Pierce Secret Storry

Het kwam als maar meer voor dat Pierce’s vader Pierce opzij schoof. Hij had dan ook andere dingen te doen dan hun band te onderhouden, Shawn trainen bijvoorbeeld. Pierce plan leek volledig in het water te vallen, er was maar één wolf die daar schuldig voor was. Je kon al raden wie. En alsof dat niet erg genoeg was, moest Pierce aanzien hoe de relatie tussen zijn moeder en Pierce vader verslechterde. Sinds die nieuwe teef er was, schonk zijn vader meer aandacht aan haar dan aan zijn eigen partner. Zielig. Maar niets wat hij er aan kon doen. Een jaar streek voorbij en de pup had ondertussen de leeftijd van één jaar en negen maanden bereikt, Pierce   3 jaar en 5 maand. Eindelijk had Pierce de leeftijd gehaald waarbij zijn trainingen werden stop gezet en hij zijn laatste evaluatie kreeg. De groep ’afgestudeerde’ wolven verzamelde zich op de open vlakte. Stress zorgde ervoor dat stilte de overhand nam over de wolven. Als je geslaagd was, dan had je niets meer te vrezen. Het enige wat je moest doen was je taken volbrengen, over de rest moest je u geen zorgen meer maken. Bijvoorbeeld werd jagen voor jou gedaan. Ondanks je toch zelf over jachttechnieken beschikte. Dit was een van de taken die de Providers met zich meekregen.Pierce taken baseerde zich op het vernietigen van andere wolven. Toch viel het wel eens voor dat je dagen lang op pad was, en dan moest je jezelf wel kunnen voeden. Dus iedereen beschikte sowieso over jachttechnieken. Je moest je pas zorgen maken als je evaluatie negatief was. Je werd meteen verbannen uit de roedel. Dus zelfs als je de trainingen overleeft had wist je nog niet zeker of je in de roedel mocht blijven. Werd je verbannen, kreeg je ,tot de volgende dag, tijd om je uit de voeten te maken en je te verwijderen uit het territorium. Werd je alsnog gevonden werd je strot doorgebeten. Medelijden kende deze roedel dan ook helemaal niet. Je zou dan ook denken dat de roedel klein was, dit omdat ze zoveel leden lieten overlijden. Maar dat was niet zo. De roedel telde ongeveer 20 a 30 leden. Wat eigenlijk een groot aantal was voor een roedel.Je zou je zorgen moeten maken als deze roedel het op je gemunt had. Toch slaagde de meeste bannelingen erin om zich op tijd over de grens te bevinden, en dan was je meestal veilig. Buiten wanneer je verdacht werd van hoog verraad.

Opgelucht nam Pierce adem toen hij te horen kreeg dat hij geslaagd was voor zijn evaluatie, en zich nu een warrior mocht noemen. Zijn eerste taken zouden al snel volgen, en het was maar te hopen dat je altijd slaagde. Wanneer je enkele keren niet slaagde voor je opdracht, werd je alsnog verbannen. Dit was immers niet zonder slag of stoot. Wanneer je je opdracht niet volbracht wegens emotionele toestanden, bv. Wanneer je iemand niet kon vermoorden omdat je die persoon niets wou aandoen, werd dat gezien als Hoog verraad. Het weigeren van een opdracht uit te voeren, had grote gevolgen. Dus het was maar beter dat je gewoon deed wat ze je vroegen. 

Al snel kreeg Pierce een opdracht, en moest hij zo snel mogelijk deze uitvoeren. Je kreeg je tijd voor een opdracht uit te voeren, maar wanneer je niet binnen die tijd je opdracht had voltooid, bracht dat geen consequenties met zich mee, ALS je je opdracht maar had uitgevoerd. Pierce had te horen gekregen dat hij in gezelschap zou zijn van een leerling. Wat op zich geen probleem vormde. Gezelschap was soms wel fijn als je dagenlang weg bleef. Toch bracht het ook nadelen met zich mee, leerlingen konden je enorm in de weg lopen. Daar zat hij niet op te wachten.

Al doelend op iemand liet hij zijn ogen over de omgeving glijden. Lexa zou normaal zich in het kamp moeten bevinden, maar dat was nu blijkbaar niet het geval. Het gebeurde meer en meer dat ze niet aanwezig was. Wanneer ze dan terug kwam had ze vaak een rare geur met zich mee, en kreeg Pierce een vage uitleg. Waar hij in principe niks mee was. De laatste keer dat het was voorgevallen was een dag terug. Pierce vermoede dat er iemand anders in het spel zat, maar hij wou momenteel niet toegeven aan zijn vermoedens. Een zucht verliet teleurgesteld 

Ongerust zijn lichaam. Hij wou haar niet kwijt. Ze mochten hem alles afpakken, desnoods zijn leven, maar alstublieft, niet Lexa. Pierce bracht zijn lichaam in beweging en bleef staan aan de uitgang, starend naar buiten, hopend dat hij Lexa’s gedaante zou zien. Pierce bracht zijn oren naar achteren toen hij voetstappen hoorde. Daar kwam de leerling aan die hem zou vergezellen. Pierce draaide nieuwsgierig zijn kop, en uit alle leerlingen die ze hadden, kreeg hij Shawn met zich mee. Dit was gewoon voor hem te pesten. Niet soms? "Je bent laat." Gromde hij naar de leerling. Zijn ogen vijandig naar de jaarling gericht. "Kom we gaan." Bromde hij tussen zijn  tanden door. 

