Shady tales

<sub>Hoewel het midden op de dag was, was dit bos donker. Extreem donker. En dat terwijl er amper bladeren aan de takken te vinden waren. Het was gewoon verbazingwekkend. Shay keek daarom ook naar boven, zoekend naar de reden waarom het hier zo donker was. Het viel haar natuurlijk wel op dat alles nogal dicht op elkaar stond in dit bos, maar toch was dat geen reden door deze duisternis. De bruingrijze teef zuchtte en keek weer naar voren. Heel dit grote gebied, wat door sommigen Serigala genoemd werd, was voor haar een raadsel. Het had interessante plekken, plekken waarvan zijzelf nog nooit eerder gehoord had. Plekken waar zijzelf nog nooit geweest was. En dit bos was ook zo een plek. Door de duisternis, maar ook door de planten en bomen werkte dit bos nogal.. duister. Het had een donkere, duistere sfeer, voor zo ver een bos een sfeer kon hebben. Maar juist dat was hetgeen wat Shay zo geïnteresseerd maakte. Haar blauwe ogen scanden het gebied. Zouden hier dan ook slechtere wolven wonen, of was dat enkel een fabeltje? Ze was wel benieuwd naar die wolven die zich slecht noemde.

- Pierce (of het account waarmee je zin hebt om te posten :')).</sub>

_{Zelf had Shay wel een beeld bij 'slecht'. Ze was opgegroeid in een vader die anderen vermoorden nogal geromantiseerd had in haar opvoeding. Hij zei constant dat het nodig was om te overleven, anderen hun leven wegnemen. En met zulke opvoeding en constant dezelfde woorden ging je het wel geloven. Haar beeld van puur kwaad was wel haar vader. Hij had wel wat moorden op zijn naam staan, die van haar eigen moeder, die van wolven die ze niet kende. Maar ach, ze had ermee leren leven. Zij was lang niet zo slecht als hem. Want hoewel haar eigen verleden niet echt geweldig was, hij moest wel een heel erg verleden en messed up karakter hebben om zo te worden als hij was. Maar ach, de teef was er vandoor gegaan na de dood van haar moeder en had daarna nooit meer wat van hem gehoord, dus ze was enkel haar eerste levensjaar blootgesteld geweest aan zijn onzin. Zij was niet moorddadig zoals hij was. Zij was enkel vaak in een slecht humeur, maar dat werd wel beter zodra ze wat gewend was hier. Vaak kwam dat slechte humeur ook alleen doordat ze verdwaalde. En doordat ze nogal koppig was wilde ze het ook niet vragen aan anderen, dus dan verdwaalde ze alleen nog maar erger. En dan werd Ezio weer boos op haar, omdat ze er weer vandoor was. Dat waren allemaal redenen voor haar slechte humeur. Maar een slechte wolf? Nee, dat zeker niet.
De geur van een ander was haar neus al binnen gedrongen, maar ze zag er nog geen lichaam bij. Haar blauwe ogen zochten om zich heen, al zei ze niets. Misschien had deze wolf wel helemaal geen zin in een gesprek. Ze keek daarom enkel kil rond. Misschien was dit wel zo een slechte wolf, misschien moest ze wel oppassen. Daarom zette ze ook al haar zintuigen op scherp, zodat ze iedere eventuele aanval aan kon zien komen.}

_{Toen de andere wolf zijn geur sterker werd, keek Shay zijn kant op. De reu was zwart, een vrij interessant figuur. Haar oren bewogen zich nieuwsgierig zijn kant op, maar nog altijd stonden haar spieren gespannen. De blauwe ogen van de teef onderzochten zijn houding en elke andere beweging die hij maakte. Hij leek haar kant op te komen, wat klopte. De teef keek hem benieuwd aan. Een playerige grijns sierde zijn gelaat en de opmerking daarna was niet veel beter. Maar Shay kon het wel hebben. Ze nam het niet al te serieus en kom op, hoe vaak zegt nou iemand tegen je dat je knap was? Nog wel iemand die je helemaal niet kende? Dat werd altijd een amuserend gesprek, in de ervaringen van de teef. Want wat gebeurde er hierna? Ze gingen er allebei weer vandoor en dit werd vergeten. Dus waarom zou ze niet mee doen? "Misschien ben ik wel aangetrokken tot een plek als deze? Ik bedoel, ik kom nu al een interessant figuur tegen," was haar antwoord, waarna ze hem met een onschuldige glimlach aankeek. "Dus hoe zit het met jou? Ben jij één van die slechte wolven die het daglicht niet graag ziet of ben je hier om een andere reden?" vroeg ze nu op haar beurt nieuwsgierig, hoewel ze nog altijd wat alert en oplettend was. Misschien was ze nu wel dé psycho van dit gebied tegen gekomen, het kon allemaal.}