig als hijzelf met een enige vorm van wraakgevoelens tegenover hem. Dít was absoluut niet goed. Hij vroeg zich af wat de wolvin hier te zoeken had, maar dat antwoord wist hij eigenlijk al lang; ze was hem achtervolgd. Eindelijk kreeg hij antwoord op zijn lang vermoede gevoelens; de gedachtes dat iemand hem volgde waren dan tóch waar! Enigszins was hij daar ook wel opgelucht door, hij wist nu eindelijk wie het was. Niet dat het daardoor beter was geworden, de wolvin was een sterke tegenstander voor de zilverkleurige reu. Helemaal nu zijn conditie niet meer je van ‘het’ was. Evenwel, zelfs hij kon zien dat hij niet de enige was die onder zijn vlucht had geleden. De witte wolvin had een dikke vacht maar hij had daar onder kunnen zien dat ook zij wel een aantal kilo’s had verloren, evenals haar spieren. In dat geval was hij niet meer zo ‘zwakker’ als zijn tegenstander te noemen.

Terwijl hij wat naar voren liep en zijn blik op de teef gericht hield, zag hij dat ze gespannen af wachtte. Haar ogen waren nog geen moment van hem afgeweken en ook hij was niet van plan om dat te doen. De eerste die afweek was vaak zwakker, dat was tenminste wat hem geleerd was. Het gebrom wat hij zojuist had geproduceerd was ook de wolvin niet vergaan. Hij kreeg dan ook antwoord, hetzelfde kwade gebrom. Het viel hem op dat de wolvin zo zelf beheerst was, maar misschien kwam dat enkel omdat hij iets hoger stond. Voor een moment bleef hij staan, genoot stiekem toch wel een beetje van het feit dat hij hoger stond. Ook al maakte hij daar niet écht gebruik van. “Jij hier?” Zijn stem klonk schor, hij had het dan ook al een lange tijd niet meer gebruikt. De reu zou zo boven op haar kunnen springen, maar dat deed hij niet. Tegenstelling, hij nam een klein sprongetje en kwam zo naast haar terecht. Langzaam liep hij een rondje om haar heen.. “Je weet ook maar van geen ophouden hé?” Normaal gesproken was hij niet zo spraakzaam. Hij hield niet zo van het voorspel van een gevecht, vooral de sarcastische woorden waren niet zijn ding. “Tragisch, dat ik zo veel tijd voor je kost.” Zijn oren lagen in zijn nek, hij was alles behalve blij in deze situatie. “Of eigenlijk die van Zyer, is het niet?” Doordringend liet hij de naam van zijn aardsvijand doordringen. Hij moest weten of deze teef echt gestuurd was door zijn oude roedelleider. De wolvin moest trouwens van iemand weten wie haar ouders had vermoord, dat was ook het lokaas geweest om haar in zijn diens te krijgen gokte hij. Nu was het wachten op antwoord..

[Sorry voor de latigheid]
Een plotselinge windvlaag sneed door haar vacht heen. Haar haren waaiden op, onwillig rende er een rilling over haar rug. Dat was het moment waarop Shawn besloot zijn bek open te doen.
'Jij hier?' sprak hij. Zijn stem was ruig, alsof hij lange tijd geen woord had gezegd. Scylla zweeg, knikte kort. Dat was wel duidelijk, of niet soms. 'Je weet ook maar van geen ophouden, hé?' vervolgde de zilveren reu. Hij begon aan een inspectieronde om haar heen, net zoals de vorige keer dat ze elkaar zagen. 'Tragisch, dat ik zo veel tijd voor je kost.' Ze snoof even. Dat was het allemaal meer dan waard. Hij had haar ouders vermoord, ervoor gezorgd dat ze zich een jaar lang depressief had gevoeld. Nee, het minste wat ze kon doen was wraak nemen, de moordenaar zelf ombrengen. Dat was momenteel het grootste doel in haar leven; langzaam het leven uit Shawn zien verdwijnen.
De grote teef wilde net reageren, op het moment dat hij zijn zin corrigeerde. 'Of eigenlijk die van Zyer, is het niet?' De nadruk die hij op die ene naam legde was niet te missen. Een woedende grauw verliet haar bek, sneed door de ijle lucht. Natuurlijk herkende ze die naam, Zyer was de wolf die haar had verteld wat er van haar ouders geworden was. Ze was hem tegengekomen tijdens haar zwerftochten door niemandsland. Het gesprek in het maanlicht stond nog vers in haar geheugen gegrift. Dat ene moment waarop ze besloot het roer om te gooien zou ze nooit vergeten. Maar wat de relatie tussen hem en Shawn was, wist ze niet. En het leek haar niet logisch dat de wolf het haar zou vertellen.
Ze draaide haar kop naar de wolf toe, wiens oren in zijn nek lagen. Hij was blijkbaar ook niet tevreden met de situatie. Net goed, zo hoorde het te zijn ook. Laat hem maar lekker zweten.
'Mijn motivaties doen er niet toe. Ik vraag jou ook niet waarom je het nodig vond mijn ouders te vermoorden,' snauwde ze, stem krakend van de kou, waarna ze haar neus voor hem ophaalde. Ze mocht zich niet laten verblinden door haar woede, dat kon gevaarlijk zijn. Zo had ze zelf immers veel gevechten gewonnen, haar tegenstander uitdagend tot die een fatale fout maakte. Het was niet de bedoeling om in haar eigen val te trappen. Dat was dom, en bovendien naïef. Niet echt eigenschappen die bij haar pasten.