Die dag had hij bijna geen woord gezegd tegen Shawn. Waarom zou hij ook?  Pierce had hem simpel weg niets te zeggen. En als hij zou spreken, zou hij het kleintje diep de grond in boren. Dit schepsel was niks waart in de ogen van Pierce. Al kon hij diep vanbinnen niet ontkennen dat de klein over goede technieken beschikte en snel leerde. Dat had hem waarschijnlijk tot aanmerking laten komen om een alfa te worden. Had Pierce Zarkan meteen vermoord, was ook hij in aanmerking gekomen. Toch was hij best trots op zijn eigen dat hij zijn mening ook had laten horen, al was dat Zarkan niet aan dank afgenomen. Dat zou de enige reden zijn geweest, moest hij de gevolgen hebben geweten, dat hij zijn mond zou hebben gehouden. Nog steeds miste Pierce zijn beste maatje, en nog steeds speelden die beelden zich opnieuw af op zijn netvlies. Enkele littekens waren nog steeds op zijn snuit te zien, van wat hij nog na Zarkans dood te voorduren had gekregen.

Een dag en nacht waren ze op pad geweest en hadden ze uiteindelijk hun slachtoffer gevonden. Met een zwiep van Pierce’s staart, liet hij Shawn weten dat hij gewoon moest blijven staan. Pierce wou vermijden dat Shawn alweer in zijn weg zou staan. Daarbij kon een leerling beter leren door te kijken, de taak zelf uitvoeren zou zware gevolgen kunnen hebben. Daarnaast wou Pierce niet sterven omdat Shawn iets was overkomen. Pierce ging met een cirkel, muisstil, om de wolf heen. Deze lag rustig te slapen in de volle zon. Ideaal. Toch was het Pierce niet ontgaan dat de wolf zijn oren had gespitst. Hij mocht geen fout maken, anders was zijn plan al om zeep. Al hoewel, hij had nog wel een plan B klaarliggen. Pierce bevond zich tegen de wind in zodat het voor zijn tegenstander moeilijker was om Pierce te ruiken. Ondertussen had Pierce de wolf geobserveerd en zijn zwakke punten gevonden. Wanneer Pierce zich terug achter de wolf bevond stapte hij rustig, met beheerste stappen richting de wolf. Hopend dat deze zijn ogen nog even gesloten hield. Een luid gekraakt was opeens te horen, en even kromp Pierce bijeen. Hij hief zijn poot op en zag niks van takjes onder zijn voetzooltjes liggen. Wat...? Snel wenkte hij zijn blik op Shawn die zich naar Pierce had begeven. Afkeurend en geïrriteerd keek hij een seconden naar Shawn. Leerlingen, ze konden ook nooit eens luisteren. Maar deze had heel zijn aanval gesaboteerd. Ondertussen had zijn tegenstander zich al op zijn poten gezet. "Wie ben jij?" Pierce bedacht snel iets toen hij rustig naar de forse reu afstapte. "Zarkan. Aangenaam." Zei hij op zijn vriendelijkst, met een knikje, als zogezegd teken dat hij niets van plan was. "Excuses, dat mijn broertje je heeft wakker gemaakt. We zijn op doorreis." Het klonk als de waarheid, maar de werkelijkheid was anders. Pierce kon ter plaatsen iets bedenken, zonder over te komen als een leugenaar. "Ow." Was de wolf zijn reactie. "Dan zal ik je niet verder in de weg staan." Vervolgde hij . Pierce zette een glimlach op en wou doen alsof hij zou vertrekken. "Kom mee, Shawn. We moeten nu echt door." Hopend dat de pup mee zou spelen. Wat hij ook deed, maar dan op de verkeerde manier. "Oké...Pierce." Een zucht verliet Pierce zijn keel en draaide zijn ogen waarbij hij even zijn ogen dichtkneep. Rotjoch. "Pierce? Wie is Pierce?" Gromde de reu. Vliegensvlug opende Pierce zijn ogen en schoot naar de keel van zijn tegenstander, die toch aardig dichtbij was. Pierce kreeg een weder aanval en al snel werd het een gevecht tussen leven en dood. Bloedend uit erg diepe wonden werkte Pierce uiteindelijk zijn tegenstander de grond op. "Degene die jou leven nu eindigt." Was zijn antwoord nog op de reu zijn vraag, waarna hij zonder aarzeling in de luchtpijp beet van zijn tegenstander. Even hijgde Pierce na de inspanning, maar herpakte zijn eigen meteen waarbij hij zich richting Shawn wierp. Pierce stortte zich op de jaarling en drukte deze tegen de grond, bijtend in diens nekvel. Pierce wou hem meteen afmaken, maar dat kon hij niet. Het zou voor eigen leven zijn, en dat was dit rotjoch niet waart. Nóg niet. Daarbij was het een oneerlijk gevecht. Met veel moeite opende hij zijn kaken. "Ooit gaat het je nog spijten dat je geboren bent. Let op mijn woorden." Snauwde hij tegen de jaarling, met een vernietigende blik op hem gemunt.