The Lake. And Someone That Already Knew Me

 

De zwarte roedelwolf leefde een eenzaam bestaan sinds hij de roedel kwijt was geraakt. Door de verhuizing van Wolf Story naar Serigala, tenminste zo had een ander onbekende wolf dit gebied genoemd, was hij de rest kwijt geraakt. Hij was nog opzoek, maar langzamerhand begon hij toch wel te twijfelen of ze hier daadwerkelijk ook waren. Misschien hadden ze besloten dat dit toch niet hun ‘nieuwe’ thuis zou worden en waren ze doorgereisd. Toch was hij niet van plan om de hoop op te geven en zich er maar bij neer te leggen. De zwarte reu was vastberaden om ze terug te vinden, al helemaal omdat hij al een langere tijd moest zoeken om zijn familie te vinden, deze keer liet hij ze niet zo makkelijk wegslippen. Gelukkig wist hij dat hij niet de enige was die The Shadows aan het zoeken was. Zo had hij een reu, genaamd Kadar, ontmoet bij de wat heuvelachtige velden, wat hem erg moest denken aan de velden van Wolf Story trouwens. Een kleine grijns kwam er rond zijn snuit terwijl hij terug dacht aan de herinnering van het jagen met zijn moeder. Het was een opdracht geweest om de nieuwe leden in te wijden voor de roedel, een soort examen. Natuurlijk was hij geslaagd, hoewel het ook weer niet zo makkelijk ging. Het was namelijk de opdracht geweest om zo’n groot mogelijk gewei van een hert mee te nemen naar het gebied van The Shadows, daarbij had hij ook moeten samenwerken met zijn aangewezen partner, in dit geval zijn eigen moeder. Zelf had Aissar gehad dat er een extra zware last op zijn schouders hing toentertijd. Hij had zich niet alleen moeten bewijzen voor de roedel maar ook voor zijn ma, die hij toen alleen maar als pup had gezien. Goeie tijden, nu terug naar het heden. Als hij de roedel had gevonden zou hij zeker Kadar een teken laten weten waar de roedel zich bevond. Misschien had de zwarte reu toch wel iets als aardigheid in zich.  
Aissar had zich op de grond laten zakken. Hij was even toe aan wat rust naar een lange looptocht, die eigenlijk volkomen nutteloos was aangezien hij zijn doel nog steeds niet had bereikt. Misschien kwam het dan ook wel omdat hij – wat hij eigenlijk niet graag toe gaf- verdwaald was. Normaal gesproken had hij een goed richtingsgevoel, maar dit maal liet het hem in de steek. Een richtingsgevoel van een baksteen. Mopperend bromde hij wat zachtjes waarna hij zijn kop op zijn voorpoten had laten rusten. Aldus was de reu bijna in slaap gesukkeld, wat weer een teken gaf hoe moe hij werkelijk wel niet was. Tot er een geur zijn neusgaten binnendrong. Niet dat het dan weer zo stonk, misschien rook het zelfs wel lekker. Wacht wat? Aissar opende knipperend zijn ogen en trok even knarrig met oren, het was al een poosje geleden dat hij iets bekends had geroken. De reu hief zijn kop wat omhoog en draaide zich verbaast wat om. Het was Emaya, iets wat hij echt niet had zien aankomen. “Emaya,” Blijkbaar was ook zij verhuisd uit het goede oude Wolf Story wat tevens ook haar geboorteland was. Hij vroeg zich af of de tweebeners haar er tot gedwongen had of dat het misschien om een andere reden ging. Echter ging het hem natuurlijk helemaal niks aan waarom ze hier was, maar eerlijk, erg nieuwsgierig was hij wel. “Lang niet gezien.” Merkte hij snugger op.

 
De reu was nog was nog wat suffig maar helder genoeg om zich te realiseren dat het écht Emaya was die voor hem stond. Een luide gaap was het resultaat op het wakker worden. Niet echt op zijn charmants maar ach, dat was toch niet zijn sterkste punt. Nadat hij zich naar twee of misschien drie keer was uit gegaapt, zette hij zich met zijn voorpoten af en kwam zo wat meer overeind door rustig te gaan zitten. Natuurlijk was hij nog steeds geïnteresseerd in Emaya’s verhaal hoe ze juist hier op dezelfde plek als hem was gekomen. Ze was wel één van de laatste wolven die hij dacht hier tegen te komen. Zonder dat hij het echt vroeg gaf de witte wolvin al antwoord op zijn vraag, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Haar antwoord werd alleen al interessanter. Ze vertelde dat ze was meegenomen door de tweebeners, de aliens of zoals ze zichzelf noemen de mensen. Wacht, hoe? Kan dat wel? “Ze hebben je zo maar hier geplaatst?” bracht hij met ongeloof uit, hij kon het niet geloven, de tweebeners wouden toch juist van hun soort, de wolven af? De gedachtegang van de hooglopers, snapte hij echt niet meer. Niet dat hij het ooit had gesnapt trouwens. Ze vertelde ook dat haar moeder genaamd Amatariseu ook hier was. In zichzelf moest Aissar even grinniken, als de Shadows hier waren, was hun vijand ook meegekomen. Hoe grappig. "En jij? Hoe heb jij het prachtige Serigala ontdekt? Er zijn hier geen mensen.” Bedenkelijk had hij haar aangekeken, even nog overdonderd van de informatie die zij had gegeven. “Serigala noemen ze dit dus?” Zei hij meer in zichzelf dan werkelijk tegen Emaya. Hij hield zijn schouders op. “Met de roedel mee verhuisd.. Als vanzelfsprekend.” Greens hij.