Nu was het haar beurt om in beweging te komen. Scylla schudde haar dikke vacht uit en zette een pas in zijn richting. Ze stonden haast neus aan neus. Haar staart zwiepte kwaad heen en weer. In haar hoofd was ze al een tactiek aan het bedenken. Toch kwam de vraag wat Shawn met Zyer te maken had telkens in haar op. Want hoe kende hij hem? De kans zat er dik in dat ze familie waren, of roedelgenoten.
'Toch vraag ik me af wat je allemaal nog meer op je geweten hebt. Ik ben niet de enige die je graag de strot afbijt, namelijk. Mijn ouders vermoorden is vast niet de enige misdaad die je bent begaan.' Nieuwsgierigheid kreeg grip op haar. Eigenlijk had ze er nog nooit eerder bij nagedacht wat Shawn allemaal uitgevreten kon hebben. Natuurlijk wist ze dat hij een gevreesde moordenaar was, maar wat hij precies had gedaan om zoveel andere wolven tegen zich in het harnas te jagen? Daar kon ze alleen maar naar gissen.

Ze wenkte haar blik af, keek uit over het dal onder haar. Vanuit haar ooghoek hield ze hem in de gaten, zijn snuit, om geen enkele gezichtsuitdrukking te missen. Iedere emotie kon een verhaal vertellen. Ook zijn lichaamshouding ontging haar niet. Zodra die ook maar enigszins dreigend zou worden, als hij ook maar een greintje agressie uitstraalde, zou ze tot de aanval overgaan. Zoveel praten was niet haar gewoonte. Meestal ging ze meteen over tot vechten. Dat was veel leuker en kostte ook minder tijd. Een duivelse grijns trok over haar snuit. Scylla trok haar lippen deels op. Ja, ze zou Shawn vermoorden en er nog van genieten ook. Zijn lichaam zou ze zo verminken dat zijn lijk onherkenbaar was. Daarna zou ze hem achterlaten als voer voor aaseters - coyotes, poema's, beren - en dan... Dan zou ze wel verder zien. Eerst haar grootste doel maar eens bereiken.

 
Er hing een hoop spanning in de lucht. Alsof er duizenden geladen elektrodeeltjes in de lucht tussen de twee wolven in zweefden. Elk moment konden de deeltjes tegen elkaar aanbotsen waarna er een explosie zou plaatsvinden. Het was gewoon voelbaar dat er een spannend gevecht tussen de twee wolven zou uitbarsten. Net alsof de weergoden de situatie aanvoelden, speelde de ijskoude wind op het kille gebied Acrine Mountains ook nog eens op. Lange vacht haren dwarrelden heen en weer, fijne sneeuwvlokken vlogen het zichtvlak door en het voelde alsof de tempratuur net weer 15 graden was gedaald. Het doorzettingsvermogen van de wolven zouden op proef worden gesteld.

De zilverkleurige reu hield zijn lichtbruine ogen strak op de witte wolvin gericht. Telkens was hij opzoek naar de kleine details, zoals het zenuwachtig knipperen met haar oogleden, het spannen van een bepaalde spier of een aanwijzing wat in de ogen te zien was. Hij moest toegeven de teef liet weinig of niks van zichzelf los. Ze had zichzelf helemaal in controle. Terwijl hij rond haar heen liep, kijkend naar een aanwijzing, gromde hij grimmig. Hij kon het moeilijk hebben dat zijn tegenstander (bijna) net zo sterk als hem was. Hoewel het niet echt op de kracht zou gaan; Shawn en zijn tegenstander waren beide niet in hun optimale conditie. Het zou meer op de wilskracht, skills, uithoudingsvermogen en ervaring uitgaan. Dit besefte Shawn zelf ook maar al te goed, hij had al heel wat moeten doorstaan om in dit nieuwe land te komen, een poging om eindelijk vrij te kunnen zijn. Een gevecht met deze wolvin kon zowel zijn einde zijn, of met een beetje geluk een opluchting om zijn paranoïde gedachtes wat achter zich te kunnen laten.

Om dat uiteindelijk te kunnen doen moest hij weten wat de oorzaken waren dat hij opgescheept zat met een wraak op hem hebbende gek. Shawn wist dat hij vijanden genoeg had, maar eerlijk gezegd had hij er niet zo lang last van gehad. Vaak waren de wolven al bang voor hem zodra ze hem in hun blikveld kregen, een gevecht met hem werd dan ook vaak vermeden. Mede door de wolven die destijds achter hem stonden. Nu was hij echter alleen. Het was hem dan ook opgevallen dat dat zijn vijanden uitnodigden om hem op te zoeken. Zo ook deze, al had hij haar nog nooit eerder ontmoet voordat ze wraak wou nemen. Enkel wat hij herinnerde aan deze teef waren de felle oogkleuren die te maken hadden gehad met een opdracht. Het was maar goed dat ze zelf had geantwoord dat het om haar ouders ging. Shawn trok zich er weinig van haar reden aan, dit omdat hij zich emotioneel niet introk met zijn daden. De levens die hij nam, waren dan ook nooit persoonlijk geweest. De teef bracht dat anders in kaart, volgens haar zou het wel zijn schuld moeten zijn. Een verontschuldiging kon ze niet van hem verwachten. De daden die hij deed kon hij niet meer goedpraten dat wist hij zelf ook wel.  

Zijn houding was alsof hij klaar was om aan te vallen. Niet dat hij er zo gehappig voor stond, nee, dat zou veel te enthousiast overkomen. Hij wist precies hoe hij zelf kon beheersen. Zijn spieren stonden gespannen, oren lagen zo dicht tegen zijn schedel dat hij zijn vacht plette, zijn staart volgde zachtjes zijn bewegingen terwijl hij standvastig om haar heen liep. Voor een moment ging zelfs één oor even naar voren, de teef had antwoord gegeven. Niet direct ,maar de grom bij het horen van Zyer’s naam maakte veel duidelijk. Het liet hem weten dat ze wist wie de wolf was en dat was al een teken dat zijn vermoedens klopten. Een wolf als Zyer ontmoette niet zomaar een buitenstaander van de roedel, meestal was dat wel met een reden. “Mijn motivaties doen er niet toe. Ik vraag jou ook niet waarom je het nodig vond mijn ouders te vermoorden,” De felheid waarmee ze de woorden had uitgesproken waren te zien in haar ogen, alsof er vuurvlammen in waren te zien.

Zijn ronde om haar heen was afgelopen. Shawn stond daar maar, kijkend wanneer de wolvin in beweging zou komen. Dit gebeurde al snel, hoewel het voor hem een eeuwigheid leek te duren. Elke stap nam hij waar. De wolvin schudde zelfs voor ze bewoog haar vacht nog even uit. Ijdeltuit, was Shawns gedachte dan ook. Als ze zich maar niet al te comfortabel gaat voelen. Zijn vijand kwam zo dichtbij dat ze elkaars adem zachtjes konden voelen.  “Toch vraag ik me af wat je allemaal nog meer op je geweten hebt. Ik ben niet de enige die je graag de strot afbijt, namelijk. Mijn ouders vermoorden is vast niet de enige misdaad die je bent begaan.” Tot Shawn’s verbazing was de wolvin zelfs nieuwsgierig geworden naar zijn levensverhaal. Hij zelf was niet zo’n opschepper, meestal hield hij zich dan ook stil over zijn daden. Toch deed het hem wel iets, het betekende dat de teef wel wat van hem verwachtte. Ze was niet zo naïef, ze wist wie ze uitdaagde. In eerste instantie zei hij niks, alsof hij een mooi verhaaltje aan haar zou vertellen over zijn ervaring, daar had hij niet zo veel belangstelling in.

Starend naar de wolvin, kijken naar een reactie, in zijn hoofd bedenkend naar een juiste aanval, wende de wolvin zojuist haar ogen van hem af. Aan haar houding was te zien dat ze elk moment een aanval kon verwachten. Dit deed Shawn niet. Zo geduldig als hij kon zijn, wachtte hij af.. “Laten we maar zeggen dat ik je motivaties niet groter wil maken.”